“ทำไมต้องทำมารยา เธอก็รู้ว่าฉันไม่ง้อแน่ๆ”
ร่างบางที่เดินไปทิ้งตัวลงนอนขดห่มผ้าบนเตียงกว้าง ยกมือขึ้นแนบหู เธอไม่อยากได้ยินคำพูดร้ายๆ อะไรอีกแล้ว
“ลุก ! ไปกินข้าว”
เขาจะมาบังคับขู่เข็ญเธอทำไม เห็นเธอไม่สบายขนาดนี้ยังไม่ยอมให้กินยา คงอยากให้เธอตายๆ ไปซะ จะได้ไม่รกหูรกตา... รกหัวใจ
เมื่อร่างที่ขดกลมอยู่บนเตียงยังดื้อดึงนับแสนเลยก้าวเข้าไปยืนกอดอกเพ่งมองแล้วถอนหายใจ ก่อนเอื้อมมือไปดึงข้อแขนเล็กแล้วสั่งอีกรอบ
“จะบังคับครีมทำไมคะ หรือว่าเพราะความสะใจ ที่จริงคุณแสนน่าจะดีใจที่ครีมกินไม่ได้นอนไม่หลับ อีกไม่นานก็คงตายไปเอง สมใจคนหลอกลวงอย่างคุณไงคะ”
นับแสนยอมรับว่าดวงตาแดงก่ำที่เงยสบขึ้นมาทำให้เขาใจแกว่งไปเหมือนกัน ด้วยหลายเดือนที่ผ่านมาเขาไม่เคยทำให้หญิงสาวเจ็บช้ำน้ำใจแม้เพียงน้อย ออกจะเอาอกเอาใจสารพัดด้วยซ้ำ เลยได้เห็นแต่รอยยิ้มกระจ่างใสบนใบหน้านวลผ่องเท่านั้น พอมาวันนี้กลับเป็นเขาเองที่ทำ
