พาวฟ้าไม่ได้ตอบเธอชักมือกลับ
“พราวอยากออกไปจากที่นี่”
“นายสิงห์ไม่ว่าเอาเหรอ?”
คำฟองย้อนถามทันควัน
พราวฟ้าเม้มปากแน่น เธอตัดสินใจพูดกับคำฟองตรงๆ
“นายสิงห์บอกพราวว่า ถ้าพราวกระเสือกกระสนออกไปจากเหมืองได้ นายสิงห์จะปล่อยพราว”
คำฟองรู้สึกเวทนา พราวฟ้าถูกกดขี่จากคนของสิงหราช เธอถูกกดต่ำจนแทบไร้ตัวตน โดยที่นายหนุ่มมองเฉยๆ เขาไม่คิดจะยื่นมือเข้าไปช่วย ทั้งที่ความสัมพันธ์ส่วนตัวนั้น สนิทแนบแน่นเกินกว่าใคร คำฟองรู้สึกเห็นใจพราวฟ้า ผู้หญิงตรงหน้าเธอไร้พิษสง ไม่มีจริตมายา มีแต่ความจริงใจ ไม่รู้ผีบ้าตนไหนสิงสู่สิงหราช ทำให้มองดอกฟ้า เป็นอสรพิษ
“สุดทนแล้วหรือหนูพราว?”
คำฟองอยากเห็นพราวฟ้าชนะ อยากเห็นนายเหมืองใจหินพ่ายแพ้...ในมือมีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน แต่กลับไม่เคยรักษาน้ำใจ ครั้งนี้จะเป็นบทเรียนให้สิงหราชจดจำ
หญิงสาวพยักใบหน้าหงึกหงัก
ความอดทนของเธอหมดลง เพราะคำเหยียดหยามของสิงหราช
“ไป!!” ค
