พ่อเดย์คลั่งรักเด็ก

5. เจอกันอีกครั้ง

(พ่อเดย์คลั่งรักเด็ก)

หลายวันต่อมา

หลังจากการสอบเข้ามหาลัยได้เสร็จสิ้นไป วันนี้เด็กสาวทั้งสองคนหรือพะพายกับมิราก็ได้นัดกันว่าจะมาทำขนมที่บ้านของมิรา ซึ่งระหว่างทางจากคอนโดไปบ้านของมิราก็ต้องผ่านห้างสรรพสินค้า พะพายจึงอาสาที่จะซื้อวัตถุดิบในการทำขนมไปเอง ซึ่งวันนี้พะพายก็ได้แต่งตัวด้วยชุดเดรสกระโปรงสั้นสีขาวแขนตุ๊กตา ความสั้นของกระโปรงถือว่าสั้นมาก แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนตัวเล็กจึงใส่ออกมาได้ดูน่ารัก ไม่ได้โ๊ป๊อะไรเลย ดูน่ารักและเซ็กซี่เบาๆ ส่วนช่วงบนก็เรียบร้อยดีเพราะว่าเป็นชุดเดรสแขนตุ๊กตา เธอแต่งหน้าอ่อนๆตามสไตล์เด็กวัยใส รวบผมเป็นห่างมา สะพายกระเป๋าข้างใบเล็กสีครีม ใส่ร้องเท้าผ้าใบผู้หญิงสีขาว รวมๆแล้วเธอแต่งตัวออกมาได้น่ารักสมวัย

13:10 น.

และขณะนี้พะพายก็ได้มายืนรอรถแท็กซี่อยู่หน้าคอนโดเพื่อที่จะไปบ้านของมิราโดยเผื่อเวลาในการแวะห้างสรรพสินค้าเพื่อที่จะซื้อวัตถุดิบในการทำขนมเอาไว้แล้ว ซึ่งหลายวันที่ผ่านมานี้ พะพายก็ยังไม่รู้ตัวว่ามีคนคอยตามดูเธออยู่ตลอด เธอยังคงใช้ชีวิตตามปกติในทุกๆวัน

ในขณะที่ยืนรอรถแท็กซี่อยู่บนฟุตบาท อยู่ๆก็มีรถตู้คันหรูสีดำขับเข้ามาจอดเทียบฟุตบาทตรงหน้าเธอ

"รถใคร ทำไมคุ้นจัง" พะพายพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆด้วยความสงสัยในความคุ้นตาของรถคันนี้

ในขณะที่เด็กสาวยังสงสัยอยู่ ประตูรถฝั่งตรงข้ามคนขับก็ถูกเปิดออกด้วยชายชุดดำทั้งชุด จากนั้นชายคนดังกล่าวก็ลงจากรถแล้วเดินไปเปิดประตูรถตรงที่นั่งผู้โดยสาร

"คุณลุง" ทันทีที่ประตูรถตรงที่นั่งผู้โดยสารเปิดออก พะพายจึงเอ่ยเรียกบุคคลที่นั่งอยู่ในรถตู้คันดังกล่าวทันทีด้วยน้ำเสียงเบาหวิวพร้อมกับดวงตาปรือโตเหมือนตกใจที่เห็นเขา

จากนั้นคนอายุมากที่นั่งอยู่ในรถตู้ก็ลงจากรถแล้วเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเด็กสาว

"สวัสดีค่ะคุณลุง" พะพายรีบดึงสติของตัวเองกลับมาแล้วเอ่ยสวัสดีพร้อมพนมสองมือน้อยๆไหว้คนอายุมากตรงหน้าเธอไปทันที

"สวัสดีครับ พ่อเคยบอกไปแล้วหนิครับว่าให้เรียกพ่อว่าพ่อเดย์" เดชายกมือรับไหว้เด็กสาวแล้วพูดประหนึ่งเตือนเธอ พลางลอบมองเด็กสาวไปทั้งตัวด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

"เอ่อ..." พะพายพูดไม่ออกตอบไม่ถูก กรอกสายตาไปมา มีสีหน้ากระอักกระอ่วน มือบางสองข้างกำสายสะพายกระเป๋าไว้แน่น รู้สึกประหม่าขึ้นมาเสียดื้อๆ

"แล้วนี่หนูพายกำลังจะไปไหนเหรอครับ" เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางของเด็กสาว เขาจึงเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกอึดอัดที่ต้องคุยกับเขา ใจจริงก็อยากรู้ด้วยว่าเด็กสาวกำลังจะไปไหน

"หนูกำลังจะไปบ้านคุณ..เอ่อ บ้านพ่อเดย์นั่นแหละค่ะ หนูกับมิราเรานัดทำขนมกันค่ะ" เกือบจะเผลอหลุดปากเรียกเขาว่าคุณลุง แต่ก็นึกขึ้นได้จึงเรียกเขาอย่างที่เขาบอกให้เรียก แล้วเอ่ยบอกเหตุผลว่าทำไมเธอถึงต้องไปบ้านเขาเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องถามอีก

"ดีเลย งั้นไปกับพ่อก็ได้ พ่อกำลังจะกลับบ้านพอดี" สำหรับเขาตอนนี้อะไรๆมันก็ดีไปหมด ทั้งเรื่องที่เด็กสาวจะไปบ้านเขาและเรื่องที่เธอเรียกเขาอย่างที่เขาบอกให้เรียก แต่ใจจริงก็ตั้งใจจะพาเธอขึ้นรถไปกับเขาอยู่แล้ว ไม่ว่าเธอจะไปไหนเขาก็พาไปได้หมด

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูต้องแวะซื้อวัตถุดิบทำขนมที่ห้างด้วย เดี๋ยวจะเสียเวลาพ่อเดย์เปล่าๆ" ปฏิเสธออกไปทันทีและบอกเหตุผลกับเขาไป เธอรู้สึกเกรงใจและใจจริงก็ไม่อยากไปกับเขาด้วย เพราะแค่นี้เธอก็ทำตัวไม่ถูกจะแย่แล้ว ถ้าเกิดขึ้นรถไปกับเขามีหวังเธอคงได้นั่งนิ่งเป็นหินอย่างแน่นอน

"หนูดูอึดอัดนะเวลาคุณกับพ่อ หนูไม่ชอบอะไรในตัวพ่อรึเปล่า หรือว่ารังเกียจพ่อ" เขานึกไม่ชอบใจเท่าไหร่กับปฏิกิริยาท่าทางของเด็กสาวที่ปฏิบัติต่อเขา จึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกไปแบบนั้น

"เปล่านะคะ หนูจะรังเกียจพ่อเดย์ทำไม" พะพายปฏิเสธส่ายหน้าเป็นพัลวัน เพราะเธอไม่ได้รังเกียจอะไรเขาเลยสักนิด

"ถ้าไม่ได้รังเกียจก็ขึ้นรถไปกับพ่อ เวลาคุยกับพ่อก็ทำตัวตามสบายไม่ต้องเกร็ง เข้าใจมั้ยครับ" พูดกับเด็กสาวประหนึ่งเป็นคำสั่ง พลางยกมือหนาข้างหนึ่งขึ้นมาลูบศรีษะเล็กเบาๆอย่างอ่อนโยนเพราะอยากให้เธอผ่อนคลาย แต่การกระทำของเขากลับทำให้เด็กสาวสะดุ้งและเกร็งหนักกว่าเดิม แต่เพียงครู่หนึ่งเธอก็ค่อยๆผ่อนคลายและยิ้มบางๆให้เขา เพราะสัมผัสที่อ่อนโยนของคนอายุมากมันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเลย

"เข้าใจค่ะ" เมื่อเริ่มผ่อนคลายก็เอ่ยตอบคนอายุมากไปทันที ถึงแม้ว่าจะตอบช้าไปหน่อยก็ตาม

"ดีมากครับคนเก่ง งั้นเราก็ไปกันเถอะ" ปากพูดแต่มือไม้ไปไว้กว่าคำพูด คนอายุมากทำเนียนคว้าเอวบางของเด็กสาวแล้วพาเธอเดินไปขึ้นรถแบบเนียนๆ

พะพายเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือหนาที่โอบเอวของเธอทันที แต่เมื่อเห็นเขาเมินเฉยทำตัวปกติไม่ได้สนใจอะไรกับการที่มาถึงเนื้อถึงตัวกับเธอ เธอก็ไม่อยากคิดมากอะไร ปล่อยให้คนอายุมากโอบเอวจนเขาพาเธอเข้าไปในรถ เขาจึงปล่อยมือออกจากเอวบางของเธอ