ฉันวางสายจากพายุหลังจากได้ยินเสียงของคนเป็นแม่แทรกเข้ามา มันทำให้ฉันนึกขันที่พายุกดตัดสายอย่างรวดเร็ว อันที่จริงเป็นความคิดของพี่ปลายฝนที่ไม่อยากให้พายุมีโทรศัพท์ เธออยากให้พายุเติบโตสมวัยของเขา ขณะที่ฉันน่ะ...อ่อนไหวต่อคำร้องขอของเด็ก ๆ แน่นอนว่าเงินเดือนที่หามาได้ ฉันทุ่มให้กับหลาน ๆ ของฉันทุกคน
พอวางสายจากพายุฉันก็ออกตัวเดินต่อไป ความคิดมากมายได้หลั่งเข้ามาในหัวอีกครั้ง ฉันเข้าใจเพื่อน ๆ ที่ปิดบังฉันเรื่องพี่พอตเตอร์ ถ้าถามว่าฉันลืมไหม ฉันไม่เคยลืมเขาหรอก แต่ไม่อะไรแล้ว ไม่อะไรก็คือ...ไม่คิดถึง ไม่รู้สึก เพียงแค่นึกขันกับเรื่องที่ผ่านมา มันสิบปีแล้วนะที่ฉันอกหักแบบนั้น เขาว่ากันว่าเวลาจะเยียวยาทุกสิ่ง แน่นอนว่าเรื่องนั้นทำให้ฉันร้องไห้จนแทบบ้า แต่พอถึงตอนนี้มันกลับเป็นเรื่องตลกเรื่องหนึ่งสำหรับฉัน
ไม่มีใครลืมรักแรกของตัวเองหรอก ไม่ว่ามันจะห่วยแตกแค่ไหน ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น เพียงแต่เรา
