ตอนที่ 2
1197 Words
ชายหนุ่มจดจ่ออยู่กับการขับรถโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก กรแก้วจึงลอบมองเสี้ยวหน้าหล่อคมคายของเขาด้วยความพึงพอใจ นานแค่ไหนแล้วนะที่หล่อนไม่ได้นั่งมองหน้าเขาแบบนี้ นานจนหล่อนแทบจะขาดใจเลยทีเดียว
หล่อนกับเมสันสนิทสนมกันตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ที่เมืองนอก สนิทกันมากจนเพื่อนๆ ในห้องคิดว่าเขากับหล่อนคบหากันเป็นคนรัก แต่เมสันกลับไม่ได้ชอบหล่อนแบบนั้น ทำให้หล่อนแอบผิดหวังไม่ได้ แต่หล่อนก็ไม่เคยละความพยายามที่จะเอาชนะใจของเขา กระทำมาเรื่อยๆ คิดว่าสักวันเขาจะมองหล่อนในฐานะที่ต่างออกไปจากเพื่อนสนิทบ้าง แต่มันกลับไม่มีวันนั้น เมื่อวันหนึ่งญาญ่า ผู้หญิงลูกครึ่งอังกฤษ-ไทยปรากฏตัวขึ้น และก็คว้าหัวใจของเมสันไปทั้งดวง
หล่อนเก็บความชอกช้ำเอาไว้เงียบๆ กลืนกินหยาดน้ำตาแห่งความผิดหวังเอาไว้ภายใต้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มยินดี หลายครั้งที่เมสันทะเลาะกับญาญ่า และก็มาปรึกษาเพื่อนสนิทอย่างหล่อน ซึ่งแน่นอนว่าหล่อนทำตัวเป็นเพื่อนรักที่ดีคอยช่วยไกล่เกลี่ยให้ โดยที่เมสันไม่รู้เลยว่าหล่อนเจ็บปวดทรมานแค่ไหน
เมื่อก่อนเขาไม่เคยรู้ว่าใจหล่อนคิดยังไง ตอนนี้เขาก็ยังซื่อบื้อไม่รู้อยู่เช่นเดิม ไม่ว่าหล่อนจะพยายามแสดงออกแค่ไหนก็ตาม
หล่อนซ่อนความรักที่มีต่อเขามาเนิ่นนาน และหลายครั้งที่พยายามจะตัดใจจากเขา แต่มันก็ทำไม่ได้เลย หล่อนไม่อาจสูญเสียเมสันให้กับผู้หญิงคนอื่นได้ เขาจะต้องเป็นของหล่อนเพียงคนเดียว
ความคิดชั่วร้ายนี้ดังขึ้นในหัวตั้งแต่ที่รู้ว่าเมสันวางแพลนเอาไว้ว่าจะแต่งงานกับญาญ่า หล่อนต้องยิ้มแสดงความยินดีกับเขาทั้งน้ำตา เจ็บปวดจนนอนไม่หลับ กลายเป็นคนซึมเศร้าต้องพึ่งพายาจากโรงพยาบาลเพื่อให้ตัวเองสามารถดำรงชีวิตต่อไปได้
และแน่นอนว่าความริษยาของสตรีมันมีแรงขับที่รุนแรงน่ากลัว หล่อนวางแผนทุกอย่างที่จะทำให้เมสันกับญาญ่าผิดใจกัน และยกเลิกงานแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้น โดยหยิบยกเอาสาวใช้หน้าตาสะสวยคนหนึ่งที่หล่อนเคยเห็นที่บ้านของเมสันมาเป็นเหยื่อ
หล่อนใช้ความเป็นเพื่อนรักกับเมสัน เข้าไปตีสนิทกับญาญ่า ซึ่งแน่นอนว่าญาญ่าไว้ใจหล่อนอย่างง่ายดาย หล่อนเป่าหู พยายามสร้างเหตุการณ์ให้ญาญ่าระแวงเมสัน หลายครั้งที่ทั้งคู่ทะเลาะ และหลายครั้งก็รุนแรงจนน่าจะเลิกรากันไป แต่กลับไม่ใช่อย่างนั้น เพราะเมสันรักญาญ่ามาก และพยายามยื้อความสัมพันธ์เอาไว้ทุกทาง
หล่อนเสียใจ ผิดหวัง และเริ่มรู้แล้วว่าไม่อาจจะใช้วิธีเดิมเพื่อกำลังจัดศัตรูหัวใจได้อีก แผนการที่ร้ายกาจมากยิ่งขึ้นจึงถูกนำมาใช้ หล่อนเหี้ยมโหดได้อย่างไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะทำได้ วันลองชุดแต่งงาน หล่อนถ่วงเวลาเมสันเอาไว้ให้อยู่กับตัวเองด้วยธุระสำคัญ ทำให้ญาญ่าต้องออกไปลองชุดกับคนขับรถและสาวใช้คนสวยนั่น คนของหล่อนขับตามประกบ ก่อนจะเร่งเครื่องปาดหน้ากะทันหัน ทำให้รถที่ญาญ่านั่งมาพลิกคว่ำหลายตลบ คนขับรถตายคาที่ ญาญ่ามาตายในห้องฉุกเฉิน ส่วนสาวใช้คนสวยอีกคนได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น รอดตายมาได้อย่างปาฏิหาริย์
หล่อนเสแสร้งแสดงความเสียใจกับเมสัน ปลอบใจเขาในยามที่เขาร้องไห้เพราะอาลัยรักญาญ่า หวังว่าเขาจะเห็นความดีและใจอ่อนกับหล่อนบ้าง แต่จนถึงบัดนี้ เมสันก็ยังไม่เคยมองหล่อนเกินคำว่าเพื่อนเลย แม้ว่าจะไม่มีญาญ่าแล้วก็ตาม
“หน้าผมมีอะไรติดอยู่หรือกร”
คำถามติดตลกของเมสัน ทำให้หล่อนได้สติ รีบกลับออกมาจากเรื่องราวในอดีต
“เปล่าหรอกค่ะ ไม่มีอะไรติดหรอก”
“ก็เห็นมองหน้าผมจัง”
“กรก็แค่...คิดถึงคุณน่ะค่ะ”
เมสันหัวเราะขบขัน ไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับกรแก้วแม้แต่นิดเดียว
กรแก้วคือเพื่อนที่แสนดีเสมอมา และจะเป็นเพื่อนกันแบบนี้ไปตลอดชีวิต
“ดูท่าทางจะเหงามากนะครับเนี่ย”
“ค่ะ เหงามากเลย เอ่อ ถ้ากรจะโทรหาไมค์บ่อยขึ้นจะได้ไหมคะ”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “ได้ครับ ไม่มีปัญหาอะไรนี่นา ถ้าผมรับสายได้ก็จะรับตลอด”
“ขอบคุณค่ะไมค์”
หล่อนมองเขาด้วยรอยยิ้มและแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก เขาไม่มีทางเห็นมัน เพราะมัวแต่จ้องท้องถนน สักพักรถคันงามก็เลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าร้านอาหารร่มรื่นแห่งหนึ่ง
“ที่นี่เหรอคะ”
“ครับ อาหารอร่อยมาก ผมมาหลายครั้งแล้ว” เขาพูดพร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว
“มากับสาวหรือเปล่าคะ”
ชายหนุ่มส่ายหน้าพรืด
“ถ้าจะไปกับสาว ผมไม่พามาที่นี่หรอกครับ จะพาไปโรงแรมมากกว่า”
พูดจบเขาก็หัวเราะร่วน กำลังจะก้าวลงจากรถ แต่กรแก้วเรียกเอาไว้เสียก่อน
“ครับ?”
“เข็มขัดปลดไม่ออกค่ะไมค์”
คิ้วเข้มเลิกสูงแปลกใจ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาช่วยปลดเข็มขัดนิรภัยที่รัดอยู่รอบกายของกรแก้วให้
ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ใกล้แค่เอื้อม กรแก้วใจสั่น มองริมฝีปากหยักสวยที่หล่อนใฝ่ฝันว่าจะได้บดคลึงสักครั้งในชีวิตด้วยความโหยหา หล่อนหวั่นไหวจนสั่นเทาไปทั้งตัว แต่เมสันกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย เพียงแค่เสี้ยววินาทีเข็มขัดนิรภัยก็คลายออกจากตัวของหล่อน
“ออกแล้วครับ”
“เอ่อ ขอบคุณค่ะ เมื่อกี้กดยังไงก็ไม่ออก”
ชายหนุ่มระบายยิ้มก่อนจะเอ่ยแซว
“สงสัยเจ้าเข็มขัดมันตื่นเต้นที่ได้เจอคนสวยๆ อย่างกรมั้ง ก็เลยอยากจะรัดเอาไว้นานๆ”
“แล้วเจ้าของล่ะคะ ตื่นเต้นที่เจอคนสวยๆ อย่างกรไหม”
เมสันอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลั้วหัวเราะออกมา
“ผมน่ะตื่นเต้นเสมอที่เจอกรนั่นแหละ ดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่า”
กรแก้วห่อเหี่ยวลงถนัดตา แต่ก็พยายามยิ้มเอาไว้
“กรหิวแล้วล่ะค่ะ เราเข้าไปข้างในกันเถอะ”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ก้าวลงจากรถ หญิงสาวรีบก้าวตามลงไปเช่นกัน
เมสันเดินนำหน้าเข้าไปแล้ว กรแก้วมองตามไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ
เมื่อไหร่นะ หล่อนถึงจะได้มีโอกาสเดินเคียงข้างผู้ชายคนนี้ในฐานะคนรักบ้าง
“อ้าว กร...มาสิครับ ไหนว่าหิวไง”
หล่อนมัวแต่หยุดเดินและยืนนิ่ง ทำให้คนที่เดินนำหน้าไปแล้วต้องหันกลับมาเอ่ยเรียก
“เอ่อ ค่ะ ไปแล้วค่ะ”
กรแก้วรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าของตัวเองเป็นยิ้มแย้ม และรีบเดินตามไปทันที
- Writer
