รักเรากี่ซีซี

ตอนที่ 6

ไม่รู้จะเสียใจให้กับอะไร เสียใจให้กับความบัดซบในชีวิต อยากจะมีแฟนสักครั้งในชีวิต แต่มันก็ไม่มีโอกาสเป็นไปได้ แล้วคนอย่างลักษณ์น่ะหวงของมาก โอกาสที่เธอจะมีแฟนคงต้องรอให้เขาเบื่อเธอ หรือไม่ก็รอให้เขามีแฟนเสียก่อน

“ทำไมอาบน้ำช้าจัง ไม่หิวเหรอ” ลักษณ์เปิดประตูเข้ามาในห้องน้ำ เห็นคนยืนนิ่งอยู่ใต้ฝักบัว

“ทำไมไม่รีบออกมา เดี๋ยวไม่สบายนะศิตา” ลักษณ์มองภาพหญิงสาวนั่งขดอยู่ใต้สายน้ำ แล้วก็รู้สึกหัวร้อนอย่างบอกไม่ถูก ทำไมบทจะดื้อก็ดื้อขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ไม่ต้องยุ่ง” ศศิตาแหวใส่เขาเพราะยังโมโหไม่หาย คนนิสัยไม่ดี ลักษณ์เองก็โมโห มีอะไรทำไมไม่คุยดี ๆ

“โมโหอะไร เรื่องมีอะไรกัน หรือว่าเลิกกับไอ้เชี่ยนั่น” ลักษณ์อุ้มคนพูดไม่รู้เรื่องมาโยนลงบนที่นอน หญิงสาวได้แต่ซุกกายร้องไห้ลงกับที่นอน

“อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้คนเลว ไอ้เกย์ปลอม ไอ้บ้า”

“ถ้าด่าอีกทีจะปล้ำแล้วนะ หรือว่าจะปล่อยคลิปดี พูดดี ๆ ด้วยทำไมต้องดื้อ” เขาโมโห ดึงตัวเธอขึ้นมาเช็ดผมที่เปียก ขืนปล่อยให้นอนทั้งแบบนี้คงไม่สบายกันพอดี

“ไอ้ชั่ว อื้ม...” คนกำลังด่าไม่ได้ด่าต่อเพราะริมฝีปากถูกปิดด้วยริมฝีปากของเขา ริมฝีปากร้อนไล้ไปมาอย่างปลอบใจ น้ำตาไหลรินหางตาอย่างห้ามไม่ได้ โกรธที่เขาเอาแต่ข่มขู่ โกรธที่เขาหักหาญน้ำใจ โกรธที่เขาหลอกลวง เสียแรงไว้ใจ เสียแรงรักมาตั้งสามปี

“โกรธเหรอ อย่าโกรธเลยนะ”

“ทำไมต้องหลอกกัน”

“ทำยังไงถึงจะหายโกรธฮึ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม เขากำลังพยายามจะหลอกเธอให้หลงกลอีกแล้ว แต่บอกไว้เลย เธอไม่มีทางหลงกลคนแบบเขาอีกแน่

“ลบคลิปแล้วลืมเรื่องเมื่อคืนซะ แล้วฉันจะหายโกรธ คิดเสียว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา” ศศิตาเมินหน้าหนี ไม่อยากสบตาคนหลอกลวง

“ลืมงั้นเหรอ” ลักษณ์แสยะยิ้มทั้งยังพูดต่อ “เธอลืมได้จริง ๆ เหรอบี๋ เธอก็รู้ว่าเมื่อคืนเราสนุกกันแค่ไหน”

น้ำเสียงเขาตอนนี้เธอเกลียดที่สุด เกลียดเสียงนี้ชะมัด

“ลืมได้สิ ทำไมจะลืมไม่ได้ ฉันเมาแล้วก็จำอะไรไม่ได้” ศศิตาพยายามไม่สบตาเขา เพราะเธอจำได้ทุกอย่าง คนความจำไม่ดีอย่างเธอ แต่พอเรื่องเมื่อคืนเธอกลับจำได้ทุกอย่าง ทุกขั้นตอนที่เขาทำให้

“อ๋อ จำไม่ได้? ก็ดี จะได้ทบทวนว่าเมื่อคืนเราทำอะไรกันบ้าง อย่างแรกคือเราจูบกันแบบนี้” เขาทาบทับริมฝีปากมาอีกครั้ง สองแก้มนวลถูกมือหนาตรึงไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อน

เขาขบเม้มปากล่างของเธอ ความเจ็บทำให้ศศิตาต้องเผยอริมฝีปากออก จะร้องห้ามเขา แต่ไม่ทันที่จะเอื้อนเอ่ยสิ่งใด ลิ้นร้อนก็แทรกผ่านเข้าในโพรงปากนุ่ม กอดเกี่ยวลิ้นของเธอให้หยอกล้อกับลิ้นหนา จูบหวานละมุนขึ้นในทุกที ฝ่ามือบางบีบเคล้นตรงหัวไหล่ของชายหนุ่ม เขาผละออกมองใบหน้าหวานหอบหายใจด้วยแรงปรารถนาแห่งจูบ

“แล้วเราก็เล้าโลมซึ่งกันและกัน” คำพูดแสนวาบหวิวทำให้หน้าอกของเธอชูชัน เมื่อนิ้วมือเรียวยาวของเขาปัดป่ายตรงส่วนปลายยอดไปมา สร้างความสยิวให้กายสาว เธอหดกายเหมือนต้องการจะหนีจากสัมผัสนี้

“อย่าดื้อ!” เสียงทุ้มนุ่มแต่มีพลัง เขาดันแผ่นหลังเธอ ส่งผลให้ศศิตาแอ่นหน้าอกให้เขาได้เชยชมตามแรงดันของฝ่ามือหนา ใบหน้าของเขาซุกไซ้ลงกับเต้างาม ดูดดึงปลายยอดอย่างไม่รู้จักอิ่ม

“อย่ากัดปาก” นิ้วมือเรียวยาวของคุณหมอหนุ่มไล้ตรงปากนุ่ม

เธอเผยอปากออกตามนิ้วมืออย่างว่าง่าย เสียงร้องครางดังขึ้นอย่างที่เจ้าตัวไม่คิดว่า ถูกเขาจูบเพียงไม่กี่นาทีเธอกลับหลุดเสียงครางออกมาได้น่าอายขนาดนี้

“อ๊า!” เธอร้องดังขึ้นเมื่อเขากัดปลายยอดถันอย่างอดใจไม่ไหว “อ๊า! รอง อย่ากัด”

“จำได้หรือยังว่าเมื่อคืนเราทำอะไรบ้าง” คุณหมอหนุ่มถามร่างเพรียวบางที่ตอนนี้เปลือยเปล่าในอ้อมกอด

“ไม่ได้ จำไม่ได้ อ๊า!” เขาแตะต้องเธอด้วยมืออีกข้างตรงปลายติ่งเสียว

“ดี จำไม่ได้ จะได้ทบทวนทุกขั้นตอน” เสียงเข้มปะปนด้วยความโมโห จำไม่ได้ก็ดี เขาอยากทำทุกอย่างตั้งแต่เริ่มต้นอยู่แล้ว ให้มันได้อย่างนี้สิ...แม่ตัวดี น่าจับกัดให้ก้นลายเลย

“รอง รอง ไม่เอาแล้ว จำได้แล้ว จำได้แล้ว อ๊า ! บอกว่าจำได้แล้วไง อย่า ไม่เอา รองไม่เอา ตรงนั้นไม่เอา”

“ไม่ทันแล้วบี๋ บี๋จำไม่ได้เองในตอนแรก ตอนนี้เราอยากทบทวนให้บี๋ ให้บี๋จำได้ดีกว่าเดิม” เสียงเขาขาดหาย แทนที่ด้วยเสียงร้องครางของเธอ เขาจมจ่ออยู่กับส่วนล่างกลางกายของเธอ ดอกไม้งามที่เขาเชยชมเมื่อคืน ตักตวงความงามนี้เข้าปากไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

“บี๋สวยมาก เราชอบ ของบี๋” เขาชมไม่หยุดพร้อมทั้งซุกหน้าเข้าหาเธออีกครั้งและอีกครั้ง

“ไอ้รอง! ไม่เอา! ยอมแล้ว ๆ” ศศิตาร้องพร้อมทั้งรีบกระถดกายหนีเขา

“ยอมก็อ้ากว้าง ๆ”

“ไม่ ๆ ยอม หมายถึง ไม่ลืมแล้ว จำได้แล้ว ไม่เอา ยังเจ็บอยู่นะ นี่แกไปอดอยากมาจากไหน” ศศิตาโวยวาย

“ไม่รู้สิ เห็นบี๋แล้วก็อยาก...อย่างที่ไม่เคยเจอ”

“หยุดเรียกฉันแบบนั้นได้แล้ว” ศศิตาบ่น จะมาเรียกบ่งเรียกบี๋อะไรกัน คนไม่ได้เป็นอะไรกัน เป็นแค่เพื่อน

ตอนนี้กลายเป็นเพื่อนนอนไปแล้วสินะ

“ก็ได้ หิวแล้ว สั่งอะไรมากินดี” จู่ลักษณ์ก็ผละจากเธอ บอกกับศศิตาอย่างใจดี

“แกควรไปทำอะไรอร่อย ๆ ให้ฉันกินสิ จะสั่งทำไม” ศศิตาบ่นว่าปกติเขาก็ทำอะไร ๆ ให้กินบ่อย ๆ ทำไมวันนี้สั่งอาหารมาให้ เพราะเธอติดรสมือทำกับข้าวของเขามากกว่าจะสั่งซื้อจากข้างนอก

“เหนื่อย บี๋ใช้แรงงานเราไปตั้งเยอะ รู้ไหมแต่ละรอบเราเสียทั้งเหงื่อ เสียทั้งน้ำ ทั้งพลังงานไปเท่าไหร่ บี๋ยังจะให้เราทำกับข้าวให้อีกเหรอ เราก็เหนื่อยเป็นนะ” ลักษณ์บ่นพร้อมทั้งทำหน้างอ