“โหยไรวะ ดูดคอกันขนาดนี้แล้ว ต้องบอกแม่แล้วให้แม่ไปขอน้องเขา” พอคุณเรดพูดแบบนี้ฉันถึงกับสบตากับคุณแบล็คที่ไม่ได้แคร์ใดๆ ตักอาหารเช้ากินอย่างไม่สนใจอะไร คงมีแต่ฉันสินะที่ยกมือลูบไล้ต้นคอตัวเองไปมา ลืมไปเลยว่าเมื่อคืนเขาทำรอยไว้ที่คอด้วย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าภายใต้เสื้อของฉันหน้าอกคงไม่เหลือที่ให้เห็นเนื้อขาวๆ แน่นอน
“คือ... ที่จริงฉันแพ้พวกฝุ่น พวกอากาศน่ะค่ะ”
“ไม่มั้ง” ดูเหมือนคุณเรดจะไม่เชื่อ เพราะเสียงคำว่า ‘ไม่มั้ง’ มันสูงติดเพดานเลยล่ะ “แพ้ผู้ชายที่ชื่อแบล็คมากกว่า”
“มันไม่ใช่นะคะ”
“เอาน่า โดนพี่แบล็คจองจำแล้ว คราวหน้าก็จองจำเขามั้งดิ แฟร์ๆ” พูดไม่อายปากเลยนะตาบ้า! ฉันต่างหากเล่าที่เป็นฝ่ายอายจนอยากจะมุดโต๊ะกินข้าวหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด ดีนะที่คุณกรีนไม่นั่งอยู่ตรงนี้ด้วยไม่งั้นฉันคงอายหนักมากกว่านี้ด้วยซ้ำ
“คุณเรดคะ มันไม่ใช่อย่างที่คุณเรดคิดนะคะ”
“พี่แบล็คไม่ปฏิเสธ นั่นหมายถึงฉันพู
