“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
เป็นน้ำเสียงที่ไม่ได้เปล่งออกมาดังมาก เจ้าของนัยส์ตาดำขลับจ้องไปยังผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยสายตาที่คาดคั้น
“คุณประสบอุบัติเหตุเมื่อสามสี่วันที่แล้วจำได้ไหมคะ”
ญาดาพยายามเรียกสติคนไข้ของเธอแต่ทว่าสายตาของเพลิงกลับมีอิทธิพลบางอย่างที่ทำให้เธอไม่กล้าสบตา
“ผมประสบอุบัติเหตุหรอ”
เพลิงพยายามจะนึกเรื่องที่ญาดาบอกเลยมีอาการปวดศรีษะขึ้นมาจนต้องเอามือกุมขมับภาพเหตุการณ์ในตอนที่เขาเดิมพันด้วยชีวิตกับศัตรูกลับเข้ามาในหัวจนแทบจะระเบิด
“ปวดศรีษะหรอคะ”
ญาดารีบเข้าไปถามตามสัญชาตญาณของคนเป็นหมอแต่ลึกๆก็เป็นเพราะเธอเป็นห่วงเพลิงอยู่บ้าง
“ผมไม่เป็นอะไร”
เมื่ออาการปวดศรีษะดีขึ้นดวงตาคมก็อดไม่ได้ที่จะจ้องเจ้าของใบหน้าสวยหวาน ใบหน้าที่ลางเลือนอยู่ในความทรงจำมาตลอดห้าปี
“เป็นอาการข้างเคียงน่ะค่ะสักพักก็จะหายไปเองแต่ยังไงขอหมอตรวจดูหน่อยนะคะ”
ญาดาเอาเครื่องช่วยฟังล
