หล่อนจดๆ จ้องๆ อยู่ที่หน้ารั้วบ้านตัวเอง จนกระทั่งเห็นรถของวชิรวิชญ์โผล่ออกมาจากบ้านของเขา หล่อนจึงรีบกระโจนออกไป ทำเหมือนว่าบังเอิญจะไปทำงานพร้อมกัน
และก็เป็นอย่างที่คาดหวังเอาไว้จริงๆ เพราะวชิรวิชญ์จอดรถข้างๆ ร่างของหล่อน และก็เอ่ยถามอย่างมีน้ำใจ
“นิวจะไปทำงานหรือครับ”
“ใช่ค่ะพี่หมอ บังเอิญจังนะคะไปทำงานพร้อมกันอีกแล้ว”
หล่อนฉีกยิ้มกว้าง ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสดใส จนคุณหมอหนุ่มอดยิ้มตามไม่ได้
“ขึ้นรถสิครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่โรงเรียน”
“จะดีเหรอคะ”
ปากแกล้งพูดอิดออด แต่มือรีบเปิดประตูรถและก้าวขึ้นมานั่งเสียแล้ว
วชิรวิชญ์อมยิ้มน้อยๆ
“แล้วยังปวดท้องอีกไหมครับ”
“ไม่แล้วค่ะ สบายมาก สบายดีสุดๆ เลยค่ะพี่หมอ”
หล่อนยิ้มอวดฟันขาวสะอาดแทบทั้งปากให้เขาได้มอง
“งั้นก็ดีแล้วครับ”
รถคันงามเคลื
