วันรุ่งขึ้นซูกุ้ยจิงลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างอ่อนล้า เมื่อคืนนางนอนร้องไห้จนตอนนี้ได้รับผลคือหน้าตางดงามน้อยลงส่วนหนึ่ง เพราะดวงตาที่บวมเป่ง
ร้องไห้ไม่ตาบวมอะไรกัน หลอกลวงสิไม่ว่า...ขนาดประคบแล้วประคบอีกยังปิดไว้ไม่ได้
“คุณหนู คุณชายหมิงรออยู่ที่ศาลา” เสียงสาวใช้ดังขึ้นหน้าห้อง ซูกุ้ยจิงจึงเร่งสาวใช้ที่กำลังแต่งหน้าแต่งตัวให้ตนเอง
“ไม่ต้องประคบแล้ว แต่งๆไปเถอะ” เจ้านายว่าเช่นนี้สาวใช้ย่อมต้องทำตาม ไม่นานหญิงสาวใบหน้าดั่งหยกในชุดสีขาวฉลุแดง ก็เดินออกมาถึงศาลารับแขกริมน้ำของจวนตระกูลซู
นางมองเห็นร่างชายหนุ่มในชุดบัณฑิตสีขาวแล้วทอดถอนใจออกมา ก่อนจะปั้นยิ้มงามเดินขึ้นศาลาไป
“วันนี้คุณชายหมิงนอนหลับสบายดีหรือไม่”
“น้องสาวไม่ต้องเกรงใจ เป็นเจ้ามากกว่าที่นอนไม่หลับนัก”
“ต้องให้พี่ใหญ่เห็นเรื่องตลกแล้ว เฮ่อ” ซูกุ้ยจิงเอ่ยขึ้น ก่อนจะไล่สาวใช้ข้างหายไปห่างๆ หมิงเทียนเองก็ไล่บ่าวรับใช้ไป
“ข้าคิดว่
