เล่ห์รัก รอยมลทิน

บทที่ 5

ริ้วแพรจัดการเก็บเสื้อผ้าพร้อมข้าวของส่วนตัวใส่ตู้ระหว่างรออีกคนอาบน้ำ หญิงสาวเผลอยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฟากของตู้ถูกเว้นเอาไว้เหมือนเขาจะทำให้เห็นว่าพื้นที่ไหนเป็นของเธอ แต่พอคิดได้ว่าเขาอาจเตรียมมันเอาไว้ให้อีกคน  รอยยิ้มก่อนหน้ามันก็ค่อยๆ  หายไปในที่สุด

           ไม่นานประตูห้องน้ำก็เปิดออกพร้อมภาพของเกื้อคุณที่ตอนนี้มีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กพันเอาไว้หลวมๆ เท่านั้น เขาชินกับการอยู่คนเดียวจนลืมหยิบเอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยน  ทุกอย่างมันคือความเคยชิน

           แน่นอนว่าภาพที่เห็นทำอีกคนหน้าแดงซ่านก่อนจะก้มหลบทำเหมือนภาพเขาเกือบเปลือย คือสิ่งสุดท้ายที่หล่อนอยากจะเห็นก็ไม่ผิด

           คิดถึงตรงนี้จึงอยากแกล้งคนใสซื่อดูบ้าง อยากพิสูจน์ด้วยว่าความจริงแล้วหล่อนใสซื่อจริง หรือว่าแค่ละครฉากใหญ่ฉากหนึ่งเฉยๆ

           “จะอายอะไรนักหนา! อีกหน่อยอยู่ๆ กันไปบางทีเธออาจได้เห็นมากกว่านี้ก็ได้…” เสียงเข้มไม่เอ่ยเปล่าแต่กลับก้าวเข้าไปใกล้ ท่าทีคุกคามนั้นทำให้อีกคนถอยหนีทั้งๆ ที่ยังก้มหน้านิ่ง กระทั่งเมื่อแผ่นหลังสัมผัสเข้ากับผนังห้องจึงหยุดทุกๆ สิ่ง พยายามบังคับไม่ให้หัวใจเจ้ากรรมสั่นแต่ก็ยากเย็นเหลือเกินในยามนี้ ยามที่ต้องมาอยู่ใกล้ๆ เขาในสภาพที่ไม่เรียบร้อยเท่าไหร่นัก มันยากจริงๆสำหรับทุกสิ่ง

           “นะ…ไหนพี่เกื้อบอกว่า  ไม่มีวันที่จะพิศวาสอิ๋วไม่ใช่เหรอคะ”

           “คำพูดมันเปลี่ยนกันได้ หรือเธอคิดว่าไงล่ะริ้วแพร ชอบฉันไม่ใช่เหรอ นี่ไงโอกาสทอง เธอเองก็น่าจะรอโอกาสงามๆ แบบนี้มานานอยู่แล้วนี่” คนถูกตอกกลับในสิ่งที่อีกคนเหมือนจะรู้ดีหน้าชา ไม่คิดว่าเขาจะดูออกว่าเธอชอบ แต่สิ่งที่เขาพูดหลังจากนั้นต่างหากที่ทำให้เจ็บ  เจ็บจนต้องข่มใจยอมเงยหน้าขึ้นสบตาเขาก่อนจะเอ่ยตอบไป

           “อิ๋วไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้นค่ะ พี่เกื้อกำลังเข้าใจอิ๋วผิด” ต่อให้เขาไม่รักเธอก็ไม่ว่า แต่ไม่ชอบที่เขาดูถูกกันด้วยคำพูดที่ไม่น่าฟัง

           “เชื่อได้แค่ไหนกันเชียว ในเมื่อเธอเองก็ไม่ปฏิเสธเลยสักนิดตอนที่ฉันบอกว่าจะแต่งงานด้วย ถ้าไม่อยากได้ฉันเป็นผัวจนตัวสั่น…แล้วทำไมเธอถึงได้ตอบตกลงเล่า!” เกื้อคุณโต้กลับทันควันพร้อมก้มหน้าเข้าไปใกล้ภรรยามากขึ้น ทว่ากลิ่นหอมที่ไม่ฉุนจมูกทำให้เขาผงะ

           บ่อยครั้งที่แวะไปหารสิกาที่บ้านก็มักจะได้กลิ่นแบบนี้พยายามตามหาที่มาก็ไม่เคยพบว่ามันคือกลิ่นอะไร ที่แท้ก็กลิ่นของเธอนี่เอง หากให้เดาแม่คุณคงต้องแอบมองเขาอยู่ที่ไหนสักแห่งเป็นแน่

           “อิ๋ว…ทำเพื่อทุกคนค่ะ ไม่ได้คิดอะไรอย่างที่พี่เกื้อกำลังเข้าใจผิด” คำตอบที่ได้กลับมาทำให้ชายหนุ่มได้สติ ก่อนจะแสยะยิ้มเพราะไม่เชื่อว่านั่นมันจะเป็นความจริง อันที่จริงเขาเองก็มีส่วนผิดที่ไม่เสนอทางเลือกอื่นเพราะอยากจะเอาคืนรสิกาที่มองไม่นานก็รู้ว่าไม่ค่อยจะชอบน้องสาวต่างมารดาเท่าไหร่ มันคงสนุกพิลึกถ้าเธอกลับมาแล้วพบว่าทุกสิ่งที่ควรจะเป็นของเธอตอนนี้ถูกเปลี่ยนมือมาเป็นของริ้วแพรไปแล้ว สิ่งที่คงได้เห็นน่าจะหนีไม่พ้นฉากตบตีกันเองของสองพี่น้องแน่

           “งั้นคืนนี้ถ้าฉันจะเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นผัว…เธอก็ไม่ว่าอะไรใช่ไหม” คำถามนั้นทำให้คนหน้าแดงหน้าแดงหนักมากกว่าเก่า ริ้วแพรยอมรับว่ากลัวเกื้อคุณในตอนนี้มากกว่าตอนเขาทำหน้าดุใส่กันเสียอีก

           “พะ…พี่เกื้อ…”

           “จริงๆ ฉันเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบกลืนน้ำลายตัวเองเท่าไหร่ แต่มาคิดๆ ดูแล้วถึงเราจะแต่งงานกันหลอกๆ แต่ค่าสินสอดครอบครัวเธอก็ได้ไปหมด มันคงเป็นการเอาเปรียบกันไปหน่อยเธอว่าไหม” คำถามนี้ทำอีกคนน้ำตาซึม ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าที่เป็นอยู่นี้เขามีแต่เสียกับเสียอย่างที่พูดจริงๆ ในขณะที่ครอบครัวของเธอนั้นกลับได้ทุกๆ สิ่งจากเขา

           “อะ..อิ๋วแล้วแต่พี่เกื้อคะ” สุดท้ายริ้วแพรก็ตอบกลับไปเมื่อหาคำตอบให้กับตัวเองได้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้นเพราะมันจริงอย่างที่เขาพูดแทบทุกอย่าง หากเขาจะเรียกสิทธิ์สามีคืนนี้ก็ถูกต้องแล้ว ตัวตายตัวแทนอย่างเธอหรือจะกล้ามีสิทธิ์คิดอะไรกับเรื่องนี้  หากสุดท้ายแล้วเขาต้องการจะให้ทุกอย่างเป็นอย่างนั้นก็ต้องทำใจ

           คำตอบที่ได้กลับมาจากอีกคนแทนที่จะช่วยทำให้อารมณ์ดีขึ้นที่ได้แกล้งอีกคนเล่นได้ มันกลับเหมือนการท้าทายเกื้อคุณอยู่หน่อยๆ จนเผลอกระชากแม่ตัวเข้ามากอด ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเทิดเมื่อริมฝีปากของเขาก้มลงไปแนบเรียวปากสวยที่กล้าต่อปากกล้าคำของเธออย่างรุนแรงคล้ายจะลงโทษอีกคนให้รู้สำนึกว่าไม่ควรคิดมาลองดีกับคนอย่างเขา     เพราะว่าสุดท้ายแล้ว…เธอจะมีแต่เสียกับเสียแน่นอน!

           “อื้อ…” จูบแรกที่ถูกช่วงชิงไปทำริ้วแพรเข่าอ่อน หญิงสาวพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่กลับสู้เรี่ยวแรงของอีกคนไม่ได้เลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งรู้ว่าขัดขืนไปก็มีแต่ทำให้เขาหงุดหงิด จึงทิ้งตัวแน่นิ่งปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่ต้องการไปนานหลายนาที…

           “แค่จูบยังจืดสนิทขนาดนี้! เธออย่าหวังเลยว่าฉันจะเอาทำเมียจริงๆ” นั่นคือคำพูดของคนที่ปล้นจูบแรกกันไปยาวนานถึงห้านาทีเต็มที่ได้ยิน ริ้วแพรเลือกที่จะเงียบก่อนจะเดินพาตัวเองหลบเข้ามาในห้องน้ำหญิงสาวยกมือขึ้นกุมอกข้างซ้ายที่ถึงตอนนี้ยังเต้นไม่ยอมหยุด

เกื้อคุณจูบเธอ…ซ้ำมันยังเป็นจูบแรกในชีวิตที่ไม่คิดเลยว่าจะต้องมอบมันให้กับเขา      ผู้ชายหนึ่งเดียวที่ซุกซ่อนอยู่ในใจของเธอ