วิรามรลงจากรถ มองไปรอบๆ รับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่เงียบสงบ
ห่างออกไปไม่ถึงยี่สิบเมตร คือหาดทรายแคบๆ มองเห็นคลื่นสีขาวสะท้อนแสงยามบ่ายจัดๆ ซัดสาดเข้าหาฝั่งเป็นระยะในจังหวะเนิบนาบ
หล่อนหันกลับ มองตัวบ้านพัก เป็นบ้านไม้ยกสูงหลังใหญ่ ใต้ถุนโล่งๆเทคอนกรีต มีม้าหินอ่อนตั้งเอาไว้ชุดหนึ่ง ข้างๆ มีแคร่ไม้หยาบๆ
ข้างตัวเรือนทางทิศตะวันตกมีต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาช่วยบังแดดบ่าย
ลึกเข้าไปด้านในใต้ถุนมองเห็นประตูไม้สองบาน เดาว่าน่าจะเป็นประตูครัว กับห้องน้ำ
ชั้นบนมีระเบียงล้อมรอบ เฉพาะด้านหน้าระเบียงกว้าง ยื่นล้ำชายคาออกมามาก
“ขึ้นข้างบนกันเถอะครับ”
ดอนหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่สองมือ ล้วนแต่ของหญิงสาว ตัวเองมีกระเป๋าผ้ายีนส์เนื้อหยาบสีมอๆ ใส่เสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวสองสามชิ้น
“บ้านใครน่ะ”
วิรามรถามด้วยความสงสัย ขณะเดินตามร่างสูงล่ำสันไปที่บันใดด้านข้าง
ถึงลักษณะตัวบ้านรวมไปถึงอาณาบ
