บทที่ 12 ท้อง
23 : 00 น.
นอนไม่หลับได้แต่กระสับกระส่าย พลิกซ้ายทีขวาที แค่รู้ว่าเขากำลังเดินทางกลับแค่นั้น ภายในใจมันก็วูบวาบไปหมด ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย คิดถึงเขาน่ะพอว่า นี่ฉันกลับนึกถึงบทเพลงอันเร่าร้อนบนเตียงที่เขามอบให้เหรอ? จะบ้าตาย
‘ แกร๊ก ’
นี่เขากลับมาแล้วเหรอ? ทำไมฉันถึงไม่ได้ยินเสียงรถเขาเลยนะ…
แกร๊ก! ปึก!
แปลกมาก ทำไมเสียงเหมือนเขากำลังขุ้ยเขี่ยหาอะไรอยู่ กะว่าจะแกล้งหลับแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ ก็เลยลุกขึ้นนั่ง แสงไฟสลัวๆ กระทบกับร่างแกร่งนั้น
“ ว้ายย! โจร โจรขโมย ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ หยุดนะ ” เมื่อเห็นผู้ชายร่างใหญ่กำลังจะวิ่งออกไป ฉันก็รีบลงจากเตียงเพื่อตรงไปหาเขา แต่แล้วโจรตรงหน้าก็หยุดชะงัก หันมามองฉันแทน ไม่รู้สายตาที่มองมาจะยังไง แต่ที่รู้ๆ คืนนี้ฉันใส่ชุดบางมาก
“ นะ…นายจะทำอะไร ” ถามด้วยเสียงตะกุกตะกัก เท้าเรียวก็ถอยกลับหลังไปด้วยความกลัว
“ หึหึ ”
ปึก ตุบ
ฉันไม่ทัน
