ตอนที่ 4
1187 Words
“ค่ะ”
หล่อนก้มหน้าตอบรับออกไป ก่อนจะมองเขาที่เดินจากไปผ่านม่านน้ำตา
กรแก้วระบายยิ้ม กวาดตามองไปรอบๆ ห้องโถงใหญ่ด้วยสายตาพึงพอใจ
“ตั้งแต่คุณญาญ่าเสียไป คุณไมค์พาผู้หญิงคนอื่นมาที่บ้านบ้างหรือเปล่าล่ะ”
“เอ่อ...ไม่มีค่ะ คุณเป็นคนแรก”
ลัลดาคลับคล้ายคลับคลาผู้หญิงตรงหน้า และก็พยายามนึกว่าเคยเห็นที่ไหน ก่อนจะนึกออกจนได้
เพื่อนของเมสันและญาญ่านั่นเอง...
“ไม่น่าเชื่อนะว่าคุณไมค์จะยังไม่มีใคร”
กรแก้วระบายยิ้มพึงพอใจ ขณะเดินตามร่างของลัลดาขึ้นบันไดมุ่งหน้าตรงไปยังห้องพักสำหรับแขก
ลัลดาเปิดประตูให้ และพากรแก้วเข้าไปภายให้ห้อง
“ลัลเพิ่งทำความสะอาดห้องนี้ไปเมื่อวันก่อนเองค่ะ คุณกรแก้วชอบไหมคะ”
กรแก้วหมุนตัวมองไปรอบๆ ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
“ชอบสิ ชอบมากด้วย”
“เอ่อ คุณกรแก้วขาดเหลืออะไร บอกลัลได้นะคะ เดี๋ยวลัลจะจัดเตรียมให้ค่ะ”
“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ เธอไปพักผ่อนเถอะ”
“ขอบคุณค่ะ งั้นลัลไปก่อนนะคะ”
ลัลดาเอ่ยลา และกำลังจะเดินไปเปิดประตูห้องเพื่อเดินออกไป แต่เสียงเรียกของกรแก้วดังขึ้นข้างหลังเสียก่อน
“คะ?”
กรแก้วเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของลัลดา กวาดตามองสาวใช้ตรงหน้าด้วยสายตาพิจารณา ก่อนที่ร่องรอยความริษยาจะผุดขึ้นในดวงตามากมาย
“เธอมีคนรักหรือยังล่ะ”
“เอ่อ...ยังไม่มีค่ะ” ลัลดาแปลกใจไม่น้อยที่ถูกจู่โจมถามเช่นนี้จากผู้หญิงตรงหน้า
“แปลกนะ ผู้หญิงสวยๆ อย่างเธอ ไม่น่าจะอยู่เป็นโสดมาได้นานขนาดนี้”
“คือลัล...”
“หรือว่าเธอแอบรักใครบางคนที่ไม่ควรจะรัก”
ดวงตากลมโตของลัลดาเบิกกว้างตกใจ เมื่อสตรีตรงหน้าพูดแทงใจดำ แต่ก็รีบปฏิเสธ
“ปละ เปล่าค่ะ ลัล...ลัลแค่ยังไม่ได้คิดเรื่องนั้นน่ะค่ะ”
“งั้นฉันขอแฟนให้เอาไหม เพื่อนหมอฉันมีหลายคน โสดๆ ฐานะดีทั้งนั้น”
ลัลดารีบปฏิเสธความหวังดีของกรแก้ว
“เอ่อ...ลัลขอบคุณนะคะ แต่ลัลยังเชื่อว่าถ้าคนเราคู่กันแล้ว สักวันก็ต้องได้เจอกันค่ะ”
“เธอคงไม่ได้หมายถึงคุณไมค์ใช่ไหม”
ลัลดาได้ยินชื่อของเมสันแล้วก็แทบจะหายใจไม่ออก
“ไม่...ไม่ใช่ค่ะ ไม่มีทางเป็นคุณไมค์หรอกค่ะ”
“ก็คงใช่ เพราะเท่าที่ฉันเห็น คุณไมค์เกลียดเธอยังกับอะไรดี นี่ฉันแปลกใจจัง เธอไปทำอะไรให้เขาเกลียดเหรอ”
ลัลดาน้ำตาซึม เม้มปากแน่น ไม่รู้จะตอบอะไรออกไป เพราะหล่อนเองก็ยังหาสาเหตุนั้นไม่ได้เลย
“ลัล...ไม่ทราบค่ะ”
กรแก้วมองหน้าหวานซึ้งของลัลดาด้วยรอยยิ้มหยัน ก่อนจะไล่ให้ออกไป
“ไปนอนเถอะ ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับเธอแล้ว”
“เอ่อ ค่ะ ลัลไปแล้วค่ะ”
สาวใช้หน้าตาสวยราวกับนางฟ้าเดินออกไปจากห้องแล้ว กรแก้วก็เดินไปล็อกประตู ก่อนจะเดินกลับไปล้มตัวลงบนเตียงนุ่ม ใบหน้าสะสวยของหล่อนเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาเต็มไปด้วยความหมายมาดที่อยากจะได้อยากจะมี
“อีกไม่นาน...กรจะต้องเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะเมียของคุณให้ได้ค่ะไมค์”
หล่อนระบายยิ้มอย่างมีความสุขที่สุดในชีวิต
หลังออกมาจากห้องรับแขกที่พากรแก้วเข้าไปพักแล้ว ลัลดาก็เดินตรงไปยังบันได เพื่อที่จะลงไปชั้นล่าง และกลับไปยังเรือนพักของตัวเองที่อยู่นอกตัวตึกใหญ่ แต่ก็ต้องชะงักงัน เมื่อสายตาไปสะดุดเข้าที่ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อคลุมผ้าขนหนูสีขาวของเมสัน ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่ที่ริมระเบียงที่ยื่นยาวออกไปนอกตัวตึก
หล่อนชะงักเท้า อดที่จะหยุดยืนมองและชื่นชมเรือนร่างสมบูรณ์แบบของเขาไม่ได้ หัวใจของหล่อนไม่เคยที่จะหยุดรักเขาได้เลย แม้มันจะเป็นความรักที่ไม่มีทางสมหวังก็ตาม
แค่ได้แอบรักเงียบๆ แอบรักอยู่ภายในใจ แค่นี้ก็ดีมากแล้วสำหรับดอกหญ้าไร้ราคาเช่นหล่อน
เมื่อได้สติก็จะก้าวเดินผ่านไป แต่โชคร้ายที่เมสันหมุนตัวกลับเข้ามาพอดี เขาเห็นหล่อนเต็มตา
สายตาคมกริบทำให้หล่อนแข้งขาอ่อนจนน่าตกใจ หล่อนปากสั่น หัวใจก็สั่น และคล้ายจะเป็นลม
“เรื่องความอ่อย ไว้ใจเธอได้จริงๆ เลยนะ ลัลดา”
เขาเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า และสาดวาจาเจ็บแสบใส่หน้าหล่อนอย่างไร้ความปรานีเช่นเคย
ลัลดารีบรวบรวมสติ ก้าวถอยหลังออกห่าง
“ลัล...กำลังจะกลับไปเรือนพักน่ะค่ะ ขอตัวนะคะ อุ๊ย...”
คงเป็นเพราะความหวาดกลัวที่ทะลักไหลอยู่ในอก ทำให้หล่อนก้าวพลาด สะดุดขาตัวเองจนหน้าจะคะมำลงไปกับพื้น มือใหญ่คว้าเอวคอดเอาไว้ และด้วยแรงดึงทำให้ร่างเล็กเสียหลักถลาเข้าไปในอ้อมแขนทรงพลังอย่างไม่ได้ตั้งใจ
เสมือนหลงเข้าไปในสนามไฟฟ้าแรงดันสูง หล่อนเผยอปาก เบิกตากว้างมองคนที่กำลังกอดรัดอยู่รอบกายด้วยความตื่นตระหนก เขาเองก็คล้ายกับว่าจะตกใจไม่แพ้กัน
กลิ่นหอมเซ็กซี่ที่มันเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเมสันโชยฟุ้งเข้ามาในจมูก และทำให้หล่อนยิ่งมึนเมา หล่อนจำกลิ่นของเขาได้ เพราะหล่อนมักจะแอบดมเสื้อผ้าของเขายามที่นำไปซักทำความสะอาดเสมอ
“แกล้งสะดุดขาตัวเองก็ได้นะ”
น้ำเสียงเยาะหยันดังขึ้นพร้อมๆ กับร่างของหล่อนที่ถูกผลักออกห่าง ลัลดาหน้าแดงก่ำ
“ลัล...ขอตัวนะคะ”
หล่อนไม่คิดจะปฏิเสธเมื่อถูกกล่าวหา เพราะรู้ดีว่าไม่อาจเปลี่ยนแปลงความคิดของเมสันที่มีต่อตัวเองได้ เขาเกลียดหล่อน คงจะเกลียดแบบนี้ไปชั่วชีวิต
“ไสหัวไปให้พ้น แล้วอย่ามาเข้าใกล้ฉันอีก”
หล่อนแทบจะวิ่งลงบันไดเลยทีเดียว ไม่รู้น้ำตาจากไหนนักหนาไหลออกมาอาบแก้ม
แม้จะเจ็บจะปวดกับน้ำคำไร้ความเมตตาของเมสันสักกี่ร้อยกี่พันครั้ง แต่หัวใจไม่รักดีก็ยังคงดื้อดึงจะรัก...จะรักเขาต่อไปไม่ยอมเปลี่ยน นี่หล่อนโง่มากใช่ไหม
เมสันสบถออกมาอย่างโมโห กรามแกร่งขบกันแน่น เกลียดขี้หน้าลัลดาที่สุด
“ฉันเกลียดเธอ ผู้หญิงเจ้ามารยา!”
แล้วชายหนุ่มก็ก้าวหายกลับเข้าไปในห้องนอน กรแก้วที่ออกมาเห็นว่าทั้งคู่กอดกันพอดี จึงก้าวออกมาจากที่เร้นกาย ดวงตาของหล่อนเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“นึกแล้วเชียวว่าแกต้องไว้ใจไม่ได้ อีนังคนใช้หัวสูง!”
- Writer
