บทที่ 4
721 Words
"จะรีบไปไหน" ชายหนุ่มเดินมาถึงก็กระชากประตูรถของเธอให้เปิดออก
"นาย! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะฉันจะไปทำงาน" มือเรียวพยายามจะดึงประตูให้ปิด แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้
"ไหนบอกว่าจะพิจารณาตัวเองไง"
"ฉันก็กำลังพิจารณาตัวเองอยู่นี่ไง..โดยการรีบไปทำงานแต่เช้า"
"ถ้างั้นก็เชิญ" ว่าแล้วพยัคฆราชก็ปิดประตูรถกลับคืนให้
"...?..." อะไรของเขาวะ? ถ้าเขายังดื้อรั้นหาเรื่องต่อ เธอไม่แปลกใจเลย แต่นี่เขาเชิญให้ไปทำงาน เพราะมันผิดวิสัยของผู้ชายคนนี้มาก หญิงสาวขับรถออกจากบ้านมาแบบงงๆ
[บริษัท]
"คุณแสนสวยมาแล้ว" พอพนักงานเห็นว่าเธอเดินเข้ามาต่างก็หันไปพูดคุยกัน
"มีอะไรหรือเปล่าคะ" หญิงสาวตรงเข้าไปถาม เพราะพนักงานที่นี่เธอรู้จักแทบจะทุกคน
"ดูที่บอร์ดสิคะ" ตอนนี้บอร์ดที่ติดอยู่ด้านล่างหลายคนต่างก็มุงดูกัน
แสนสวยไม่รอช้าเดินตรงเข้าไป
"นี่มันประกาศอะไรคะ" ถามไปแต่ตัวเองก็ยืนอ่านประกาศที่ทางบริษัทติดไว้ ..พอรู้แน่ชัดแล้วว่ามันคือประกาศอะไร เธอไม่สงสัยเลยว่าก่อนออกมาจากบ้านทำไมเขาถึงไม่หาเรื่องต่อ
เพียงไม่นานพยัคฆราชก็เดินตรงเข้ามา ชายหนุ่มไม่ได้หยุดดู เขาเดินตรงไปที่ลิฟต์และก็มีพนักงานที่ประจำอยู่หน้าลิฟต์เปิดไว้รอแล้วด้วย
"เดี๋ยวก่อน" หญิงสาวรีบตรงเข้าไปในลิฟต์ก่อนที่มันจะปิดลง
"เอาแล้วไง แกว่างานนี้ใครจะชนะ" พนักงานเริ่มพูดคุยกัน
"กูว่าสู้คุณแสนสวยไม่ได้หรอก เพราะมีประธานหนุนหลังอยู่"
"อย่าลืมนะว่าตอนนี้ท่านประธานไม่ได้อยู่ที่นี่"
"ถึงไม่อยู่..แต่เขาก็ติดต่อกันได้"
"จริงด้วย แล้วเมียท่านไม่รู้เหรอว่าท่านแอบเอาผู้หญิงมาทำงานในบริษัทด้วย" และพนักงานก็เริ่มเอาเรื่องเก่าขุดขึ้นมาพูดกันอีก เพราะเรื่องนี้ยังไม่มีใครให้คำตอบได้ ต่างก็ยังคิดอยู่เหมือนเดิมว่าแสนสวยคือเด็กที่สิงหราชเลี้ยงไว้
..ในลิฟต์..
"ประกาศที่บอร์ดมันหมายความว่ายังไง"
"ก็หมายความตามนั้น..เธออ่านหนังสือไม่ออกหรือไง"
"ทำไมฉันต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย"
"เธอเป็นคนสะเพร่าเอง ค่าเสียหายทั้งหมดเธอก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบสิ.. ถ้ารับผิดชอบไม่ได้งั้นก็ลาออกไปซะ"
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ออก!"
"ถ้าไม่ออก..เรื่องค่าใช้จ่ายของที่ส่งออกไม่ได้ เธอต้องเป็นคนรับผิดชอบแล้วล่ะ" เขารอโอกาสที่จะเล่นงานเธอแบบนี้มานานแล้ว พอสบโอกาสเขาก็เริ่มลงมือ
"มันไม่ใช่เงินน้อยๆ ฉันจะหาที่ไหนมาใช้บริษัท"
"เรื่องนั้นฉันจะไปรู้กับเธอเหรอ หรือไม่งั้นก็รอให้พ่อกลับมาแล้วกัน ท่านจะได้รู้..ว่าคนที่ท่านอุปการะไว้ไม่ได้เรื่องแค่ไหน"
"นายไม่ต้องมาขู่ฉันหรอก ฉันไม่กลัว"
"ไม่ได้ขู่. เธอก็รู้ว่าพ่อฉันไม่ชอบคนที่ทำอะไรพลาด" พอเห็นสีหน้าของเธอเขาก็รู้แล้วว่ามาถูกทาง เพราะตอนนี้หน้าของเธอซีดไม่กล้าแม้แต่จะเถียง
ที่จริงลิฟต์ขึ้นมาถึงตั้งนานแล้ว แต่เขากดปิดแช่ไว้เพื่อที่จะคุยกับเธอ
ชายหนุ่มเดินออกมาจากลิฟต์แบบอารมณ์ดี จนเลขาหน้าห้องยิ้มไปตามกัน เพราะคิดว่าวันนี้ทั้งวันท่านคงจะอารมณ์ดีแบบนี้
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป..
"อะไร" พยัคฆราชถามขึ้นเมื่อเห็นแสนสวยวางสมุดบัญชีธนาคารลงตรงหน้า
"เงินของฉันทั้งหมด"
มือหนายื่นไปหยิบสมุดบัญชีนั้นแล้วเปิดดูยอดเงิน
"หึ.."
"หวังว่ามันคงจะพอ" แสนสวยรู้ดีว่าถ้าผู้ชายคนนี้จะเล่นงานเธอแล้ว เขาต้องเล่นงานทุกวิถีทาง ..ถ้าปล่อยให้เขาสืบไปจนรู้ว่าที่เธอทำไปเพื่อช่วยพนักงาน นั่นมันยิ่งจะอันตราย เพราะเขาจะเล่นงานพนักงานคนนั้น เพื่อให้เธอรู้สึกแย่
- Writer
