“ถ้าครีมยอมดีๆ คุณแสนแก้มัดให้ครีมได้มั้ย”
หญิงสาวเงยหน้าที่แดงปลั่งเพราะแรงเสน่หาและการเสียดสีกันของเนื้อหนังอิสตรีและบุรุษเพศมองเข้าไปให้ลึกถึงหน้าต่างของหัวใจ แฝงแววอ้อนวอนไว้อย่างเต็มเปี่ยม
นับแสนอดก้มลงมอบรางวัลให้ความน่ารักของแม่คนแสนดีฟอดใหญ่ไม่ได้ หากไม่ได้มีเรื่องให้ขุ่นข้องหมองใจจนเขาเกลียดเธอไปแล้ว เขาคงมีความสุขมากที่จะได้ครอบครองคาริสา
“ไม่กลัวผมแล้วหรือไง” เขาเห็นเจ้าหล่อนพยักหน้าน้อยๆ แลดูน่ารักน่าชังเหมือนเด็กน้อยยอมจำนน
“กลัวค่ะ แต่ครีมยอม ครีมเป็นเมียคุณแสน เป็นของคุณแสนทั้งหัวใจ หากสิ่งไหนที่คุณแสนเห็นว่าเหมาะว่าควร ทำแล้วจะมีความสุข ไม่ต้องสนใจครีมนะคะ ครีมยอม...”
ใช่ว่าเธอชอบความเจ็บปวดหรือรักนับแสนแบบไม่ลืมหูลืมตา ที่พูดออกไปทั้งหมดนั่น แม้จะจริงหลายส่วน แต่ส่วนหนึ่งเธออยากได้
นับแสน ผู้แสนดีกลับมา นับแสนคนที่เธอรักและยอมแต่งงานด้วย จะไม่มีวันทำร้ายเธอให้เจ็บช้
