เขาก้าวเดินช้าๆ ไปตามทางดินที่ขรุขระ ลัดเลาะพงหญ้ากลับมาถึงบ้านหลังน้อยที่มืดมิดและเงียบสงัด
ในระหว่างทางที่เดินผ่านต้นกาสะลองสูงใหญ่ ภายในใจก็หวนระลึกถึงใบหน้าสวยหยาดของคุณนายเริงรตี ตอนที่หล่อนก้มเก็บดอกกาสะลองเมื่อตอนเย็น หรือแม้แต่ตอนที่เท้าน้อยๆ เยื้องย่างขึ้นลงรถกอล์ฟ ภาพของเนินอกอิ่มกระเพื่อมไหวอยู่ภายใต้เสื้อผ้าฝ้ายแนบเน้นเรือนกายอรชร ความขาวของร่องอกอวบเบียดอัด ยามก้มเก็บดอกกาสะลองโดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาของเขาเผลอจับมองอย่างห้ามใจไม่อยู่
ช่างน่าแปลกที่ภาพเหล่านั้นยังติดตรึง ย้ำเตือนให้คิดถึงเธอตลอดเวลา แม้เพิ่งแยกจากกันมาได้ไม่นาน
ชั่วอึดใจ คำรณก็มาถึงเรือนพักหลังน้อย ประตูไม้สีซีดจางถูกแง้มเปิดเบาๆ มือใหญ่เอื้อมไปที่ข้างฝาผนัง กดสวิทซ์ไฟด้วยความแม่นยำคุ้นเคย
ครู่ต่อมาไฟดวงเทียนที่แขวนไว้กลางเพดานห้องก็สว่างวาบขึ้นทันใด แสงสีเหลืองนวลไล่ความมืดมิดภายในห้องสี่เหลี่ยมเล
