เป็นแบบนั้น... ใส่ตีนหมาวิ่งสุดชีวิตเลยล่ะ
มองเวลาที่ข้อมือซ้ายก็พบว่าเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว ห้างใกล้จะปิดแล้วสิ ฉันตรวจทานดูทุกอย่างเรียบร้อยดีก็เลือกที่จะเปลี่ยนกระโปรงเป็นสวมกางเกงขายาวเอวสูงสีดำแทน จะโทรหาเตชินทร์ให้มารับก็กลัวว่าพ่อจะใช้งานเขาอยู่ ออกจากห้างก็พบว่ารอบข้างเงียบราวกับป่าช้า มียามเดินตรวจห้างก่อนที่จะปิดเพราะกลัวมีคนหลงอยู่ในนี้ ฉันเดินออกจากห้างก้มหน้าหยิบสมาร์ทโฟนในกระเป๋าโทรหาหมอดินอีกรอบ
ตุ้บ
“ขะ ขอโทษค่ะ” เดินชนกับผู้ชายคนหนึ่งที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ใบหน้าหล่อเหลาแลดูเย็นชามาก เขาดันร่างฉันออกหลังจากที่ประคองฉันไม่ให้ล้มกลิ้งลงไปกับพื้น
“ไม่เป็นไร” น้ำเสียงเย็นชาพูดทิ้งท้าย เดินออกจากตัวห้างไปยังป้ายรถเมล์ที่อยู่ตรงหน้าห้างพอดี ฉันเองก็เดินมานั่งบ้างซึ่งห่างกับเขาเก้าอี้เดียวเท่านั้น ผู้ชายคนนั้นหันมามองฉันพลางขมวดคิ้วเขาก็หยิบหูฟังใส่ฟังเพลง ต่อสายตาหาหมอดินก็ไม่ร
