#วันพฤหัสสีเขียว 9
841 Words
#วันพฤหัสสีเขียว 9
เสียงกรี๊ดเสียงโห่ร้องชอบใจดังขึ้นเมื่อเริ่มการแข่งขัน ฉันทำหน้าที่เก็บภาพนักแข่งไว้เรื่อย ๆ ฉันดูไม่ทันหรอกถ้าจะให้พูดตามจริง เบอร์ไหนเป็นใครยังไม่รู้เลยจนถึงตอนนี้ฉันยังไม่เข้าใจจริง ๆ ว่ามาทำงานที่สนามแข่งได้ยังไงตั้งหลายปี เพราะแทบจะไม่ดูการแข่งเลย มินนี่ขึ้นมาช่วยด้านบน ฉันจึงลงไปด้านล่างเพื่อถ่ายรูปให้กับนักแข่งที่ได้รับรางวัล
อ้อ เราถ่ายแค่ภาพนิ่งนะคะ เพราะว่าส่วนที่เป็นภาพเคลื่อนไหวเจ้านายจ้างมาจากข้างนอกแล้ว ระหว่างมอบรางวัลฉันก็แทรกเข้าไปอยู่ระหว่างนักข่าวและกลุ่มแฟนคลับที่รอถ่ายรูป และคนที่ได้รางวัลรองชนะเลิศคือเธิร์สเดย์
ฉันมัวแต่ทำงานไม่ได้สนใจน้องมากเลยไม่รู้ว่าน้องก็ได้รับรางวัลเช่นเดียวกัน เมื่อถ่ายรูปจนเสร็จเรียบร้อยฉันก็ตั้งใจจะเดินเลี่ยงกลับเข้าด้านในถ้าไม่มีเสียงเรียกของเธิร์สเดย์ดังมาให้ได้ยินเสียก่อน
“พี่กรีน พี่ครับ”
“ฮะ? ว่าไง” ฉันขานรับ หันกลับไปมองก็เจอร่างสูง ๆ ของเธิร์สเดย์ที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเสื้อลำลองสีดำกำลังวิ่งมาทางฉัน ด้านหลังมีกลุ่มคนยืนอยู่กันเยอะมาก
“ถ่ายรูปให้หน่อยสิครับ”
“อ้อ ได้ ๆ เฮ้ ไม่ต้องมาจับมือพี่ก็ได้” ฉันบอกอย่างตกใจที่จู่ ๆ เธิร์สเดย์ก็จับมือพาเดินไปยังกลุ่มคนเหล่านั้นอย่างไม่รู้สึกอะไร เสียงกรี๊ดดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเราเดินเข้าไปใกล้
“กรี๊ด!! คนนี้ใครคะเนี่ย”
“น่ารักจังเลย”
“ฮื่อ ยิ้มหวานมาก”
“ให้ตายสิฉันใจสั่นไปหมดแล้ว” เสียงที่ดังจากกลุ่มแฟนคลับของน้องฉันไม่สามารถฟังแล้วจับใจความได้เลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังพูดถึงอะไร กระทั่งเธิร์สยกนิ้วชี้ชิดริมฝีปากเป็นสัญญาณบอกให้เงียบ นั่นแหละ ทุกคนเงียบพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย
“เมื่อกี้ถามว่าอะไรบ้างนะครับ” เธิร์สเอ่ยถามแฟนคลับของเขา
“คนนี้คือใครคะ?”
“จะตอบยังไงให้เขารู้ตัวดีครับ” นี่ก็เล่นกับแฟนคลับดีจัง
“จะให้พี่ถ่ายรูปให้ไม่ใช่เหรอ เร็ว ๆ พี่จะไปทำงานต่อ” ฉันกระซิบบอกคนข้างกาย เขาหัวเราะก่อนจะยิ้มอ้อน ๆ มาให้ จากนั้นก็บอกแฟนคลับว่าขอถ่ายรูปรวมหน่อยนะ ฉันเดินถอยห่างจากพวกเขา เมื่อมั่นใจว่าทุกคนพร้อมก็นับและรัวชัตเตอร์ให้ทันที
“ฝั่งซ้ายเสื้อขาวขยับเข้ามาหน่อยค่ะ ดีค่ะ อีกรูปนะคะ” ฉันเอ่ยบอกทุกคนก่อนจะถ่ายให้อีกสองสามรูป พอเสร็จเธิร์สเดย์ก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาดูรูปกับฉัน แต่ช่วยรอให้ฉันปลดสายสะพายกล้องที่คล้องคออยู่ออกก่อนได้ไหมค่อยดู มาดูทั้งที่กล้องห้องอยู่ในคอฉันแบบนี้เราเบียดกันมากเลยนะ
“สวยอะ” คนที่กดดูรูปเอ่ยบอกพร้อมกับส่งรอยยิ้มอ้อนมาให้อีกครั้ง จะอ้อนเอาอะไรอีกเนี่ย
“เดี๋ยวส่งให้ แต่พี่ต้องไปทำงานก่อนนะ ยินดีด้วยนะสำหรับรางวัล”
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวขึ้นไปหานะ”
“อือ พี่ไปละ” รูปเราย้ายลงคอมพิวเตอร์จากนั้นก็เลือกรูปที่สวยและดีที่สุดมาแต่งส่งให้พี่ณัฐ ดีที่หลังแข่งสปอนเซอร์ไม่ได้เรื่องมากเรื่องรูปพวกฉันเลยพลอยสบายไปด้วย รูปทุกอย่างถูกแต่งจนเสร็จเรียบร้อยฉันก็ส่งให้พี่ณัฐทันที มื้อเย็นวันนี้เราทั้งสามจะไปร้านชาบูกันตามที่สัญญากับน้อง ๆ ไว้ ว่าจะพาไปเลี้ยงหลังจากงานนี้เสร็จ
“เย็นนี้อยู่ฉลองด้วยกันนะใครไม่ว่างก็เอาตามสะดวกเลย” เสียงพี่เนยเอ่ยบอกทุกคนอย่างใจดีแต่ก็แฝงการจิกกัดอยู่ไม่น้อย เพราะเธอไม่ค่อยชอบฝั่งฉันเท่าไหร่ อย่าถามหาเหตุผลเพราะฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
“เราไปชาบูกันนะแม่ หนูไม่อยากไป” มินนี่ไถลเก้าอี้มาบอก ฉันพยักหน้ารับรู้เก็บของใส่กระเป๋าเตรียมไปร้านชาบู เป็นจังหวะเดียวกับที่เธิร์สเดย์เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกระเป๋าเป้ของเขา
“กลับกันเลยไหมครับ” แต่เพราะประโยคของเขาทำเอาฉันถึงกับขมวดคิ้วสงสัย เขาไม่ได้อยู่ฉลองกับทีมหรอกเหรอ
“ไม่อยู่ฉลองเหรอ?”
“ไม่ครับ จะกลับพร้อมพี่ไง บอกไว้แล้ว”
“แต่พี่จะไปร้านชาบูกับมินนี่แล้วก็แท็ป” ฉันเอ่ยบอกอีกฝ่าย ฉันผิดเองแหละที่ลืมบอกเขา
“ผมก็ไปด้วยไง ขอไปด้วยนะครับ” อ้อนมาแบบนี้ฉันควรจะตอบยังไงได้ล่ะถ้าไม่ใช่ตกลงน่ะ
“อื้อ ไปด้วยกันได้”
“ขอบคุณครับ...”
- Writer
