Chapter 2.2
873 Words
น้ำเสียงขาดห้วงของเขา ฟังแล้วเห็นได้ชัดว่าเป็นผลมาจากอาการบาดเจ็บในสภาพที่สาหัสเต็มทน
เขาถูกยิง!
หญิงสาวเห็นเงาร่างอันสูงโปร่งของเขา จากลแสงไฟเพียงเล็กน้อยที่สาดส่องมา ก่อนผละออกและค่อยๆร่วงทรุดลงแทบเท้าของเธอ
“คะ... คุณ! คุณอย่าตายนะ!! ตะ... ตกลง ฉันจะช่วย แต่คุณรอฉันที่นี่ ฉันจะไปตามคนมาช่วย!” เสียงหวานเปล่งออกไปอย่างคนบ้าคลั่งเมื่อร่างโปร่งฟุบลงหมดสติอยู่แทบเท้าอย่างไร้หนทาง
ห้องน้ำในเพ้นท์เฮ้าส์สุดหรูของแพททรีเซีย ขณะนี้ได้ถูกเปลี่ยนสภาพให้กลายเป็นห้องผ่าตัดเล็กของชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคม ดูงดงามสมบูรณ์แบบดุจเทพเจ้ากรีก คิ้วหนา ดวงตาคมกริบเหมาะกับจมูกโด่งชูชันคมสัน เป็นความลงตัวโดยแท้เท่าที่บุรุษเพศพึงมี ปลายคางจับจองไปด้วยตอหนวดเคราที่เริ่มครึ้มเขียว หากทว่าตอนนี้ใบหน้าคมหล่อนั้น กลับมีสีซีดเผือดลงไปจากภาวะทางร่างกายที่เสียเลือดอย่างมากเป็นเวลานาน
ชายหนุ่มมองเงาสะท้อนในกระจกเงาของตนที่กำลังขบกรามแน่น เพื่ออดทนต่อความเจ็บปวดของพิษกระสุน สำลี แอลกอล์ฮอล์ถูกเช็ดไล้ลูบมาช้าๆที่รอบปากแผลที่มีเลือดข้นทะลักออกมาอยู่เนือยๆ มือหนาใหญ่จุดไฟที่ปลายเทียนและยื่นปลายแหลมเล็กอันคมกริบของมีดเล่มเล็ก ลนไฟเพื่อใช้เพลิงความร้อนฆ่าเชื้อ ไม่เพียงแค่จากประสบการณ์หากทว่ามันคือสัญชาติญาณของคนที่ไม่รู้จักความตายอย่างเขา อดีตพลแม่นปืนผู้ถูกฝึกมาอย่างเจนโลกต่างหาก ขั้นตอนการผ่าตัดเล็ก สะกิดเม็ดกระสุน ที่ฝังแน่นเหนือไหล่ขวาของตนเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่วิถีกระสุนและจุดที่โดนยิงครั้งนี้ มันทำให้เขาไม่ค่อยถนัดและทุลักทุเลอย่างยิ่ง
ร่างกายของเขาเริ่มชาไปทั้งตัวเพราะพิษบาดแผลยังความเจ็บปวดจนเกินเจ็บ แผลแค่นี้เขาไม่ยี่หร่ะสักเท่าไร แต่ที่อ่อนแรงลงไปมากนั่นเป็นเพราะการเสียเลือดมาก ภาวะขาดความสมดุลของน้ำ น้ำตาลและเลือดในร่างกายมากว่า
เวลาผ่านไปเกือบ 3 ชั่วโมง
“คุณต้องช่วยผม”
“ช่วย?”
“เย็บแผลให้ผมที”
“หา? ฉะ... ฉันทำไม่ได้หรอก” ตอบเสียงสั่น
“คิดว่าผม เป็นหนังจระเข้สิ ผมไม่เจ็บหรอก” เขาหยุดจ้อง ดวงตาที่สั่นระริก เต็มไปด้วยแววแห่งความกลัว “แต่ถ้าคุณไม่ทำ... ผมตาย” เขาบอก เสียงเขาหนักแน่น สม่ำเสมอ แต่ความเจ็บร้าวซ่อนอยู่ในนั้นลึกเหลือเกิน หญิงสาวตัดสินใจ ลงมือด้วยหัวใจรัวระทึก เธอทำมันเป็นครั้งแรก ด้วยความระมัดระวัง ความประหวั่นพรั่นพรึงยังไม่จางหาย
ในที่สุดฝีเข็มสุดท้ายก็เสร็จสิ้น ร่างกายแกร่งกำยำอ่อนระโรยแรงลงไปมากหยัดร่างที่บาดเจ็บขึ้น เดินออกจากห้องน้ำด้วยความยากลำบาก เขาเจ็บปวดจนชาไปหมดแล้วทั้งตัวแม้ลมหายใจก็หอบถี่ เพราะมันสะเทือนแผลทุกครั้งที่สูดลมหายใจเข้าออก
“คุณ!” เสียงแพททรีเซียร้องขึ้น ชายหนุ่มตรงหน้า อยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน ร่างแกร่งมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียว ใบหน้าคมกริบชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ อาจจากภาวะความเจ็บปวดของร่างกาย
“คุณเป็นยังไงบ้าง?” แพททรีเซียถามอาการร้อนลน
“หน้าคุณซีดหมดแล้ว จะไม่ไปโรงพยาบาลจริงๆหรือคะ? ฉะ... ฉันกลัว”
“ไม่ นั่นไม่ปลอดภัยสำหรับผม” เขาตอบ
“ละ... แล้วจะทำยังไงดี? คุณแน่ใจว่าตัวเองจะรอดไหมเนี่ย?” แพททรีเซียตื่นตระหนก
“ผมคงต้องพักกับคุณสักพัก... จนกว่าแผลจะดีขึ้น” เขาขอร้องเสียงพร่า
“ไม่ได้นะ!” แพททรีเซียแผดเสียง
ทำแบบนั้นไม่ได้ นางแบบเบอร์หนึ่งอย่างแพททรีเซียจะมีผู้ชายมาอยู่ใต้ชายคาเดียวกันได้ยังไง
“งั้น พาผมไปส่งที่เดิมที่คุณพบผมจมกองเลือดก็ได้”
“ไม่นะ ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ให้พาไปทิ้งไว้แบบนั้นก็เท่ากับว่าพาคุณไปตายน่ะสิ”
“แล้วคุณต้องการแบบไหน?”
“โอ้ย... ปวดหัวจริงๆเลย ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ”
ชายหนุ่มหน้านิ่ง แววตาอิดโรยปากซีดเซียวดังว่า เขาพาร่างโทรมๆเดินตามหญิงสาวที่ค่อยพยุงเขาไปนอนพักฟื้นชั่วคราวในห้องนอนของเธอเอง ร่างโปร่งทรุดยวบลงบนที่นอนหนานุ่มที่มีกรุ่นกลิ่นน้ำหอมจากตัวหญิงสาวแต่เพียงอ่อนๆ จากนั้นแพททรีเซียจึงจัดระเบียบร่างกายของเขาในท่านอนที่สบายปกติ
“พักตรงนี้ล่ะ”
“โอ๊ะ” ชายหนุ่มร้องเจ็บเพราะการเคลื่อนกายมันบากเสียดลึกไปถึงแผล
“ตายละ มีเลือดซึมออกมาจากแผลด้วย” แพททรีเซียตกใจ
“ไม่เป็นไร อย่าห่วง”
“คุณจะดีขึ้นใช่ไหม?” แพททรีเซียถามเสียงสั่นเพราะไม่เคยเห็นคนเจ็บปางตายขนาดนี้มาก่อน
- Writer
