บทที่ 1
782 Words
[คอนโดหรู]
"คิดถึงที่รักจังเลยค่ะ" มือเรียวลูบไล้ร่องหน้าอกชายหนุ่มที่เพิ่งจะกลับเข้ามาในห้อง
"อ้อนแบบนี้อยากได้อะไรอีกล่ะ"
"ไม่มีใครรู้ใจซาร่าเท่าคุณอีกแล้วค่ะ"
"วันนี้ผมเหนื่อยอยากจะพัก มีอะไรก็รีบพูดมา"
"ก็บัตรเครดิตที่คุณให้มามันเกินวงเงินแล้วนี่คะ"
ได้ยินแบบนั้นชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ส่งข้อความไปให้กับผู้ช่วย เพื่อให้เพิ่มวงเงินในบัตรเครดิตให้กับผู้หญิงคนที่เขากำลังพัวพันอยู่
"คุณน่ารักจังเลยค่ะ" ว่าแล้วซาร่าก็ผลักร่างหนาของอีกฝ่ายล้มลงไปที่โซฟาแบบง่ายดาย
"ผมบอกว่าเหนื่อยไงซาร่า"
"ซาร่าได้ยินแบบนี้ทุกครั้งที่คุณกลับเข้ามาในห้องนี้" ริมฝีปากบางแนบจูบลงทันทีที่พูดจบ
ในเวลาเดียวกันนั้น.. ที่คฤหาสน์หลังใหญ่โตของสิงหราช
"แสนสวยจ๊ะ"
"คะ"
"พรุ่งนี้แม่ฝากบอกให้พยัคฆ์กลับมาที่บ้านหน่อยนะลูก พ่อใกล้จะกลับมาแล้ว"
"เออ..ค่ะ" แสนสวยพ่นลมหายใจออกมาเมื่อได้ยินคำไหว้วานจากอัปสรสุดาแม่ของพยัคฆราช
"ทะเลาะกันอีกหรือเปล่าลูก"
"นิดหน่อยค่ะ"
"ถ้าเลี่ยงได้ก็พยายามเลี่ยงไปก่อนนะ"
"ค่ะ" คำนี้เธอได้ยินตั้งแต่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว
"ถ้าพ่อรู้ว่ายังไม่เลิกกับผู้หญิงคนนั้น พยัคฆ์ได้ถูกพ่อเล่นงานหนักแน่ หนูช่วยแม่หน่อยนะลูก"
"ค่ะ" เสียงหญิงสาวตอบออกไปแผ่วเบามากจะไม่ตอบก็ไม่ได้
เรามารู้จักแสนสวยกันบ้าง เธอชื่อนางสาวแสนสวย พิทักษ์วงศ์
แสนสวยได้ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ตั้งแต่คุณยายเสีย คุณยายของเธอก็คือป้าคนที่ช่วยอัปสรสุดา ตอนคลอดอยู่โรงพยาบาลเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว ..นั่นก็คือตอนที่คลอดพยัคฆราชหรือหมาน้อย
ตอนเจอกันอยู่โรงพยาบาลอีกครั้ง อัปสรสุดาอยากจะรับทั้งสองเข้ามาอยู่ในบ้านด้วยกัน แต่ยายของแสนสวยก็ไม่อยากมารบกวน นางก็เลยช่วยเหลือด้วยการหาที่อยู่อาศัย และช่วยเหลืออีกหลายๆ อย่าง รวมไปถึงการเรียนการศึกษาของแสนสวย
พอคุณยายจากไปแล้วแสนสวยก็ไม่เหลือใคร นางก็เลยรับเข้ามาไว้ในบ้านด้วย ตั้งแต่แสนสวยเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ พยัคฆราชก็ไม่ค่อยอยู่ติดบ้าน ..จนกระทั่งทุกวันนี้เขาได้ย้ายออกไปอยู่ที่คอนโด
[บริษัท]
เช้าวันนี้หญิงสาวถูกเรียกตัวเข้ามาพบในห้องของท่านผู้บริหารระดับสูง ถ้าถูกเรียกตัวเข้ามาแบบนี้เธอรู้ดีว่าต้องมีเรื่องแน่
"เธอทำงานยังไง! ถ้าเรื่องแค่นี้รับผิดชอบไม่ได้ก็ปล่อยให้คนอื่นเขาทำไป" แฟ้มเอกสารที่อยู่ในมือได้ถูกโยนลงบนโต๊ะตรงหน้าของแสนสวย และมันก็เป็นภาพที่ชินตาสำหรับเธอแล้ว
"เรื่องอะไรคะ" มือเรียวเอื้อมไปหยิบแฟ้มที่มีปัญหาขึ้นมาเปิดดู
"เมื่อวานนี้ฉันได้ส่งไปให้กับแผนกจัดส่งแล้วนี่คะ"
"นี่แหละมันคือคำแก้ตัวของคนที่ปัดความรับผิดชอบ"
"ฉันไม่คิดจะปัดความรับผิดชอบ แต่ฉันยื่นเรื่องไปที่แผนกนั้นแล้วจริงๆ" ว่าแล้วหญิงสาวก็ถือแฟ้มเอกสารออกจากห้องมาเพื่อที่จะไปแผนกจัดส่ง
"ทำไมของถึงส่งออกไม่ทันคะ"
"ขอโทษค่ะเมื่อวานนี้ตอนที่คุณเอาเอกสารมาให้..ฉันกำลังคุยโทรศัพท์เรื่องสำคัญอยู่ พอคุยเสร็จฉันก็เลยลืม"
"เรื่องสำคัญ? เรื่องอะไรคะ"
"ลูกสาวของฉันถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาล"
"เป็นอะไร" สีหน้าและท่าทางของหญิงสาวเปลี่ยนไปทันที เมื่อรู้เหตุผลที่งานจัดส่งออกไม่ทัน
"เจ็บท้องกะทันหันค่ะ พอไปโรงพยาบาลต้องได้ผ่าตัดไส้ติ่งด่วน"
"แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ"
"ตอนนี้กำลังพักฟื้นอยู่ค่ะ"
"ดีแล้วค่ะที่ไม่เป็นอะไรมาก ทีหลังก็อย่าสะเพร่าแบบนี้อีกนะคะ" ก่อนจะออกจากห้องนั้นมาเธอต้องได้ลอบถอนหายใจ
คนตัวเล็กเดินกลับมาที่ห้องของเขาอีกครั้ง
"ถ้าส่งออกไปตอนนี้ยังทันอยู่ไหมคะ"
"ทัน? แค่ออเดอร์ส่งออก ยังเลทแล้วนี่ใครเขาอยากจะมาทำธุรกิจด้วย"
"ช้าไปแค่วันเดียวเอง"
"เธอพูดออกมาได้ยังไงว่าวันเดียวเอง เธอรู้ไหมว่าเอกสารนำเข้าต้องได้เดินเรื่องใหม่หมด"
"ฉันขอโทษค่ะ เรื่องนี้ฉันผิดเอง"
"รู้ตัวว่าผิดก็ดีแล้ว..ช่วยพิจารณาตัวเองด้วย"
- Writer
