“คุณ…คุณได้ยินผมไหม ญาดาฟื้นสิ”
เพลิงพยายามเรียกคนที่นอนหมดสติอยู่แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ เขาจึงตัดสินใจผายปอดให้เธอ
ริมปากหยักหนาประกบลงไปที่ริมฝีปากบางอวบอิ่มของญาดา เพลิงผายปอดให้ญาดาสองสามครั้งเธอก็สำลักน้ำออกมา
“เรายังไม่ตายหรอคะ”
ญาดาที่ไม่รู้ว่าตัวเองพึ่งถูกผายปอดก็เอ่ยถามเพลิงด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด
“ยัง ”
เพลิงตอบญาดาด้วยความโล่งใจไม่ต่างกันก่อนที่สายตาของเขาจะมองขึ้นไปบนฝั่งเพื่อหาที่หลบฝนแต่เพราะเกาะนี้ค่อนไปทางเกาะร้างนานๆจะมีชาวบ้านผ่านมาหาปลาหรือของป่าสักครั้งทั้งเกาะนี้จึงไม่มีที่ดีๆให้ทั้งคู่ได้หลบฝนนอกเสียจากกระต๊อบเล็กๆหลังหนึ่งที่มุงด้วยทางมะพร้าวสภาพทรุดโทรมตามกาลเวลา
เพลิงไม่ลังเลที่จะอุ้มญาดาเข้าไปหลบพายุในกระต๊อบหลังเก่าที่ว่า หากเป็นเวลาปกติญาดาคงจะไม่ยอมให้เพลิงทำแบบนี้แต่เพราะวันนี้ทั้งวันเธอออกตรวจชาวบ้านไม่ได้หยุดท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าวแล้วไหนจะพึ่งผ่าน
