รอยยิ้มของเธอทำให้ผมนิ่งไปทันที คิ้วขมวดเข้าหากันพลางหลุบตามองถ้วยชาที่ยังไม่ได้พร่องไปจากที่ดื่มไปก่อนหน้านั้น พลางดูเวลาที่ข้อมือก็ลุกขึ้นหยิบกระเป๋างแพทย์มาสะพายบ่า
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ วันนี้ต้องเข้าโรงพยาบาล”
“โอเคค่ะ”
เธอลุกขึ้นเดินนำผมออกจากตัวบ้าน เป็นอีกครั้งที่ผมมองร่างสูงที่ยืนพิงประตูทางเข้าบ้านอยู่ สีหน้าและท่าทางของเขาดูไม่ค่อยจะพอใจอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ค้อมศีรษะให้ผมที่ที่เดินเขาไป เมื่อมาถึงรถของตัวเองเอวาก็ยกมือไหว้ขอบคุณผมอีกครั้งจำต้องไหว้ตอบรับ “เออ บอดี้การ์ดของคุณเอวาชื่ออะไรเหรอครับ?”
“เตชินทร์ค่ะ หมอดินมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เปล่าครับ ถ้ายังไงผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ขับรถดีๆ นะคะ”
ผมเดินขึ้นรถไปพร้อมกับมองร่างเล็กที่หมุนตัวเข้าบ้าน แต่เธอก็ยังคงหันมามองผมที่ยังไม่ออกรถยกมือโบกให้ผม สายตาทอดมองเอวาและเตชินทร์บอดี้การ์ดที่เธอคล้องแขนเขาเดินเข้าไปด้านใน ผมเข้าใจนะว่า
