บทที่ 11
987 Words
"ทำอะไร" พยัคฆราชออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าซาร่ากำลังรูดโทรศัพท์ของเขาอยู่ช
"ไม่มีอะไรค่ะ..เห็นโทรศัพท์สวยดี ซาร่าอยากได้รุ่นนี้บ้าง"
"อยากได้ก็ซื้อสิ"
"ซื้อได้เหรอคะ แต่ไม่เอาดีกว่ากลัวเงินไม่พอใช้" ทีแรกทำเหมือนดีใจ แต่พอคิดได้ถ้าเอาเงินที่เขาให้รายเดือนไปซื้อคงจะไม่พอ
"เดี๋ยวผมเพิ่มเงินให้" ว่าแล้วชายหนุ่มก็หยิบเสื้อผ้าออกมาสวมใส่
"คุณน่ารักจังเลยค่ะ" ซาร่าเดินไปสวมกอด พร้อมกับแนบใบหน้าลงที่แผ่นหลังกว้าง
"ผมจะกลับไปค้างที่บ้าน"
"จะกลับได้ยังไงคะ ซาร่ารอคุณอยู่นะ"
"ไม่ได้หรอก ช่วงนี้พ่อผมอยู่ที่บ้าน"
"แน่ใจเหรอคะ" ซาร่าถามออกไปแบบจับผิด เพราะได้ยินชัดเลยว่าผู้หญิงที่โทรมาถามว่าเมื่อไรจะกลับ
"หมายความว่ายังไง"
"เปล่าค่ะ ซาร่าคิดถึงคุณนี่คะ" พอนึกขึ้นได้ต้องรีบปรับอารมณ์ใหม่
"ก็ผมมาหาให้หายคิดถึงแล้วนี่ไง"
"แต่เรายังไม่.."
"ไม่ได้หรอกผมกลับดึกกว่านี้ไม่ได้" พอเขาใส่เสื้อผ้าเสร็จก็หยิบเอาโทรศัพท์ ขึ้นมารูดดูเผื่อมีใครโทรเข้ามาตอนที่อาบน้ำอยู่...แต่ก็ไม่มี
ที่ไม่มีเพราะซาร่าลบเบอร์นั้นไปแล้ว
คฤหาสน์ของสิงหราช
"ตาพยัคฆ์ว่ายังไงบ้างลูก" อัปสรสุดาเดินออกมาถามแสนสวยที่อยู่หน้าบ้าน
"วันนี้เขาคงจะกลับมาไม่ได้แล้วมั้งคะ"
"ทำไมล่ะจ๊ะ หนูได้คุยกับพยัคฆ์หรือยัง"
"ยังค่ะ..แต่..เออ.." เธอได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นครางชัดเลย ถ้าเสียงแบบนั้นมีแค่อย่างเดียวเท่านั้นแหละ
แต่เพียงไม่นานรถคันหรูก็ได้วิ่งเข้ามา
"แม่นึกว่าลูกจะไม่กลับมาค้างที่บ้าน ทำไมมาดึกจังเลยล่ะลูก"
พยัคฆราชได้แต่มองตามหลังผู้หญิงที่เพิ่งจะรีบเดินเข้าบ้านไป "ตกลงแม่จะเอายังไงกันแน่ จะให้กลับหรือไม่ให้กลับ"
"ไปอารมณ์เสียมาจากไหน" อัปสรสุดาได้แต่ถอนหายใจมองตามหลังลูกชายที่เดินเข้าบ้านไป นางไม่อยากเห็นลูกก้าวร้าวแบบนี้เลย แต่จะทำยังไงได้เลือดพ่อมันแรง
"กลับมาแล้วเหรอ"
"พ่อ?.. ทำไมพ่อถึงยังไม่ขึ้นไปนอนครับ" พอเข้ามาในบ้านแล้วเห็นผู้เป็นพ่อนั่งอยู่ที่โซฟา เขาก็เลยจำเป็นต้องได้เข้าไปนั่งคุยด้วย
"รอดูว่าแกจะกลับบ้านไหม"
"พ่อจะรอดูอะไรผม.. ผมไม่คุยกับพ่อแล้ว ขึ้นไปนอนนะครับ" ว่าแล้วร่างหนาก็ยันกายลุกขึ้น
เช้าวันต่อมา
"เจอผู้จัดการพอดีเลยค่ะ" แสนสวยรีบเดินตามหลังมาจนทันแทนไทที่กำลังจะขึ้นลิฟต์
"มีอะไรอีกครับ"
"สวยยังไม่ได้พูดรายละเอียดเรื่องเมื่อวานนี้เลยค่ะ ขอโทษด้วยนะคะเผอิญว่ารีบเกินไป"
"รายละเอียดยังไงครับ"
"ก็เรื่องที่สวยยืมเงินคุณไงคะ"
"อ้อ..ถ้าเป็นเรื่องนั้นผมไม่รีบหรอกครับ"
ทั้งสองยังยืนคุยกันอยู่หน้าลิฟต์ จนประตูลิฟต์เปิดออกพวกเขาขยับออกมาเพื่อให้พนักงานได้ขึ้นไปก่อน
"ไม่ได้หรอกค่ะ แต่จะให้คืนเป็นก้อนเลยสวยคงไม่มีนะคะ"
"ครับ"
"สวยขอทยอยคืนเดือนละหนึ่งหมื่นได้ไหมคะ"
"ได้ครับ"
"ขอบคุณผู้จัดการมากเลยนะคะ" หญิงสาวนอนคิดมาทั้งคืนว่าจะค*****นผู้จัดการยังไงดี ถ้าจะทยอยจ่ายแบบนี้กลัวว่าผู้จัดการจะไม่ยอม แต่พอแทนไทยอมตกลง ตอนนี้เธอเหมือนยกภูเขาออกจากอก
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปนะ" แทนไทมองไปที่ประตูทางเข้าตอนนี้งานใหญ่กำลังจะมาเยือน เขาต้องรีบเผ่นไปก่อน
"ผู้จัดการไม่รอขึ้นลิฟต์ก่อนหรอคะ" หญิงสาวถามขึ้นเมื่อเห็นว่าผู้จัดการใหญ่เดินไปที่บันไดหนีไฟ
"ผมอยากจะออกกำลังกายนิดหน่อยครับ" ว่าแล้วแทนไทก็รีบขึ้นบันได..ถ้าจะให้รอลิฟต์คงจะเป็นรอบเดียวกับ..
"ว่าไงเรา" สิงหราชเข้ามาถึงก็เดินตรงมาทักทายแสนสวยที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์
"ท่านประธาน" แสนสวยส่งยิ้มหวานเพื่อเป็นการทักทาย
"ถ้าทำอะไรเสร็จแล้วก็เข้าไปหาในห้องหน่อยนะ"
"ค่ะ"
พนักงานที่กำลังยืนรอขึ้นลิฟท์ต่างก็มองหน้าแบบรู้กัน บางคนก็แอบยิ้ม เพราะต่างก็คิดว่าแสนสวยเป็นเด็กของท่านประธาน
เวลาผ่านไป.. ห้องท่านประธาน
ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา"
"คุณพ่อมีอะไรจะคุยกับสวยเหรอคะ" หญิงสาวเอาของไปเก็บที่โต๊ะทำงาน แล้วก็รีบขึ้นมาที่ห้องของท่านเลย เพราะไม่อยากให้ผู้ใหญ่รอนาน
"อยู่ที่บ้านพ่อไม่ได้คุยกับเราเลย..อยากจะถามเรื่องงานเป็นยังไงบ้าง"
"คงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะ" เพราะตอนนี้แสนสวยคิดว่าเธอจัดการเองได้แล้ว
"ทำไมดูสีหน้าไม่ดีเลยล่ะ" สิงหราชเดินเข้ามาแล้วลูบผมหญิงสาวแบบเอ็นดู
แต่ทันใดนั้นประตูห้องก็ได้ถูกเปิดเข้ามา..ทั้งสองหันไปมองพร้อมกัน
"แกไม่มีมือเคาะก่อนหรือไง" พอเห็นลูกชายเข้ามาสิงหราชก็เดินไปนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่ง
พยัคฆราชไม่พูดอะไร แต่สายตาของเขามองมาที่เธอ แบบสงสัยอะไรบางอย่าง
"ถ้างั้นสวยออกไปก่อนนะคะ"
"ทำไมพอฉันเข้ามา เธอต้องรีบออกไปด้วยล่ะ?" พยัคฆราชกัดฟันถามออกมาเบาๆ จังหวะที่แสนสวยกำลังจะเดินผ่าน
- Writer
