“ถ้าทำแบบนั้นมึงจะทำงานเป็นได้ยังไงเมษา ตอนนี้มีโอกาสทำงานจริงๆ ทำไมไม่อยากลอง” ผมถามขึ้นทันทีเพราะผมก็ไม่ชอบหรอกกับนิสัยขี้กลัวของเมษา
“เมษากลัวทำงานของพ่อเลี้ยงพังนะ” เมษาตอบกลับมาอีกครั้งก่อนจะหันมองหน้าผม
“ถ้ามันจะพังเพราะต้นเหตุคือมึงก็ให้พังไปเถอะ ของแค่นั้นกูไม่เสียดาย” ผมพูดขึ้นอีกครั้งให้เธอได้คลายความกังวลได้บ้าง
ของแบบนี้ไม่หัดก็ไม่เป็น
อยากทำงานเป็นก็ต้องกล้า
“ไม่ได้สิ ถ้าเป็นแบบนั้นเมษารู้สึกผิดแย่เลยนะ”
“ถ้ากลัวว่าจะเป็นแบบนั้นก็จำให้ดี สงสัยตรงไหนก็ถาม” ผมพูดขึ้นอีกครั้งเพราะผมเองก็มั่นใจว่าเมษาไม่ได้เป็นเด็กหัวอ่อน ยิ่งไอ้ไม้พูดมาแล้วด้วยว่าเธอหัวดี
“โอเคๆ เมษายอมก็ได้ งั้นเมษาไปนั่งจำตรงนู้นนะ” เมษาพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะชี้ไปยังโซฟากลางห้อง
“ไปก็ไป” ผมตอบกลับไปแค่นั้นก่อนที่ร่างบางของเมษาจะย้ายตัวเองไปนั่งบนโซฟา
สายตาคมมองตามทุกการกระทำของเด็กน้อยก่อนที่มุมป
