บทที่ 2 ติดใจเข้าแล้วสิ
1159 Words
"อื้อ~"
อลิซค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมารู้สึกปวดเนื้อปวดตัวไปหมด หันไปมองโดยรอบซึ่งนาฬิกาบอกเวลาประมาณแปดโมงเช้า เฮ้ย! สายแล้วนี่นา วันนี้เธอมีเรียนเช้าซะด้วยสิ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาไปเกือบตี 4 คู่หมั้นของเธอโคตรอึดเลย ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหนเหมือนกัน
"โอ๊ยยยย"
เธอร้องครางออกมาด้วยความเจ็บแสบรู้สึกระบมช่วงล่างอย่างถึงที่สุด เพียงแค่เธอขยับตัวลุกขึ้นนั่งก็รู้สึกได้เลยว่ามันแสบจนไม่กล้าขยับไปไหน เหลือบสายตาหันไปมองผู้ชายที่นอนอยู่ข้างกายซึ่งตอนนี้เอามือใหญ่พาดตัวเธอไว้อยู่ หลับตาพริ้มดูมีความสุขไม่ได้รู้สึกผิดที่ทำเธอก่อนหน้านี้เลย
"คนบ้าเอ๊ย"
เอาจริงเธอก็ไม่ได้เสียใจหรอกที่เสียความบริสุทธิ์ให้กับเขา แต่มันควรจะเป็นความโรแมนติกในคืนเข้าห้องหอสิ ไม่ใช่เขาเมาแล้วก็มาระบายกับเธอแบบนั้น เป็นคนมีหัวใจไม่ใช่โถส้วมพออยากแล้วจะมาระบายไม่ได้นะ เธอค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำส่องกระจกดูสภาพของตัวเอง
"โห! สภาพเหมือนโดนรุมโทรม อดอยากปากแห้งมาจากไหนเนี่ยคนบ้า!"
สภาพตามตัวของเธอมีแต่รอยดูด รอยกัด เพิ่งรู้ว่าเป็นผู้ชายซาดิสนะเนี่ย เธอเดินไปตรงขอบอ่างก่อนจะค่อย ๆ เปิดน้ำอุ่น จากนั้นลงไปแช่ให้รู้สึกสบายตัวขึ้น
"ฮ้า~ สบายตัวจัง"
แต่เธอรู้สึกเลยว่าร่างกายของตัวเองระบมช้ำตามตัวหลายที่ ก็เพราะว่าเขาไม่อ่อนโยนไงใช้แรงกับเธอเยอะจนเกินไป เธอแช่อยู่สักพักก่อนจะเดินออกมาแต่งเนื้อแต่งตัวให้เรียบร้อย จ้องมองไปยังบนเตียงที่มีคู่หมั้นนอนหลับอยู่ก่อนจะถอนหายใจออกมา
"ยังไม่ตื่นอีกเหรอ ก็ใช่สิรังแกอลิสทั้งคืนเลยนี่"
หญิงสาวบ่นออกมาก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปยังห้องครัว ทำข้าวต้มกุ้งที่เขาชอบทานก่อนจะตักใส่ชามแล้วไปวางไว้ให้ที่โต๊ะอาหาร ไม่ลืมที่จะเขียนโน้ตทิ้งไว้ให้ตรงกระจกห้องน้ำเพื่อที่เวลาเขาตื่นนอนมาจะได้เห็นว่าเธอทำของอร่อยไว้ให้แล้ว
หลังจากนั้นเธอก็เดินทางกลับมายังคอนโด ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองปวดหัวแทบจะระเบิด อุณหภูมิกายเริ่มร้อน ๆ หนาว ๆ จึงหยิบโทรศัพท์กดส่งข้อความไปหาเพื่อนขอหยุดเรียนวันนี้ เพราะว่าไม่ไหวที่จะเดินทางไปในตอนนี้ เธอกดเข้าไปในข้อความแชทก่อนจะส่งข้อความไปหาเพื่อนที่ชื่อเลมอน
แชท...
อลิส : แกวันนี้ฉันปวดหัวฝากจดเลคเชอร์หน่อยนะ
เลมอน : ไหวปะจะไปหาหมอไหมเดี๋ยวไปส่ง
อลิส : ไม่เป็นไรกินยาเดี๋ยวก็หายแล้วแหละ แกก็ตั้งใจเรียนล่ะ
เลมอน : โอเค งั้นก็ตามนั้น
เมื่อเธอคุยกับเพื่อนเสร็จก็กดปิดหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะล้มตัวลงนอนทันที นอนพักสักชั่วโมงสองชั่วโมงน่าจะดีขึ้นแล้วละมั้ง
ทางด้านของโดมิโนเขาขยี้ตาตื่น มือก็ควานหาร่างบางที่เขารังแกไปเมื่อคืน แต่ว่าเธอไม่อยู่ตรงนี้แล้วแฮะ... เขาลืมตาขึ้นมาก่อนจะหันมองซ้ายมองขวาเห็นคราบเลือดติดอยู่บนที่นอนก็ยิ้มมุมปากออกมา
"มีแรงลุกกลับไปได้ถือว่าเก่งนะเนี่ย"
เขาบิดขี้เกียจก่อนจะเดินเข้าไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟันให้สะอาด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเจอกับกระดาษโน๊ตที่แปะอยู่ตรงกระจก
(พี่โตตื่นแล้วกินข้าวต้มกุ้งด้วยนะคะอลิสทำไว้ให้แล้วค่ะ)
เขาหยิบกระดาษโน๊ตที่ติดอยู่กระจกขึ้นมาดูก่อนจะทิ้งลงไปในถังขยะ ใช้โฟมล้างหน้าล้างไปยังใบหน้าของตัวเองพร้อมกับผิวปากออกมาอย่างอารมณ์ดี ได้ปลดปล่อยอารมณ์ใคร่แล้วรู้สึกสบายตัวเป็นอย่างมาก เอาจริงเขาก็ไม่ได้รังเกียจอะไรอลิสหรอก อาจจะเพราะว่าเราสองคนรู้จักกันมานาน อยู่ ๆ ถูกเปลี่ยนมาเป็นสถานะคู่หมั้นเขาก็เลยรู้สึกไม่ค่อยชิน ถามว่ารักหรือเปล่าก็ไม่รู้สินะ แต่คิดว่าคงไม่ได้รักหรอกไม่ใช่สเปค แต่จากที่มีอะไรกันเมื่อคืนเขารู้สึกจิตใจร่างกายของยัยเด็กนั่นซะแล้ว ตัวนุ่มนิ่มน่าฟัดน่ากัดสุด ๆ หลังจากนี้เขาก็จะไม่ปรานีเธออีกต่อไปแล้ว ถ้าอยากก็จะเอาเพราะท้ายที่สุดยังไงก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี
"ปวดตัวเหมือนกันนะเนี่ย"
เขาเอ่ยออกมาก่อนจะออกจากห้องน้ำเข้าไปยังห้องแต่งตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยจากนั้นก็มานั่งกินข้าวต้มกุ้งที่อลิสทำไว้ให้ เธอเป็นคนทำอาหารอร่อยนะแล้วก็ชอบมาทำให้กินบ่อย ข้อเสียมีข้อเดียวคือขี้บ่นแล้วก็ชอบขู่ มันทำให้เขารู้สึกเบื่อ
ตู๊ด~
เขาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น โชคดีที่ก่อนหน้านี้หยิบติดมือมาด้วยจึงไม่ต้องลุกไปหา ในเมื่อเห็นว่าเป็นสายของปอร์เช่โทรมาก็กดรับสาย จากนั้นก็นั่งกินข้าวต้มต่อ
"มีอะไร"
(มึงโอเคปะเมื่อคืนเมาหนักมากเลยนะ)
ปอร์เช่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ซึ่งต่างจากอีกคนที่นึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนก็เผลอยิ้มมุมปากออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์
"ก็สบายดีนี่"
(เมื่อคืนกูขอโทษพอดีพวกมึงสี่ตัวเล่นเมาพร้อมกันหมด กูเลยต้องหาคนมารับมึง ก็เลยโทรหาน้องอลิสให้มาจัดการ มึงไม่ได้โกรธกูใช่ไหมเนี่ย)
เขาได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะหึ ๆ ออกมาในลำคอ
"กูให้อภัย"
(อะไรวะทำไมง่ายจัง ปกติต้องโทรมาด่ากูแล้วนะถ้าโทรตามคู่หมั้นให้มารับเนี่ย เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า หรือว่ามีอะไรดี ๆ)
เสียงกรุ้มกริ่มดังมาตามสาย สู่รู้ชะมัดเลยไอ้เพื่อนบ้าไม่รู้สักเรื่องจะตายหรือไง เฮ้อ!
"เสือก! กูจะวางละเมื่อคืนไม่ค่อยได้นอน"
พูดจบเขาก็กดตัดสายเพื่อนทันที จากนั้นก็วางโทรศัพท์ไว้ข้าง ๆ กินข้าวต้มไปนึกถึงยัยเด็กแสบไป ทำไมวันนี้หายไปเลยไม่เห็นโทรมาวุ่นวาย หรือว่าเขาจะลองโทรไปหาดู แต่ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวจะหลงตัวเองหาว่าเขารักอีก เฮอะ! ช่างแม่งแล้วกัน
"ช่างแม่งแล้วกัน
- Writer
