ชายหนุ่มจ้องตาของหญิงสาวนิ่ง ใบหน้าของเขาเย็นชายิ่งกว่าหินศิลาในมหาสมุทร มันยังคงเยียบเย็นแม้สันกรามแกร่งจะนูนเป็นสันขึ้นมาเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลอมเทาเฉียบคมสะท้อนอะไรบางอย่างที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกหนาวเยือกถึงใต้บึ้ง เธอควรจะคาดเดาความคิดของเขาได้หรือไม่ทั้งที่หัวใจดวงนั้นกำลังร่ำไห้ในความเหน็บหนาว
“ผมไม่ลืม” เขากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงอันมั่นคง “ผมไม่มีวันลืมสิ่งที่ผมพูดเพราะผมจะไม่ตระบัดสัตย์ต่อความตั้งใจของตัวเอง”
สิ้นคำกล่าวเสมือนคำพิพากษาน้ำที่รื้นขึ้นมากบนัยน์ตาคู่งามแทบจะหยดไหลออกมาเกือบจะในทันที หากแต่หญิงสาวก็สกัดกลั้นมันไว้ เธอไม่ควรคาดเดาสิ่งใดด้วยความวาดหวังของตัวเอง โธมัสไม่เคยผูกพันกับเธอไม่ว่าจะอย่างไร เขาไม่คิดจะเหนี่ยวรั้งเธอไว้ แค่ต้องการความสะใจก็เท่านั้น ความพยาบาทแรงคงกัดกร่อนหัวใจของเขาจนเหลือเพียงความชาด้าน เธอก็เป็นแค่หมากเดินเกมในกระดานแห่งความคั่งแค้นของเขาไม่อาจแปร
