บทที่ 15 เจ้าของชีวิต | นายหญิงของบ้าน
“ ฮื่อๆ ไอ้คนใจดำ อัมหิต ” มันน่าอายตรงที่ฉันรักเขาไปแล้ว เปิดใจให้เขาไปแล้ว พ่อของลูก ที่ฆ่าลูกตัวเอง
‘ ก๊อก ก๊อกๆ ’
“ เปิดประตู! ”
เขาเคาะประตูรัวๆ ทั้งยังตะโกนเรียกอีก ฉันไม่เปิดให้หรอก ขนาดจะดูหน้าเขาตอนนี้ฉันยังโมโหและละอายใจอยู่เลย
แต่ถ้ามัวเสียใจอยู่ ฉันก็คงต้องทุกข์ต้องเศร้าไม่มีวันสิ้นสุดแน่นอน ที่ผ่านมาฉันก็ร้องไห้มาเยอะแล้ว ถ้าทำตัวอ่อนแอเขาก็คงต้องแกล้ง ต้องหาเรื่องฉันอีกแน่
“ ลูกจ๋า แม่ขอโทษนะ ที่ปกป้องลูกไม่ได้ เดี๋ยวแม่จะทำบุญไปให้นะ ”
พูดพร้อมนึกถึงลูกน้อยที่ยังไม่ลืมตาดูโลกแต่ก็มาเสียชีวิตสะก่อนเพราะพ่อของเขาเอง
‘ แกร๊ก ’
เสียงไขกุญแจและเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับคนร่างสูง เดินตรงมาหาที่เตียง ฉันรีบลุกขึ้นนั่งทันที เมื่อกี้ในใจยังเดือดพล่าน บอกตัวเองทุกนาทีว่าถ้าเขามาให้เห็นหน้าในตอนนี้จะตบเขาสักฉาด แต่พอเอาเข้าจริงใจมันไม่กล
