#ไร้ซึ่งความรัก :: CHAPTER 2 [100%]
1080 Words
“ค่ะ เข้าใจหมดทุกอย่างเลย” อย่างน้อยฉันก็มีข้อดีตรงที่เป็นคนความจำดีเลิศมากๆ แม้ตาจะมองไปทางอื่นหรือในหัวกำลังคิดอะไรอยู่ ทว่าคำพูดของคุณไผ่ก็เซฟอยู่ในสมองฉันหมดแล้ว นีน่าถึงได้เสียดายไงฉันเรียนเก่ง ความจำดีมากไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามที่ผ่านมานานแล้วก็ตาม “คุณไผ่...”
“เรียกพี่ก็ได้จ้ะ” รอยยิ้มหวานส่งมาให้ก่อนจะพาฉันเดินไปยังห้องพนักงานเพื่อเอาของมาเก็บและพาเดินออกไปยังหน้าเคาน์เตอร์และอธิบายเกี่ยวกับการจดออเดอร์ที่มีการปริ้นเครื่องดื่มอาหารไว้เรียบร้อย เพียงแค่ขีดปากกาลงช่องก็สามารถรับออเดอร์ได้สบายๆ โดยไม่ต้องเรียนรู้เรื่องยี่ห้อเหล้ามากมายหลายสิบขวด
“ค่ะ ว่าแต่พี่ไผ่กับพี่เขตนี่เป็น...” พี่ไผ่เหมือนรู้เลยว่าฉันจะถามอะไร
“ไม่ได้เป็นอะไรกัน” เธอรีบปฏิเสธทันทีด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ราวกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติที่พบเจออยู่บ่อยครั้งกับคำถามแบบนี้ “พี่กับคุณเขตไม่ได้เป็นแฟนกัน แค่รู้จักกันในฐานะเพื่อนที่ทำงานที่เดียวกัน”
“อ๋อ” ลากเสียงยาว แต่ว่าถ้าเป็นจริงขึ้นมาเขาสองคนน่ะเหมาะสมกันจริงๆ นะถ้าได้ตกลงเป็นแฟนกัน ในส่วนของฉันคือไม่ควรมาคิดบ้าอะไรแบบนี้ด้วยซ้ำ ฉันมาที่นี่เพราะอะไรอย่าลืมนะฝุ่น
การทำงานได้เริ่มต้นขึ้น แน่นอนว่าผู้คนมากมายทั้งหญิงชายและเพศที่สามต่างพากันหลั่งไหลเข้ามาแทบจะล้นคลับ ฉันรับออเดอร์แทบทุกโต๊ะจนมือหงิกไปหมด รู้สึกปวดเมื่อยตัวจำต้องทิ้งตัวนั่งลงภายในห้องพักพนักงานที่กำลังยืนสูบบุหรี่กันอยู่ทั้งหญิงและชาย “มาใหม่เหรอเราน่ะ?”
เสียงเข้มถามขึ้นฉันจึงพยักหน้ารับเพราะไม่อยากจะทำตัวไม่เป็นมิตรกับใครให้ตัวเองต้องถูกเล่นงาน สิ่งเดียวที่จะอยู่ได้คือการทำตัวให้กลมกลืนกับที่นี่เพื่อตามหาพี่ฟิน “น่ารักดีนะ”
“ขอบคุณค่ะ” ส่งยิ้มให้กับคำชม แม้สายตาจะดูลวนลามก็ตามที
“กลับบ้านยังไง พี่ไปส่งไหม?”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูกลับเองได้” ปฏิเสธเขาที่พยักหน้ารับ ก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงพื้นเมื่อมองไปยังหน้าประตูราวกับมีใครสักคนเข้ามาในที่นี้ ฉันเห็นสีหน้าเขาแบบนั้นจำต้องเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่มาถึง
“พี่เขต” ลุกขึ้นยืนตรงหน้าเขา “หนูแค่มาพักแปบเดียว”
“กลับได้แล้วครับ”
“คะ? กลับ...” ขมวดคิ้วอย่างมึนงง “ก็ไหนพี่ไผ่บอกว่าคลับเลิกตีสาม นี่เพิ่งจะตีหนึ่งเองนะคะ”
“ฝุ่นอยู่ไม่ได้ครับ อายุไม่ถึง” พอเขาพูดก็ยิ่งไม่เข้าใจ “เวลานี้จะเป็นช่วงของผู้ใหญ่ เป็นการแสดงที่ 20+ ขึ้น ฝุ่นอยู่ไม่ได้ เข้าใจนะครับ”
“การแสดงแบบโชว์เหนือธรรมชาติแบบนี้เหรอคะ?” มองสบตากับพี่เขตที่อมยิ้มกับคำถามของฉัน เออ... ทำไมยิ้มแล้วน่ารักกว่าทำหน้านิ่งๆ นะ
“ไม่ใช่ครับ ผมบอกไม่ได้เพราะฝุ่นยังเด็ก”
“สิบแปดแล้วนะคะ รู้ได้หมดนี่นา” ยังคงตื้อให้เขาพูดว่าไอ้การแสดงโชว์ที่ว่ามันคืออะไร
“แต่ไม่ใช่ที่คลับครับ” พี่เขตหันไปมองเวทีซึ่งตอนนี้ดูเหมือนผู้คนจะกู่เข้าไปที่หน้าเวทีกันแล้ว “ฝุ่นก็น่าจะรู้ว่าที่คลับรับคนอายุไม่ต่ำกว่ายี่สิบปี แต่ฝุ่นคือข้อยกเว้นฉะนั้น... ช่วยทำตามกฎด้วยนะครับ”
การแสดงบ้าอะไรกัน! 20+ มันคือการแสดงของคลับที่ไม่น่าดูและฉันไม่ควรอยู่งั้นเหรอ แต่ถ้ากลับแล้วพี่ฟินเกิดโผล่มาล่ะฉันจะทำยังไงดี ไม่สิฝุ่น ยังมีเรื่องที่จะต้องทำนี่นา
“รับทราบค่ะ งั้นหนูกลับก่อนนะคะ” ฉีกยิ้มกว้างให้กับพี่เขตที่เดินนำออกมาด้านนอก ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนเวทีจะถูกปิดฉากลงและเปิดเพียงเสียงเพลงเท่านั้นราวกับเตรียมการโชว์ดังกล่าว ฉันปลีกตัวไปที่ห้องล็อกเกอร์และเอากระเป๋าก่อนจะเดินไปยังห้องของพี่ไผ่ ซึ่งกองเอกสารนี้จะทำให้ฉันรู้ว่าพี่ฟินมาทำงานที่นี่จริงๆ
ฉันปิดประตูห้องพี่ไผ่ลงดีนะพี่ไผ่ต้องไปตรวจงานพนักงานคนอื่น จึงมีเวลารื้อค้นเอกสารสมัครงานของคนอื่นๆ แต่มันเยอะเกินจนแขนชาไปหมด “นี่มันของพี่เขตนี่นา”
เอกสารในมือเป็นของพี่เขตที่มาสมัครงานเมื่อสามปีที่แล้ว แต่ตำแหน่งของเขาคือไม่ได้ระบุเอาไว้ทั้งที่ของคนอื่นมีระบุ ทำไมมันดูลึกลับซับซ้อนยังไงชอบกลนะ “เฮ้อ เยอะอะไรขนาดนี้เนี่ย!”
ตุ้บ
เอกสารปึกหนึ่งตกสู่พื้น ความหงุดหงิดเริ่มก่อตัวเมื่อก้มลงเก็บมารวบไว้กับตัว ทว่าสิ่งที่ค้นหามันอยู่ในมือของฉันแล้วตอนนี้ “พี่ฟิน...”
ในที่สุดฉันก็เจอเอกสารการเข้าทำงานที่นี่ของพี่ฟิน ใบหน้าหล่อเหลา นามสกุลที่เราใช้เหมือนกันเป็นพี่ชายของฉันจริงๆ ด้วย เมื่อไล่สายตาอ่านการสมัครงานของเขาก็ต้องขมวดคิ้วทันที
“ทำไมตำแหน่งไม่ได้กรอกเหมือนพี่เขต” วางเอกสารไว้บนโต๊ะตามเดิม “พี่ฟินทำอะไรอยู่กันแน่เนี่ย”
แกร๊ก
“แล้วพี่ฟินหายไปไหน...”
“เธอมาทำอะไรที่นี่?”
เฮือก!
สะดุ้งสุดตัวเมื่อน้ำเสียงเย็นยะเยือกดังอยู่ด้านหลัง รู้สึกขนหัวลุกขึ้นมาโดยไม่ได้นัดหมาย ฉันรีบเอาเอกสารของพี่ฟินยัดๆ ใส่ตะกร้าตามเดิมและหันไปมองสบตากับร่างสูงที่ยืนพิงขอบประตูและมองฉันด้วยสีหน้าเหมือนกับสัตว์ร้ายที่พร้อมจะกระโจนใส่เหยื่อที่หมดทางหนีเช่นฉัน
“คะ คุณแบล็ค...”
“ใช่” ตอบกลับมาพลางขยับมาหยุดอยู่ตรงหน้า รับรู้ถึงรังสีสีดำที่แผ่ไปทั่วรอบๆ กายของเขา “เข้ามาทำอะไรที่นี่”
“...”
“ตอบ!”
ตายแน่ๆ ฝุ่น แกตายแน่นอน! เตรียมหาที่ทำศพให้ตัวเองเดี๋ยวนี้เลย
- Writer
