จอมโจรร้อนรัก

ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

สามวันถัดมา ณ. ลานหน้าหมู่บ้านคาเบียนเซียในช่วงเช้าตรู่ เหล่าชาวบ้านนับร้อยชีวิตตั้งแต่เด็กจนไปถึงผู้หลักผู้ใหญ่เดินออกมาร่วมส่งมูนาเดินทางไปกับขบวนค้าขายของหมู่บ้าน ที่ต้องเร่งเดินทางเพื่อไปให้ทันกับกองคาราวานของพ่อค้าเร่ที่จะนำพาสาวงามแต่ละหมู่บ้านไปส่งยังพระราชวัง อัสเซโรซาน่า

“ท่านพ่อ ท่านดูแลตัวเองดีๆ นะเจ้าคะ พี่รอนีย์ ข้าฝากดูแลท่านพ่อของข้าด้วย” มูนาเอ่ยเสียงสั่นเครือ ก่อนจะหันหลังเดินไปขี่หลังอูฐโดยมีการิดและราชิดคอยดูแลหญิงสาว จนกระทั่งส่งมูนาขึ้นหลังอูฐเรียบร้อยสองพ่อลูกก็หันไปกล่าวลาท่านโมฮัม พร้อมกับให้คำมั่นสัญญาว่าจะดูแลมูนาเป็นอย่างดี จนกว่าจะส่งนางถึงขบวนพ่อค้าเร่ของชาวเบดูอิน

โมฮัมเฝ้ามองบุตรสาวคนเล็กจากไปด้วยใจอาวรณ์ เพราะนับตั้งแต่ มูนาลืมตาดูโลก ท่านมิเคยให้นางห่างกายเลยสักวัน แม้กระทั่งตัวท่านออกไปทำการค้ากับหมู่บ้านอื่นๆ ท่านยังพามูนาไปด้วย คิดแล้วน้ำตาของผู้เป็นพ่อที่เป็นห่วงบุตรสาวสุดหัวใจก็ซึมผ่านหางตา ไม่ต่างจากรอนีย์ที่ก็ร้องห่มร้องไห้ต่อการจากไปของมูนา แต่กลับมีชาวบ้านบางคนดีอกดีใจกันยกใหญ่ที่เด็กสาวมูนาออกไปให้พ้นหมู่บ้าน โดยเฉพาะพรรคพวกของซากีรอฟฟ์

หลังออกเดินทางจากหมู่บ้านคาเบียนเซียจนตะวันใกล้ลาลับ ขบวนค้าขายของหมู่บ้านคาเบียนเซียก็หยุดพักที่โอเอซิสเล็กๆ ที่ถัดไปจะต้องเดินทางผ่านหุบเขาสลับซับซ้อนและมักมีกลุ่มโจรย่อยๆ คอยดักปล้นดักทำร้ายอยู่ ทำให้การิด ผู้ซึ่งเป็นผู้นำขบวนต่างให้เหล่าลูกบ้านเป็นชายและได้รับการฝึกฝนฝีมือมาอย่างดีคอยดูแลขบวน มิให้ผู้ใดย่างกรายเข้ามาได้

“มูนา เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เหนื่อยมากหรือเปล่า” ราชิดที่ช่วยผู้เป็นพ่อตรวจตราและจัดเก็บสัมภาระรวมทั้งกับช่วยคนอื่นๆ ตั้งกระโจมเรียบร้อย ชายหนุ่มก็เดินมานั่งลงไม่ห่างจากเพื่อนรัก พร้อมเสียงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย หากแต่แววตาของชายหนุ่มสื่อความหมายที่มากกว่าห่วงใยออกมา แต่คนมองมิทันได้พบเห็น เพราะมูนาเอาแต่จ้องมองดวงอาทิตย์ที่ใกล้ลับหายจากเนินทรายด้วยหัวใจหดหู่

“มูนา! มูนา นี่เจ้าได้ยินที่ข้าถามเจ้าหรือไม่” ราชิดขานย้ำเสียงดัง

“เจ้าถามข้าว่าอะไรนะราชิด” ดวงตาสวยคมที่อยู่ภายใต้ผ้าฮิญาบสีดำเหลียวมองมายังคนถาม

“ข้าถามว่าเจ้าเหนื่อยบ้างหรือเปล่า เพราะเราเดินทางกันมาทั้งวัน ก็เพิ่งจะได้หยุดพักกัน” ราชิดส่ายหน้าน้อยๆ แล้วยื่นถุงน้ำดื่มให้ มูนารับมาพร้อมกล่าวขอบคุณเบาๆ แต่ไม่คิดจะยกน้ำขึ้นดื่ม ราชิดหน้าเสียไปนิด เมื่อหญิงสาวที่ตนแอบรักมานานไม่สนใจความห่วงใยเล็กๆ น้อยๆ ที่มอบให้

“ข้าเป็นถึงลูกสาวของท่านโมฮัม ข้าจะเหนื่อยได้อย่างไร อีกอย่างข้าก็เดินทางกับท่านพ่อของข้าออกบ่อย เจ้าอย่าห่วงข้านักเลย แต่ข้าก็ขอบใจเจ้ามากนะราชิด ที่มาอยู่เป็นเพื่อนข้า” มูนาคลี่ยิ้มบางเบาภายใต้ผ้าฮิญาบ แต่แววตาที่ซ่อนเร้นความหมองเศร้าเอาไว้ ซึ่งก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของราชิดไปได้ ชายหนุ่มสงสารและเห็นใจหญิงสาวมากมายแต่กลับช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย เหมือนเช่นที่คนอื่นๆ ก็ช่วยเหลือมูนาไม่ได้เช่นกัน สาเหตุเพราะในหมู่บ้านคาเบียนเซียไม่หลงเหลือสาวพรหมจรรย์ที่จะถูกส่งตัวเข้าวังหลวงอีกแล้ว นอกเสียจากมูนา

“ข้ายินดีอยู่เป็นเพื่อนเจ้าตลอดไปมูนา แต่ข้าว่าเจ้าดื่มน้ำบ้างเถอะ จะได้รู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง” มูนายกน้ำขึ้นดื่มอย่างเสียมิได้ ทั้งที่เธอไม่ได้รู้สึกกระหายน้ำแม้สักนิด นั่นเพราะจิตใจของเธอมันหดหู่ เธอคิดถึงท่านพ่อ คิดถึงพี่รอนีย์ คิดถึงหมู่บ้าน คิดถึงผืนทรายที่เคยเหยียบย่ำเล่นตอนเด็กๆ แต่เธอคงไม่มีโอกาสได้หวนกลับไปยังถิ่นฐานบ้านเกิดอีกแล้ว เพราะสตรีทุกคนเมื่อถูกส่งตัวเข้าวังหลวงไปแล้วก็ยากนักที่จะได้ออกมา ในวังหลวงอาจสวยงามและน่าอยู่ แต่เธอกลับเห็นว่าพระราชวังขององค์ฟาตินไม่ได้ต่างจากห้องขังสักนิดเดียว

“เจ้าคิดอะไรอยู่งั้นหรือมูนา” เสียงของราชิดดึงรั้งให้มูนาออกมาจากห้วงความนึกคิดของตน แล้วเหลียวมองไปยังต้นเสียง

“แล้วเจ้าคิดว่าข้าจะคิดเรื่องใดได้อีกเล่าราชิด” มูนาตอบเสียงแผ่วๆ แล้วยื่นถุงน้ำคืนแก่ราชิด

“ข้าว่าเจ้าเลิกคิดเสียเถอะ เพราะถึงอย่างไรเจ้าก็หลีกหนีเรื่องนี้ไม่พ้นอยู่ดี จริงๆ แล้วข้าไม่ได้อยากพูดเช่นนี้หรอกนะมูนา แต่ข้าแค่อยากเตือนให้เจ้าคิดเสียว่านี่คือวาสนาของเจ้า เจ้าก็รู้ว่าผู้หญิงทั่วประเทศอัสคาซานอยากเข้าไปอยู่ในวังกันทั้งนั้น แล้วข้าก็เห็นว่าเจ้าช่างโชคดีนักที่ถูกเลือกให้เข้าไปอยู่ในวัง คอยถวายรับใช้องค์รัชทายาท” ราชิดพูดปลอบให้อีกฝ่ายรู้สึกดีแต่ภายในใจของชายหนุ่มเจ็บปวดไม่น้อย เมื่อทำได้แค่มองหญิงสาวที่รักจากไป โดยที่ไม่มีสิทธิ์เหนี่ยวรั้งเธอไว้ หากเขาเปิดเผยความในใจเร็วกว่านี้ มูนาอาจไม่ต้องถูกส่งตัวเข้าวังหลวง ราชิดถอนหายใจยาว เพราะแม้เขาจะเก่งกล้าไม่ต่างจากทหาร แต่เรื่องหัวใจเขากลับไม่เก่งกล้าเอาเสียเลย

“ข้าไม่เคยดีใจที่ถูกเลือก แล้วหากเลือกได้ ข้าขออยู่ที่หมู่บ้านคาเบียนเซียไปจนวันตายเสียยังดีกว่าที่ต้องจากท่านพ่อไปอยู่ในวัง” มูนาเอ่ยตอบด้วยเสียงขุ่นเคือง