นิวารินเปิดประตูห้องนอนออกมาก็พบว่า
วชิรวิชญ์ในชุดหล่อเรียบหรูพร้อมไปทำงานมายืนรออยู่หน้าห้องแล้ว
“พะ พี่หมอ...”
นัยน์ตาคมเข้มของวชิรวิชญ์มองการแต่งตัวของหล่อนด้วยความแปลกใจ
“นิวเพิ่งตื่นหรือครับ”
“เอ่อ... ใช่ค่ะ” หล่อนยิ้มแห้งๆ และพยายามตั้งสติ
ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมามองก่อนจะพูดขึ้นเสียงเรียบ
“นิวรีบไปอาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง และก็สบประสานสายตากับเขา
“คือว่านิว... ไม่ค่อยจะสบายน่ะค่ะ วันนี้เลยลางานหนึ่งวัน”
“นิวไม่สบายหรือครับ”
สีหน้าเรียบๆ ของวชิรวิชญ์แปรเปลี่ยนเป็นความตื่นตกใจในทันที ก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามาหยุดใกล้ยิ่งขึ้น มือหนายกขึ้นสัมผัสกับแก้มและหน้าผากเกลี้ยงเกลาทันที
“ตัวไม่ร้อน หรือว่าเจ็บคอครับ”
เห็นความห่วงใยที่วช
