“ให้นอนจริง ๆ อย่างที่พูดเถอะ แกไปพัทยาทีไร หายเข้ากลีบเมฆ หรือไม่รู้หายเข้าไปในไหน”
“นอนจริง ๆ ศิตา เพราะที่เหลือคุณคีย์ทำหมดเลย”
“ไอ้บ้า!” ศศิตากดวางสายก่อนที่เพื่อนจะทำเสียงซี้ดซ้าด ฟังก็รู้ว่าเพื่อนเธอคงไม่ได้นอนคนเดียว น่าจะมีภาคีนอนอยู่ข้าง ๆ ด้วย
ศศิตานอนคิดเรื่องที่เพื่อนพูด ใช่สิ ตอนนี้เธอกับเขากำลังใหม่ ความสดใหม่หอมหวนเสมอ ถ้าผ่านไปสักระยะ เขาอาจไม่ได้ใส่ใจเธอมากนัก ถึงตอนนั้นเรื่องการตัดใจคงไม่ยาก แต่ถ้าถึงตอนนั้น เธอจะไม่รักเขามากกว่านี้เหรอ
คิดได้ดังนั้น คนในความคิดถึงก็เดินเข้ามา
“ดีขึ้นไหม ออกไปซื้อยาไมเกรนมา เจอรถติดอีก นานเป็นชั่วโมงเลย เหงาไหม” ลักษณ์พูดพร้อมทั้งลูบผม จูบตรงหน้าผากอย่างห่วงใย ความรู้สึกของเธอหวิวหวาม นี่เพราะเขาออกไปซื้อยาให้เธออย่างนั้นเหรอ
“ไปซื้อยามาเหรอ”
“อือ ร้านขายยาไม่ไกล แต่รถติด ไม่คิดว่าจะนาน” คุณหมอหนุ่มนอนลงบนที่นอนเดียวกัน พร้อม
