บทที่ 7
986 Words
ด้านเพลิง……หลังจากที่จัดการธุระเสร็จก่อนจะไปงานวันเกิดที่เขาถูกบังคับเพลิงก็ตรงมาที่ไนท์คลับของเขาเพราะต้องมาสั่งงานสำคัญก่อน เพลิงสวนทางกับเอเดนที่พึ่งจะขับรถออกไป
“ เกิดอะไรขึ้น ”
แม้จะมาไม่ทันสถานการณ์แต่ดูจากสีหน้าของพวกการ์ดเพลิงก็เลยเดาออกว่าน่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก่อนหน้านี้จึงได้ถามออกไปแบบนั้น
“ มีลูกค้าเมาแล้วอาละวาดครับแต่คุณเอเดนอยู่พอดีเลยพาไปจัดการข้างนอกครับ ”
เพลิงได้ฟังก็เดาได้ทันทีว่าลูกค้าที่ว่าจะต้องเป็นลูกค้าผู้หญิงอย่างไม่ต้องสงสัยและคำว่า พาไปจัดการ ก็คงจะไม่พ้น เรื่องบนเตียงเป็นแน่แท้แต่ที่เขาสงสัยคือ เอเดนมาที่นี่ทำไมในเมื่อนัดกันอีกที่หนึ่ง
“ แต่ผู้หญิงที่คุณเอเดนเตรียมไว้ให้คุณเพลิงรออยู่ด้านในแล้วนะครับ ”
การ์ดพอรู้เรื่องของขวัญวันเกิดอยู่บ้างเลยรับแจ้งรายงานให้นายทราบ พอเพลิงได้ฟังก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง
อะไรของมัน จะพามาที่ที่ทำไมหรือว่าเปลี่ยนสถานที่
เพลิงรีบโทรไปหาเอเดนเพื่อจะถามเรื่องนี้แต่เอเดนก็ไม่ยอมรับสายเขา เขาเลยคิดได้อย่างเดียวว่าตอนนี้เอเดนน่าจะกำลังจัดการปัญหาอยู่
“ ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน ”
เมื่อตัวต้นเหตุไม่รับสายเขาก็เลยหันไปถามการ์ดแทน
“ ทางนี้ครับ ”
การ์ดเดินนำเพลิงมายังโต๊ะที่ญาดานั่งอยู่ทันทีซึ่งการ์ดกับเพลิงต่างก็เข้าใจตรงกันว่าญาดาคือผู้หญิงที่เอเดนให้เป็นของขวัญวันเกิดเพราะตอนที่เอเดนส่งนารินขึ้นรถไม่มีใครเห็น
“ พาฉันไปทีสิคะ ”
ญาดาในเวลานี้ไม่ต่างจากสาวนักเที่ยวทั่วไปที่ดื่มหนักจเมาไม่รู้เรื่องพอรับรู้ถึงการมาของใครบางคนญาดาก็คิดทันทีว่าจะต้องเป็นเอเดนแน่นอนบวกกับดวงตาที่เริ่มจะเลือนลางเพราะฤทธิ์ของเหล้าเลยมองไม่รู้ว่าใครเป็นใครและที่ญาดาพูดเธอหมายถึงให้เอเดนพาไปหานาริน ทันทีที่เพลิงเห็นว่าผู้หญิงที่เอเดนให้เป็นของขวัญคือญาดาเขาก็ตกใจไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้แต่เขาก็ไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่เพราะญาดาในสายตาเขาเป็นผู้หญิงที่ชอบเอาตัวแลกเงินอยู่แล้วยิ่งได้ยินสิ่งที่ญาดาพูดเพลิงก็ยิ่งเข้าใจว่าญาดาเจนจัดเรื่องอย่างว่าและหิวเงินจนอดใจรอไม่ไหวถึงได้รีบรบเร้าให้เขาพาไปขึ้นเตียง
“ อยากไปมากหรอ ”
เพลิงถามขณะที่ใช้สายตาไล่มองร่างบางที่นั่งโอนเอนอยู่บนโซฟาแก้มแดงระเรื่อแม้ชุดนักศึกษาที่ญาดาสวมใส่ไม่ได้รัดรูปแต่เพราะญาดาเป็นผู้หญิงที่มีทุกอย่างครบดวงตาแหลมคมจึงมองทะลุปรุโปร่ง
“ ค่ะพาฉันไปตอนนี้เลยได้ไหม ”
ดวงตาคู่สวยค่อยๆแหงนเงยขึ้นไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่เบื้องหน้าแต่ภาพก็ลางเลือนเหลือเกิน สำหรับคนอื่นที่มองมาโดยเฉพาะเสือสิงห์ทั้งหลายตอนนี้ญาดาที่เหมือนคนเมาไม่รู้เรื่องคือเหยื่ออันโอชะของพวกเขาขนาดเพลิงที่ว่าไม่สนใจผู้หญิงอย่างญาดายังนึกสนใจขึ้นมา
“ ฝากทางนี้ด้วยนะคืนนี้ฉันคงไม่เข้ามาแล้ว ”
เพลิงหันไปสั่งการ์ดเสียงเรียบก่อนจะโน้มตัวลงไปหาญาดาใกล้ๆแม้จะไม่ได้ดังมากแต่ก็น้ำเสียงทุ้มของเขาก็มีอานุภาพมากพอที่ทำให้ญาดาเงยหน้าขั้นมาฟัง
“ งั้นก็ไปกันเลยไหม ”
“ งั้นก็ไปกันเลยไหม ”
จิตใต้สำนึกของญาดาคือการตามหานารินเธอจึงไม่ได้ปฏิเสธ ร่างบางระหงพยายามคุมสติพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนแต่เพราะความเมาเลยเกือบจะล้มหัวขมำโชคดีที่เพลิงรับไว้ทัน
“ ผมช่วย ”
เพลิงอาสานัยส์ตาของเขาดูเจ้าเล่ห์ จะว่าไปการที่เขาได้ญาดาเป็นของขวัญก็ไม่เลวทีเดียว เพลิงพยุงญาดาเดินมาที่รถของเขา
“ จะพาฉันไปที่ไหนคะ ”
ปกติเสียงของญาดาก็ว่าหวานอยู่แล้วยิ่งในเวลาเมายิ่งหวานหูคนฟังเข้าไปใหญ่
“ ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง ”
เพลิงตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจก่อนจะเหยียบคันเร่งมุ่งหน้ามายังโรงแรมที่อยู่ไม่ไกลจากไนท์คลับมากนักและด้วยฤทธิ์ของค็อกเทลญาดาเลยหลับไปตั้งแต่ที่ขึ้นรถมา หลังจากที่เปิดห้องเรียบร้อยเพลิงก็พาญาดามาที่ห้องซึ่งเป็นห้องแพงที่สุดของโรงแรมเพื่อให้สมกับเป็นการฉลองวันเกิดและเอเดนจะได้ไม่ต่อว่าให้เขาทีหลังเขาเลยเปิดห้องหรูที่สุด
หากในเวลามีสติสัมปชัญญะญาดาอาจจะอดชื่นชมความหรูหราภายในห้องสวีทแห่งนี้ไม่ได้ โรงแรมนี้เป็นโรงแรมมากกว่าห้าดาวดังนั้นเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งทุกชิ้นจึงดูดีมีระดับแต่ญาดาในเวลานี้แทบจะลืมตาไม่ขึ้นด้วยซ้ำอย่าว่าแต่ชื่นชมความหรูหราเลยแม้แต่สติจะประคองตัวเองให้ยืนอยู่ยังไม่มีด้วยซ้ำ
ญาดาถูกวางลงที่เตียงอย่างเบามือสายตาคมคายจ้องเจ้าของร่างบางภายใต้ชุดนักศึกษา ญาดาที่มีแอลกอฮอล์ไหลเวียนอยู่ในตัวพยายามเพ่งมองชายที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับประท้วงลำแขนที่กำลังโอบตัวเธออยู่
“ คุณ….. ”
ญาดาตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดขึ้น ญาดาจำเพลิงได้ทันทีแต่มันก็สายไปเสียแล้ว
“ ทำไมจะเปลี่ยนใจหรอ ”
- Writer
