เพราะเล็งเห็นสีหน้ากังวลบนหน้าคมสันอุดมหนวดเครา ก็เข้าใจว่าชายหนุ่มอาจติดขัดเรื่องเงิน
อาจกลัวว่าหล่อนจะพาเข้าภัตตาคารหรูๆ เกินกำลังทรัพย์ที่เขามีจ่าย จึงรีบพูดต่อโดยเร็ว
“แต่มีข้อแม้ว่ามื้อนี้ฉันขอเป็นคนจ่าย นายดอนทำอาหารเลี้ยงฉันมาหลายวันแล้ว ขอให้ฉันได้เลี้ยงตอบแทนสักครั้งเถอะ”
สีหน้าอึดอัดจนดูวิตกกังวลเปลี่ยนเป็นยิ้ม มือใหญ่ยื่นมาประคองใบหน้าผ่อง ไล้แก้มเนียนเบาๆด้วยปลายนิ้ว
“ผมไม่ได้กังวลเรื่องมีหรือไม่มีเงินจ่ายค่าอาหาร” ดอนพูดเสียงนุ่ม อ่อนโยน “แล้วก็ไม่รู้สึกเสียศักดิ์ศรีใดๆ ถ้าจะรับเลี้ยงจากผู้หญิงบ้าง”
“งั้นก็เป็นอันตกลง วิขอเลี้ยงบ้าง นะค้า”
บทจะอ้อนหล่อนก็ทำเอาเขาระทวย
“ครับ ได้ แต่ผมขอเลือกร้านเองได้มั้ยในฐานะที่เคยมาตระเวนแถวนี้บ่อยกว่า ย่อมรู้ว่าร้านไหนอาหารอร่อยสมราคา หรือร้านไหนราคาแพงแต่ข้าวราดแกงข้างทางยังอร่อยกว่าหลายเท่า”
“ได้อยู่แล้ว เพราะฉันเองก็ไม่รู้
