บทที่ 4
1516 Words
“แกจะต้องส่งมือหนึ่งไปทำไมวะ ไอ้พวกนั้นงานยุ่งขนาดไหนฉันรู้นะเว้ย แค่คุยงานดูแบบธรรมดาๆ ส่งเด็กส่งเอกสารประจำออฟฟิศไปยังได้เลย... แต่ติดที่ต้องเป็นเด็กส่งเอกสารที่พี่ฉันรู้จัก” ถึงรู้ว่าการเป็นพ่อสื่อพ่อชักให้พี่ชายกับคาริสาจะเป็นเรื่องไม่ถูกนัก แต่เขาเป็นน้อง เมื่อพี่ขอร้องอะไรมา เขาก็ต้องช่วย
“ได้ที่ไหน พี่แสนบอกเองว่าขอคนที่ไว้ใจได้ ว่ารับงานมาแล้วงานจะไม่เสีย”
“ก็ครีมไง แกรู้มั้ยธนายิ่งแกดึงดันทำเรื่องมาก ลูกน้องแกจะเสียใจ เหมือนแกไม่ไว้ใจครีมอย่างนั้นแหละ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับครีม ผมไม่ได้...” ธนาดลกลัวหญิงสาวเข้าใจผิดเลยรีบวางมือใหญ่ทาบทับมือเล็กเอาไว้ อย่างขอให้เธอเชื่อใจเขา
หญิงสาวรีบดึงมือตัวเองออกอย่างสุภาพ นับแสนได้เห็นภาพนั้นแล้วก็ยิ่งสมใจ... ผู้หญิงเขาไม่เล่นด้วยสินะ
“เอ่อ... แล้วครีมอยากไปหรือเปล่าครับ” ในที่สุดธนาดลก็เป็นห่วงความรู้สึกพนักงานสาวของเขาที่สุด
“ครีมยังไงก็ได้ค่ะ”
“งั้นเอาตามที่แกว่าแล้วกันนะหมื่น ถ้าวันนี้ไม่มีอะไรแล้วผมกับครีมขอตัวเลยแล้วกันครับพี่แสน ค่ำมากแล้วด้วย ผมต้องไปส่งครีมก่อนเดี๋ยวทางบ้านจะว่าเอา”
ธนาดลทำแบบนี้เสมอเวลาที่ต้องพาคาริสาออกไปไหนมาไหน ไม่เกินสามทุ่มเขาจะต้องพาหญิงสาวกลับถึงบ้าน... หนึ่งเพราะคาริสา ไม่เหมือนผู้หญิงคนไหนที่เขาคบด้วยแบบฉาบฉวย เขาอยากให้เธอเห็นว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษและไว้ใจได้... สองเพราะเจ้าหล่อนเป็นเด็กดี น่าทะนุถนอม ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง กลับบ้านตรงเวลาทุกวัน
“ไม่เป็นไรหรอกธนา บ้านครีมเป็นทางผ่านไปคอนโดฉันพอดี บ้านนายไปคนละทางเลยนี่ ไม่ต้องเสียเวลาอ้อมไปอ้อมมาหรอก เดี๋ยวฉันกับพี่แสนรับหน้าที่ไปส่งครีมให้เอง”
นับหมื่นจำได้แม่นเมื่อคราวก่อนที่ธนาดลก็พาเขาไปส่งหญิงสาวที่บ้าน เพราะเขากับมันมีที่แบบผู้ชายๆ จะต้องไปต่อกันในคืนนั้น และถึงแม้เขาจะไม่ได้ไปกับธนาดล บ้านที่เขาเคยไปรอเจอเนติกาเมื่อหลายปีก่อน เพื่อขอร้องให้หญิงสาวเปลี่ยนใจ หรือมาดูสภาพพี่ชายเขาสักนิดหลังนั้น นับหมื่นคนนี้ก็ไม่มีวันลืม
“แต่ฉันว่า... ”
“หรือว่านายไม่ไว้ใจฉันกับพี่แสน”
พอมองสายตาคนน้องนี่ไม่เท่าไร แต่พอเหลือบไปเห็นคนพี่นี่สิ ธนาดลต้องบอกกับตัวเองว่าเขาคล้ายๆ กับ ‘ขยาด’
“เอาอย่างนั้นก็ได้วะ...” พอตอบเพื่อนเสร็จธนาดลก็หันมาพูดเสียงนุ่มกับเลขาสาว “ครีมครับกลับถึงบ้านแล้วไลน์มาหาผมหน่อยนะ ผม เป็นห่วง”
“ค่ะ” คาริสาอยากปฏิเสธ เพราะทุกครั้งที่ธนาดลพูดแบบนี้เธอก็ไม่เคยทำตามสักครั้ง แต่ครั้งนี้มีแขกคนอื่นอยู่ด้วย เธอจำเป็นต้องให้เกียรติและรักษาหน้าเจ้านาย
เมื่อร่ำลาและแยกย้ายกันหมดแล้ว คาริสาเลยได้มานั่งอยู่ใน เบนท์ลีย์ คอนติเนนทัลคันหรู ที่มีเพื่อนเจ้านายเป็นคนขับ และลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทนั่งคู่กัน หญิงสาวพยายามจะไม่เงยหน้ามองกระจกหน้ารถ เพราะเมื่อใดก็แล้วแต่ที่เผลอมองไป เธอจะเห็น ‘เขา’ มองเธออยู่... เหมือนนับแสน สิงหโชติเดชาคนนี้จะมองเธอไม่ละสายตามาตั้งแต่ที่ร้านแล้ว
เมื่อรถมาจอดตรงหน้าประตูบ้าน หญิงสาวก็รีบลงจากรถและกล่าวขอบคุณชายหนุ่มทั้งสองคน
“ครีมอยู่บ้านกับคุณพ่อคุณแม่หรือครับ” นับแสนจำเป็นต้องรุกคืบก่อนที่หญิงสาวจะเดินเข้าบ้านไปก่อน
“ไม่ใช่หรอกค่ะ คุณพ่อคุณแม่ครีมเสียไปตั้งแต่ยังเด็ก ครีมอยู่กับคุณลุงคุณป้าน่ะค่ะ”
“แล้ว...”
เธอช่างเป็นพี่สาวที่รักและหวังดีกับน้องสาวเสียนี่กระไร จะเอ่ยถึงเนติกาสักคำยังไม่มี ! คราวที่ให้คำแนะนำน้องสาวว่าอย่าแต่งงานกับเขา ก็คงเพราะกลัวน้องสาวจะได้ดีกว่า จะมีคู่ครองก่อน ภายใต้ใบหน้าใสๆ ซื่อๆ แลดูอ่อนโยนนี้ ช่างซ่อนความร้ายกาจเอาไว้ได้อย่างแนบเนียนซะจริง
“แล้วอะไรคะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ งั้นผมส่งครีมแค่นี้นะครับ”
คาริสาพยักหน้ารับ พร้อมยกมือไหว้ลาและขอบคุณชายหนุ่มทั้งสองอีกครั้ง ที่อุตส่าห์มาส่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินหันหลังกลับ
นับแสนที่เปิดประตูรถและลงมาส่งหญิงสาวถึงหน้าประตูรั้วไม้สูงแค่เกือบเอวเขาเท่านั้น เดินตามหญิงสาวไปสองสามก้าว และระหว่างที่เจ้าหล่อนขยับกลอนเล็กๆ จากด้านในเพื่อจะเปิดเข้าไป เขาก็ได้เอื้อนเอ่ยบางอย่างออกมา
“ครีมครับ... ”
“คะ... คะ” คาริสาตอบรับเสียงนุ่มทุ้มอบอุ่นนั้นทั้งที่ไม่ได้หันหลังกลับไปให้เขาได้เห็นว่าเธอสะเทิ้นอายจนหน้าร้อนวูบแดงก่ำไปขนาดไหนแล้ว
“ครีมจะรังเกียจมั้ยครับ หาก...”
ระหว่างที่นับแสนเว้นจังหวะพูดเหมือนไม่มั่นใจอะไรสักอย่าง คาริสาเองก็ลุ้นจนหัวใจแทบหยุดเต้น ว่าเขากำลังจะว่ายังไงต่อ
“หากผมจะขอมาพบครีมอีก...”
เปรี๊ยะ !
หญิงสาวเหมือนได้ยินหูตัวเองดับ ณ ช่วงเวลาหนึ่ง เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย มหาเศรษฐีหนุ่มผู้เพียบพร้อมขอมาเจอเธออีก... แต่หากนับแสน คิดว่าเธอเป็นเพียงของเล่นล่ะ เป็นเหมือนดอกไม้ริมทางที่เขาขับรถผ่านแล้วเห็นว่ามันสวยแปลกตาดี เลยลงมาเด็ดเล่นเชยชม เธอจะทำยังไง
“พบครีม ? ทำไมคุณแสนถึงอยากเจอครีมอีกล่ะคะ”
“อืม จะว่ายังไงดีล่ะครับ ผมถูกชะตากับครีมมากมั้งครับ ผมเองมีแต่น้องชาย อยู่ที่ไร่ก็ไม่ค่อยได้เจอใครที่ไหน... พอมาเจอครีมถึงรู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ครีมคงไม่ถือสานะครับที่ผมพูดตรงๆ ปีนี้ผมจะสามสิบแปดแล้ว อาจจะไม่ใช่เด็กหนุ่มที่มีเวลาจีบสาวแบบค่อยเป็นค่อยไปนัก”
คราวนี้คาริสายอมหันกลับมาคุยกับเขาทั้งที่หน้าแดงเถือกอยู่นี่แหละ ไม่ใช่เธอไม่เคยถูกเกี้ยวพา แต่เธอเพิ่งถูกใจคนเกี้ยวพาก็วันนี้แหละ
“คุณแสนจะจีบครีมหรือคะ”
“ครีมอนุญาตหรือเปล่าล่ะครับ” พอเห็นหญิงสาวนิ่งไปเขาเลยต้องถอยออกมาสักหนึ่งก้าว “ยังไม่ต้องตัดสินใจตอนนี้ก็ได้ครับ นี่นามบัตรผม เป็นเบอร์ส่วนตัวที่คนพิเศษเท่านั้นถึงจะมี... ติดต่อผมมานะครับ คืนนี้ผมจะรอคำตอบของครีม”
คาริสายื่นมือสั่นๆ ออกไปรับแผ่นกระดาษเนื้อดีที่เขายื่นมาให้ จังหวะที่นิ้วมือสัมผัสกันมันเหมือนมีกระแสไฟแล่นผ่านอย่างในละครเป๊ะๆ
นับแสนส่งยิ้มอบอุ่นให้คนที่ตั้งหน้าตั้งตาหันหลังจ้ำอ้าวเข้าบ้านไปแบบไม่คิดชีวิต
‘ถึงเธอไม่โทรมา ฉันก็ยังมีอีกหลายวิธีที่จะทำให้เธอยอมศิโรราบด้วยความเต็มใจ !’
“เป็นไงบ้างพี่แสน” นับหมื่นถามคนที่เข้ามานั่งในรถและปิดประตูเรียบร้อยแล้วด้วยความกระหายใคร่รู้
“อะไรเป็นยังไง ?” คนเป็นพี่นึกอยากรวนน้องเล่น เรื่องของเขามันจะอยากรู้อะไรนักหนา นี่คงไม่ได้สนใจแม่นั่นอีกคนหรอกนะ !
“โธ่พี่แสนก็ บอกมาเลยว่าพี่ได้เจอคุณครีมแล้วเป็นยังไงบ้าง” คาริสาไม่ได้น่ารัก น่าทะนุถนอมน้อยไปกว่าเนติกาเลย จริงอยู่ที่เขาไม่ค่อยเห็นด้วยกับพี่ชายเรื่องที่กำลังทำอยู่ แต่เพราะในใจยังหวังลึกๆ ว่าหญิงสาวคนที่เคยมีอดีตไม่ค่อยดีงามนักกับนับแสน จะช่วยสมานแผลใจให้พี่ชายเขาได้บ้าง
“ก็ดี หน้าตาสะสวยกว่าที่คิด”... เสียงก็หวาน ตาก็หวาน ผิวพรรณยิ่งนวลเนียน ละเอียดลออจนน่าลูบไล้ ริมฝีปากก็เล็กจิ้มลิ้ม แต่เวลาขยับเอื้อนเอ่ยแต่ละคำกลับอวบอิ่มน่าลิ้มลองชะมัด !
นับแสนมัวแต่คิดอะไรเพลินๆ และเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว... ถ้ารู้ว่าการเอาคืนจะน่าหอมหวานขนาดนี้ เขาคงไม่รอให้เวลาล่วงเลยมาถึง 5 ปีเต็มหรอก
- Writer
