วชิรวิชญ์ยอมรับกับตัวเองว่านอนไม่สบายนัก เพราะถึงแม้โซฟาจะนุ่ม แต่มันก็เล็กเกินไปสำหรับผู้ชายที่ตัวสูงใหญ่ระดับเขา
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นช้าๆ แสงสว่างภายในห้องเจิดจ้าค่อนข้างมาก ทำให้รู้ว่าตอนนี้จะเกือบเจ็ดโมงเช้าแล้ว
ความทรงจำเมื่อคืนย้อนกลับเข้ามาในหัว และมันก็ทำให้เขารู้ว่า ตอนนี้สถานะของตัวเองไม่ใช่หนุ่มโสดอีกต่อไปแล้ว แต่เขามีภรรยา ถึงแม้จะเป็นภรรยาแค่ตามนิตินัยก็ตาม
และก็อดไม่ได้ที่จะเอียงหน้าหันไปมองนิวารินที่นอนอยู่บนเตียง รอยยิ้มจางๆ แต้มมุมปากรูปกระจับ
ชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เส้นผมสีดำขลับยุ่งเล็กน้อย ดวงตาคมกริบจ้องมองไปยังหญิงสาวที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง
เท้าใหญ่ขยับอย่างระมัดระวังตรงไปหยุดที่ข้างเตียงกว้าง คนตัวเล็กนอนหงายหลับตาพริ้ม แก้มนวลทั้งสองข้างใสจนเห็นเส้นเลือดฝาดเลยทีเดียว
และเขาก็อดที่จะเผลอยิ้มออกมาไม่ไ
