ซูกุ้ยจิงฟุบลงกับหมอนแล้วร้องไห้ออกมาเสียงดัง ตอนนี้นางอยู่ในโรงเตี้ยมอันดับหนึ่งของเมืองจินเต๋า ข้างกายนางมีปิ่นสีดำสนิทหล่นอยู่
“ฮือ~ ทำไมข้าต้องรักเจ้า ทำไมข้าต้องรอเจ้า หากข้าอยากจะแต่งงานกับใครพวกเขาก็พร้อมจะเป็นหินเป็นนุ่นคอยรองมือรองเท้าให้ข้าอย่างดี แต่เจ้า...เจ้า...เจ้าเด็กดื้อด้าน...เจ้าเด็กเย็นชา เจ้าเด็กไม่รู้จักจิตใจผู้หญิง ข้าขอแช่งให้เจ้าไม่มีใครรัก! ฮือ~”
เสียงร่ำไห้ดังขึ้นกว่าครึ่งค่อนวัน แม้คราแรกนางจะคิดเอาไว้แล้วว่าเสี่ยวหยวนของนางอาจจะไปต้องตาหญิงสาวชาวบ้านเข้า
แต่ที่ไหนได้เขากลับพูดคำว่า ‘รัก’ ออกมาได้ง่ายๆ แต่ปัญหาคือคำว่ารักของเขาไม่ได้มีไว้สำหรับนาง!
ซูกุ้ยจิงลุกขึ้นจากเตียง ใบหน้านางแดงก่ำและเปรอะเปื้อนคราบน้ำตา สองตาแดงก่ำเพราะร้องไห้ติดต่อกันเป็นเวลานาน
หญิงสาวเดินไปหยิบไหเหล้าที่ซื้อมา ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนระเบียง แขนเล็กเสลาดั่งหยกชิ้นงามพาดลงบนที่พักแขน
