บทที่ 1 ตัวแทน
865 Words
บทที่ 1 ตัวแทน
เหตุการณ์ก่อนหน้า เมื่อห้าเดือนก่อน
‘ อ๊ะ อ้าส์~ พะ..พี่ไจแอนท์ สะเสียวไหมคะ อื้อ~ ’ น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นดังมาจากปากเรียวที่นั่งคร่อมบนเป็นคนคุมเกมส์
‘ อื้อ~ สะ ..เสียวมากเลย อ้าส์~ อ๊ะ ระ…แรงหน่อย ที่รัก ’ คนตัวโตที่นอนข้างล่างส่งเสียงครวญครางดังระงม พร้อมมือหนาจับก้นงอนให้โยกเข้าโยกออกอยู่บนตัวเขา
‘ อ้าส์~ นี่ถ้าไม่บังเอิญเจอในวันนั้น มาคิดๆ ดูแอบเสียดายของนะคะ ใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้ ซี๊ดด~ ’ ร่างบางขย่มช้าๆ เปิดปากพูดไปด้วย เอ่ยถึงแก่นกายของอีกฝ่ายที่พองโตผงาดผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ในช่องแคบของตัวหล่อน
‘ ถ้าเอากับพี่ สมบัติทุกชิ้นพี่จะยกให้ที่รัก อ๊ะ อ๊ะ แรงอีก พี่จะเสร็จแล้ว อะ~ โอ้ววว ’
พลั่บๆ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังแข่งกับเสียงคราง หนุ่มสาวทั้งสองหลงระเริงในตัณหาราคะ คิดเพียงแต่ว่าให้ถึงจุดหมายปลายทางข้างหน้าแค่นั้น
กลับมาตอนปัจจุบบัน
@บ้านฐิติวัฒน์
“ คะ? แม่ว่าอะไรนะคะ ” ฉันขมวดคิ้วเป็นปม ไหล่สั่นวูบ คงจะหูฝาดเป็นแน่
“ คุณเจไดอยากแต่งงานกับลูก ”
“ ละ…แม่ตอบกลับไปว่าไงเหรอคะ? ”
“ แม่อยากจะถามลูกก่อนแต่คุณหญิงศรีจันทร์กับคุณท่านตอบตกลงไปแล้ว ”
“ ตะ..ตอบไปแล้ว ”
ในใจสั่นวูบ เรื่องในอดีตที่ผ่านมาก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง ฉันยังจำมันได้ดี
‘ เธอฆ่าพี่สาวตัวเองทำไม ห้ะ! ’ มือหนาบีบคางเรียวซีดอย่างแรง
‘ ฮึก…ลีอา ปะ…เปล่านะคะ ตอนนั้นคุณไจแอนท์เล็งกระบอกปืนมาทางพี่ลีน่า ลีอาก็แค่ช่วยเองค่ะ อึก ลีอาเจ็บนะคะ ปล่อยลีอาเถอะค่ะ อึก… ’ สายตาของคนตรงหน้ามีแรงอาฆาตรแค้น เขาขบกรามจนเป็นสัน
‘ เธออย่าเอาคนอื่นมาเกี่ยวข้อง ฉันถามว่าฆ่าเมียฉันทำไม รู้ไหมว่าลีน่าท้องอยู่ ’
‘ ระ…รู้ แต่ฉันไม่ได้ฆ่านะคะ คุณไจ… อึก อ่อย ’ เธอถูกบีบคอจนหายใจแทบไม่ออก ตะเกียกตะกายก็ยังไม่หลุดพ้น
‘ อย่ามาใส่ร้ายพี่ชายฉัน พี่ไจแอนท์นอนเป็นผักมาเป็นปีๆ จะยิงลีอาทำไม ’
‘ อึก ’ เขาไม่ให้โอกาสฉันได้พูดเลย ลมหายใจเริ่มติดขัด ดวงตากลมเหลือกหลาก
‘ เธอต้องชดใช้ลีอา!!! ’ เสียงของเขาดังกึกก้องอยู่ในโลตประสาท มือหนาสะบัดจนฉันเป็นอิสระ ลมหายใจรวยริน เกือบตายแล้ว!
หลังจากนั้นก็ถูกด่าทอตบตีจากคนบ้านใหญ่ต่อ...ไม่มีใครฟังฉันพูดเลย หาว่าฉันเป็นฆาตกร ถ้าเกิดคุณท่านไม่ช่วยไว้ ฉันคงนอนคุกกินข้าวแดงไปแล้วตอนนี้
พี่ลีน่าคือพี่สาวต่างแม่ หล่อนเป็นลูกเมียหลวงได้อยู่บ้านใหญ่ ส่วนฉันเป็นลูกเมียน้อยได้อยู่บ้านเล็ก แต่ก็ไม่ต่างกับคนใช้สักเท่าไร
“ ทะ…ทำไมคุณศรีจันทร์ถึงตอบรับล่ะคะ ในเมื่อคุณเจไดคือคนรักเก่าของลูกสาวตัวเอง แม่ก็รู้เมื่อก่อนคุณเขาแทบจะไม่ให้หนูเฉียดเข้าใกล้บ้านใหญ่เลยตอนที่คุณเจไดมาหาพี่ลีน่าเพราะกลัวว่าหนูจะไปให้ท่าหรือกลัวคุณเจไดจะเห็นหน้าหนู แล้วเผลอชอบเข้า ”
“ คุณเจไดเสนอค่าสินสอดยี่สิบล้าน ช่วงนี้ท่าทางบ้านใหญ่กำลังย่ำแย่ในเรื่องการเงิน และอนาคตไม่แน่เราสองคนแม่ลูกคงระหองระแหงออกจากบ้านหลังนี้เป็นแน่ ” มยุรีย์ผู้เป็นแม่เอ่ยด้วยใบหน้าเศร้า
“ พอทางนั้นเสนอเงินมา ก็รับทันทีโดยไม่ถามหนูสักคำเลยเหรอคะ? ”
“ คุณเจไดพูดจาหว่านล้อม พูดเรื่องเงินด้วย และอีกอย่างเขาบอกว่าเขายังคิดถึงพี่ลีน่าและลูกก็มีความละม้ายคล้ายคลึงกับพี่เขา เลยอยากมาสู่ขอลูกไปเป็นเมีย และเพื่อคลายความเศร้าได้บ้างเมื่อได้เห็นหน้าลูกแม่ ” คนเป็นแม่ใบหน้าเศร้าหมอง สลดลงทันที
“ แบบนี้หนูคงเป็นแค่ตัวแทนของพี่ลีน่าใช่ไหมคะ ”
“ น่าจะใช่ ”
“ ตัวแทนหรือเขาอยากจะแก้แค้นกันแน่ เหตุผลฟังไม่ขึ้น ทำไมคุณท่านถึงไม่คัดค้านบ้าง ” คนที่ฉันเอ่ยถึงก็คือพ่อบังเกิดเกล้า แต่ไม่สามารถเรียกว่าพ่อได้ เป็นคำสั่งจากเมียหลวงของท่านนั้นเอง
“ คุณท่านก็เออ ออ ตามคุณหญิงนั้นแหละ ลูกก็รู้ว่าแม่แทบจะไม่มีตัวตนในบ้านใหญ่ ”
เรื่องของผู้ใหญ่ฉันก็ไม่รู้อะไรมาก รู้แค่ว่าแม่เป็นเมียน้อยที่พ่อไม่ได้รัก และไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรอีก ความเป็นมาอย่างไร ไม่อยากถามให้แม่นึกถึงเรื่องเก่าๆ กลัวแม่จะเสียใจ ฉันรับรู้ได้ว่าแม่เสียใจแต่แค่ไม่แสดงออก ถ้าแม่มีที่ไป คงจะพาฉันหนีเตลิดไปนานแล้ว
❤️_________❤️
นามปากกาธัญญวรินทร์
หนึ่งคอมเมนต์คือหนึ่งกำลังใจ หนึ่งหัวใจคือแรงบันดาลใจ
- Writer
