“ฉันเป็นเพื่อนกับแกมาสิบสองปี แกว่านานไหม” ลลิตาวางจานลง พร้อมทั้งเท้าสะเอวมองหน้าเพื่อน
“...” ศศิตาไม่ได้ตอบอะไร ทำได้เพียงทำตาปริบ ๆ
“เพราะฉะนั้นฉันมองแค่แวบเดียวก็รู้แล้วว่า แกกับมัน ไม่เหมือนเดิม” เสียงทรงพลังของลลิตา เสียงนี้ที่มีผลกับศศิตาเสมอตั้งแต่ไหนแต่ไร
“ลิตา คือ...คือ” ศศิตาก้มหน้า ไม่รู้จะบอกเพื่อนว่าอย่างไรดี ได้แต่คิดคำพูดอยู่ในหัวไปมา
“คือได้กันแล้วใช่ไหม” ลลิตาเอ่ยถามเสียงเรียบ
“ทำไมแกรู้!” ศศิตาทำหน้าเหลอหลาไม่คิดว่าเพื่อนจะรู้
“นั่นไง ฉันบอกแล้วว่าให้แกอยู่ห่าง ๆ มัน แล้วหาผู้ชายอื่น ทีนี้เป็นไง ได้เพื่อนเป็นผัว แถมเป็นเพื่อนสาว” ลลิตาเบ้ปาก บอกแล้วว่าไอ้รองมันไม่ใช่เกย์ ส่วนไอ้เพื่อนตัวดีก็ไม่เชื่อสิ่งที่เธอเตือน
“ก็มันเมา” ศศิตาพูดพร้อมทั้งก้มหน้า
“อย่ามาแก้ตัวศิตา ถึงจะเมาแค่ไหน แกก็ไม่มีทางยอม ถ้าแกไม่มีใจ” ลลิตาปั้นปากมองเพื่อนตัวดี ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าศ
