ดูเหมือนว่าพวกมันจะล่าถอยออกมาฉันจึงได้ลืมตาขึ้นและเงยหน้าสบตากับคุณแบล็คที่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เป็นจังหวะเดียวกับที่เขาหันมามองฉันพอดี “จะปล่อยได้ยัง”
“คะ?” มึนงงไม่น้อยเมื่อคุณแบล็คเลื่อนสายตาลงมามองฉันที่กอดรัดเขาไว้อย่างแนบแน่น แถมยังใกล้ชิดกันจนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่รดรินอยู่บนหน้าผาก
“หน้าผากไปโดนอะไรมา?” เขาขมวดคิ้วก่อนจะแตะนิ้วลงบนหน้าผากฉันจนต้องเบ้หน้าไปด้วยความเจ็บ
“ก็ตอนที่คุณเบรกรถ หน้าฉันไปกระแทกกับคอนโซล” ผละตัวออกจากเขาและหมุดออกจากพุ่มไม้ ราวกับได้ออกมาสูดอากาศข้างนอกทั้งที่ด้านในมันไม่ได้ทึบขนาดนั้น แต่ด้วยความที่เป็นโรคกลัวที่แคบกับที่มืดๆ ก็พาให้กังวลไปทุกสิ่งอย่าง
ฉันมองคุณแบล็คที่ลุกขึ้นยืนและเดินออกไปดูพวกมัน ขาขวาของเขาเดินได้ไม่เต็มที่สักเท่าไหร่ฉันคิดว่าคงเจ็บไม่น้อยจึงเดินไปประคองเอวเขาที่หันมามองด้วยสีหน้าเชิงดุ “ทำอะไร?”
“คุณแบล็คเจ็บเท้า ฉันกลัว
