“ไอ้มหันต์ มึงคุยอะไรกัน” ผมตะโกนถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นไอ้มหันต์กำลังยืนคุยกับเมษาอยู่ที่หน้าบ้าน
“ไม่ได้คุยอะไรหรอกครับเมษาแค่มาขอบคุณผมที่เอายาไปให้” ไอ้มหันต์ตอบผมทันทีเมื่อผมเดินเข้าไปร่วมในวงสนทนา
“แค่ขอบคุณทำไมยืนคุยกันนานสองนาน” ผมถามกลับอีกครั้ง
ไม่รู้จะยืนคุยกับทำไมนานๆ แถมยังยืนใกล้ๆกันอีก
มันใช่เรื่องไหม
“ก็ผมกำลังนึกอยู่นะสิว่าผมฝากนายเอายาไปให้น้องมันตอนไหน” ผมเงียบลงทันทีเมื่อไอ้มหันต์พูดขึ้น ส่วนมันเองก็มองหน้าผมพร้อมกับรอมยิ้มที่แสนอุบาทว์ตาและเมษาเองก็หันมองหน้าผมด้วยอีกคน
“สมองฝ่อหรือไงมึงเป็นคนฝากกูเอง” ผมพูดขึ้นทันทีพร้อมกับเดินออกมาเลยเพราะกลัวว่าเมษาจะรู้ว่าเป็นผมที่เอาไปให้เองและไม่มีใครฝากไปทั้งนั้น
“พ่อเลี้ยงเอายาไปให้เมษาเองหรอ” เสียงของเมษาดังขึ้นตามหลังผมมาทันที
“ไอ้มหันต์ฝากมา” ผมตอบกลับไปทันที
“ก็พี่มหันต์บอกว่าไม่ได้ฝาก” ผมหยุดเดินก่อนจะหันกลับไ
