ตอนที่ 6
960 Words
เมื่อเข้ามาในห้องพักครู นิวารินก็ถูกเพื่อนครูอนุบาลเอ่ยแซวขึ้นจนแทบตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว
“เมื่อกี้เห็นนะว่ามีหนุ่มรูปหล่อมากขับรถมาส่งน่ะ”
“ครูแยมเห็นด้วยเหรอเนี่ย” หล่อนยกมือขึ้นลูบคอตัวเองอย่างเขินๆ
“เห็นสิจ๊ะ แล้วครูคนอื่นๆ ก็น่าจะเห็นด้วยเหมือนกันแหละจ้ะ ว่าแต่พ่อหนุ่มสุดหล่อคนนั้นเป็นใครเหรอครูนิว”
“ปะ... เป็นคนที่อยู่บ้านติดกันน่ะจ้ะ”
“แค่บ้านติดกันเหรอ”
หล่อนถูกคู่สนทนาจ้องหน้า จนแทบจะดื่มกาแฟไม่รู้รส
“ก็... แอบมองอยู่เหมือนกันแหละจ้ะครูแยม แต่คนถูกแอบมองไม่ยอมเล่นด้วยสักที”
“อะไรกัน สวยน่ารัก ยิ้มสดใส มองโลกในแง่ดีแบบครูนิว เขายังไม่มองอีกเหรอเนี่ย แสดงว่าสเป็คจะต้องสูงมากแน่ๆ เลย”
นิวารินหน้าเจื่อนลง ก่อนจะพูดออกมา
“พี่หมอแกงานยุ่งงานน่ะ ก็เลยไม่มีเวลาคิดเรื่องความรัก”
“อุ๊ยย เป็นพี่หมอด้วยเหรอเนี่ย”
“ใช่จ้ะ เป็นศัลยแพทย์น่ะ ฝีมือดีด้วยนะ” หล่อนอดที่จะอวยวชิรวิชญ์ไม่ได้
“แหม ดวงตาครูนิวเป็นประกายระยิบระยับเลยนะตอนพูดถึงคุณหมอสุดหล่อน่ะ แสดงว่าต้องชอบมากแน่ๆ เลย”
นิวารินไม่คิดจะปฏิเสธให้เสียเวลา หล่อนชอบก็คือชอบ และไม่คิดปิดบัง
“ใช่จ้ะ นิวชอบพี่หมอมาก ชอบมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วล่ะ และความชอบของนิวที่มีต่อพี่หมอก็ยิ่งเพิ่มมาขึ้นเรื่อยๆ ด้วยจ้ะ”
“แบบนี้ครูหนุ่มๆ ในโรงเรียนเราที่ตามจีบครูนิวก็หมดสิทธิ์น่ะสิ”
หล่อนผงกศีรษะขึ้นลงเป็นเชิงตอบว่าใช่
“นิวรักพี่หมอ คงมองใครไม่ได้อีกแล้วล่ะจ้ะ”
“หนูนิวมีความรักมั่นคงมาก นับถือจังค่ะ”
นิวารินยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม “ก็นิวรักของนิวมาตั้งนานนี่คะครูแยม”
“งั้นแยมก็ขออวยพรให้ครูนิวสมหวังเร็วๆ นะคะ อยากไปงานแต่งงานค่ะ”
“โอ๊ย แค่จีบพี่หมอให้ติดก่อน นิวก็ดีใจแล้วล่ะค่ะ”
หญิงสาวหัวเราะออกมาเสียงสดใส แววตาเต็มไปด้วยความหวัง แม้ว่าความหวังมันจะไม่ชัดเจนนักก็ตาม
“งั้นแยมขอตัวก่อนนะคะครูนิว ต้องไปยืนรับเด็กที่หน้าโรงเรียนน่ะค่ะ”
“อ๋อ ตามสบายค่ะ ไว้คุยกันใหม่ค่ะ”
นิวารินมองตามเพื่อนร่วมงานที่เดินออกไปจากห้องพักครูจนลับสายตา และก็หันมาดื่มกาแฟต่อ ตั้งใจว่าถ้าหมดถ้วยแล้วจะไปรอนักเรียนตัวน้อยที่ห้องสอนเหมือนกัน แต่เอกภพก็ปรากฏตัวขึ้นเสียก่อน
“สวัสดีค่ะครูเอก มาแต่เช้าเหมือนกันเลยค่ะ”
เอกภพยิ้มบางๆ ก่อนจะก้าวเดินมาหยุดตรงหน้าของหญิงสาว
“เอ่อ... ครูเอกมีอะไรกับนิวหรือเปล่าคะ”
ท่าทางของเอกภพนิ่งเงียบแปลกๆ ทำให้นิวารินถึงกับแปลกใจ
“หรือว่านิวไปทำอะไรให้ไม่พอใจคะ”
ผู้ชายตัวสูง ผิวขาว ปากแดงส่ายหน้าไปมา ก่อนจะยื่นดอกกุหลาบสีแดงที่ซ่อนเอาไว้ด้านหลังให้กับหล่อน
“อะ... อะไรเหรอคะครูเอก”
หล่อนไม่ได้ดีใจเลยที่เห็นดอกไม้ในมือของเอกภพ
“ดอกไม้ครับ สำหรับครูนิว”
“เอ่อ... นิว...”
“ผมจำได้ครับว่าครูนิวไม่ต้องการให้ผมซื้อดอกไม้มาให้อีก แต่ผมเห็นดอกไม้มันสวย เหมาะกับครูนิวมากๆ ผมก็เลยอดใจไม่ซื้อไม่ได้น่ะครับ”
นิวารินยื่นมือไปรับดอกกุหลาบสีแดงมาจากมือของเอกภพ และก็ตัดสินใจแล้วว่าควรจะพูดออกไปตรงๆ เขาจะได้ไม่ต้องสิ้นเปลืองเพราะหล่อนอีก
“นิวขอบคุณสำหรับดอกไม้นะคะ และก็ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ ที่ครูเอกมีให้นิวด้วย แต่นิวมีคนที่ชอบแล้วค่ะ”
“เขาเป็นใครเหรอครับ ใช่ครูในโรงเรียนนี้หรือเปล่าครับ”
“เขาเป็นหมอค่ะ แล้วนิวก็แอบชอบมานานแล้วด้วย ซึ่งนิวจะไม่มีวันเปลี่ยนใจจากเขาอย่างแน่นอน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม”
“แต่เขาก็ยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกับครูนิวใช่ไหมครับ”
“เขา... ยังไม่รู้ว่านิวชอบเลยค่ะ”
หล่อนตอบออกไปตามความจริง ใบหน้าสวยค่อยๆ เจื่อนลง
“งั้นผมก็ยังมีสิทธิ์น่ะสิครับ”
หล่อนสบประสานสายตากับเอกภพ ก่อนจะพูดออกมา
“ไม่ว่านิวจะสมหวังกับเขาหรือไม่ แต่นิวก็รักเขาไปหมดหัวใจแล้วค่ะ และหัวใจของนิวมีดวงเดียว ดังนั้นจึงไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว”
สีหน้าของเอกภพซีดเผือดลงทันที
“นิวขอโทษนะคะที่ต้องพูดกับครูเอกตรงๆ แต่นิวไม่อยากให้ความหวังครูเอก ทั้งๆ ที่แม้แต่โอกาสนิวก็ให้ครูเอกไม่ได้น่ะค่ะ”
“ผมเข้าใจครับ”
น้ำเสียงของเอกภพเศร้ามาก จนหล่อนอดสงสารไม่ได้
“แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิมนะคะ”
“ผมยังไม่ถอดใจหรอกครับ ตราบใดที่ครูนิวยังไม่ได้แต่งงาน”
“ครูเอก...”
“ผมขอตัวไปเตรียมตัวสอนก่อนนะครับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะซื้อดอกไม้มาให้ครูนิวใหม่ครับ”
“ครูเอก...”
เจ้าของชื่อเดินออกไปจากห้องพักครู และไม่หยุดแม้ว่าหล่อนจะตะโกนเรียกก็ตาม
“เฮ้อออ บอกขนาดนี้แล้ว ทำไมครูเอกถึงยังไม่หยุดอีกนะ”
นิวารินพยายามคิดหาคำตอบ แต่ก็คิดไม่ออกอยู่ดี
- Writer
