“คุณหมอเมสันอยู่ในห้องตรวจหรือเปล่าคะ” กรแก้วเอ่ยถามพยาบาลหน้าห้องตรวจประจำของเมสันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“อ๋อ อยู่ค่ะคุณกรแก้ว เพิ่งตรวจคนไข้คนสุดท้ายเสร็จไปเมื่อห้านาทีที่แล้วเองค่ะ”
นางพยาบาลหันมาทักทายอย่างคุ้นเคย เพราะก่อนที่กรแก้วจะย้ายไปประจำที่ตราด เธอมาหาเมสันที่นี่บ่อยมาก
“งั้นฉันขอเข้าไปหานะ”
“เอ่อ ระวังตัวหน่อยนะคะคุณกรแก้ว”
คำเตือนของนางพยาบาลทำให้กรแก้วชะงักเท้า หันกลับมามองด้วยความแปลกใจ
“ทำไมเหรอ มีอะไรหรือเปล่า”
นางพยาบาลหันรีหันขวาง ก่อนจะรีบมากระซิบกระซาบ
“วันนี้ไม่รู้คุณหมอไมค์เป็นอะไรไปน่ะค่ะ หงุดหงิดตลอดเลย ใครก็เข้าหน้าไม่ติดสักคน”
“เหรอ...ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ” กรแก้วเองก็แปลกใจ “ปกติไมค์จะเก็บอารมณ์เก่งมากนี่นา หงุดหงิดแค่ไหนก็ไม่เคยแสดงออกมาในตอนที่กำลังทำงาน”
“ก็ใช่น่ะสิคะ กัญก็งงเลยค่ะไม่รู้ว่าคุณหมอไมค์เป็นอะไรไป แต่ว่าคงต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ เพราะไม่
