เสียงคุยกันงุ้งงิ้งดังเข้ามาจากนอกห้องปลุกให้มาเฟียหนุ่มตื่นขึ้นเพราะเสียงหัวเราะอันดังของกลุ่มคนข้างนอก เขากวาดมือไปข้างกายของตัวเองแต่ไม่พบกับคนตัวเล็กที่ควรจะนอนหมดแรงอยู่ข้างๆ ไทเลอรีบลืมตาขึ้นทันทีแล้วหันหน้าไปมองตำแหน่งที่คะนิ้งควรจะนอนอยู่
"บ้าฉิบ! โดนไปขนาดนั้นยังเดินได้อีกเหรอวะ"
มาเฟียหนุ่มรีบหยัดกายขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตูทันที โดยลืมไปว่าตัวเองนั่นล่อนจ่อนอยู่ทำให้คะนิ้ง แพนเตอร์ และไทเลอหันมามองภาพตรงหน้าแล้วต่างก็พากันสตั๊นไปชั่วขณะ
โอ้วววว ... ไม่แปลกใจเลยที่คุณคะนิ้งมีรอยช้ำไปทั้งตัว
เชรดดดด ... รับไหวได้ไงวะ สงสัยต้องหันไปซูฮกคุณคะนิ้งแล้ว
อะ .. ไอ้พี่ไทค์ ไอ้มาเฟียขาดความอบอุ่น ทำไมถึงชอบโชว์นักนะ!
"เป็นเหี้ยอะไรกัน"
ไทเลอที่เห็นทุกคนต่างนิ่งเหมือนกำลังอึ้งอยู่กับอะไรบางอย่าง มันทำให้เขาสงสัยแล้วถามขึึ้น ก่อนจะรู้ตัวว่าคำถามของเขามันไม่สุภาพกับคะนิ้งอาจทำให้เธอน้อย
