-น้ำชา-
ให้มันได้อย่างนี้สิ!!
ฉันอดที่จะสบถออกมาในใจไม่ได้หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด
“เอ่อ...ย่าคะ เอ่อ...” ทำให้ฉันอึกอักที่จะพูดทันที ใบหน้ายิ้มแย้มของคุณย่าทำให้ฉันต้องเก็บงำความจริงไว้ ท่านมีความสุขมากต่างจากก่อนหน้านี้ พอได้ยินว่าอยู่ในห้วงสุดท้ายของชีวิต ดวงตาของท่านก็หม่นหมองมาก แต่ตอนนี้มันกลับสดใส
“แล้วคบกันมานานแล้วหรือยังล่ะ” ฉันชำเลืองสายตามองเขา ไม่รู้ว่าคุณย่าพูดอะไรด้วย ทำไมเขาถึงได้แต่ยิ้มให้กับคุณย่าอย่างนี้
"ก็...เท่าไรนะ สามเดือนหรือเปล่า”
“สามเดือนอะไรหมอ” ฉันหลุดปากออกมาด้วยความไม่ชินปาก แต่ก็รีบชักสีหน้าให้กลับมาเป็นดังเดิม
“ทำไมเรียกพี่เขาแบบนั้นล่ะ เรียกพี่ติณณ์สิ เหมือนก่อนหน้านี้...โกรธก็ต้องเรียกกันเหมือนเดิมนะ” ฉันกะพริบเปลือกตาปริบ ๆ มองคุณย่าที่กำลังส่งรอยยิ้มให้ฉันกับ...
“พี่ติณณ์...เราไม่ได้คบกันสามเดือนสักหน่อย” สุดท้ายฉันก็จำยอมพูดออกมา ทว่า
“แล้
