หญิงสาววิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดที่รถคันงามของวชิรวิชญ์และกล่าวขอโทษขอโพยด้วยความละอายใจ
“พี่หมอคะ นิวขอโทษค่ะ นิวตื่นสาย...”
“ไม่เป็นไรครับ รีบขึ้นรถเถอะครับ”
หล่อนแทบกระโจนขึ้นไปบนรถของเขาทีเดียว ไม่ช้ารถก็แล่นออกมาจากหน้าบ้านของหล่อน มุ่งขึ้นไปบนถนนเส้นหลัก
“นิวต้องทำให้พี่หมอไปสายแน่ๆ เลยค่ะ นิวขอโทษนะคะ”
“พี่ยังไปทำงานทันครับ ไม่ต้องกังวลหรอก ว่าแต่ทำไมถึงตื่นสายล่ะครับ”
“เอ่อ...”
“หรือว่านอนไม่หลับ”
“นา... นาฬิกาปลุกไม่ดังน่ะค่ะ นิวก็เลยนอนยาวเลย” น้ำเสียงของนิวารินเต็มไปด้วยความโมโหตัวเอง
“พี่นึกว่านิวกังวลเกี่ยวกับเรื่องงานแต่งของเราเสียอีก”
หล่อนหันไปมองเสี้ยวหน้าคมสันของวชิรวิชญ์ ซึ่งก็พบว่าเขาหันมามองพอดี ดวงตาสบประสานกัน และเขาก็ยิ้มอ่อนหวานให้
สองแก้มแดงระเรื่อโดยอั
