บทที่ 1
889 Words
สมิงดำ [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 1
[คลับ S̄ingk̄hr]
"อะไรนะ พิมพ์คนที่ก่อเรื่องแล้วถูกไล่ออกน่ะเหรอ"
"ใช่.. ตอนนี้นางกลับมาทำงานแล้วนะ แถมอัพเลเวลด้วย"
"อัพเลเวลยังไง"
"แต่ก่อนนางเป็นแค่เด็กเสิร์ฟแต่ตอนนี้เป็นเด็กเอนเตอร์เทนลูกค้าแล้วนะ"
"พิมพ์เดียวกันไหมเนี่ย" เพราะพิมพ์นั้นไม่ชอบงานเอนเตอร์เทนเอามากๆ จนทุกคนที่นี่คิดว่าเธอดูถูกงานนี้
"ก็พิมพ์นิยมนั่นแหละ จะมีพิมพ์ไหนล่ะ"
"หือ? ว่าแต่นั่นใคร"
"อ้อ คนนั้นก็คุณกายไงลูกน้องคนสนิทเสี่ยสมิงดำ"
"ทำไมถึงใส่ชุดบอดี้การ์ดของที่นี่ล่ะ"
"อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ หรือแยกตัวออกจากเสี่ยสมิงดำแล้วมาอยู่กับเสี่ยของเรา"
อีกมุมหนึ่งของคลับ S̄ingk̄hr
"มึงจะเล่นเนียนไปไหนวะเนี่ย" ธามม์คือลูกน้องคนสนิทของเสี่ยสิงขรเจ้าของคลับแห่งนี้
"กูช่วยใครแล้วก็อยากช่วยให้เต็มที่ มีอะไรหรือเปล่า" กายลูกน้องคนสนิทของสมิงดำ ซึ่งมีศักดิ์เป็นเพื่อนรักเสี่ยสิงขร กายรับปากว่าจะช่วยเรื่องที่ธามม์ขอร้องมา ให้แกล้งเป็นคนรักของพิมพ์ เพราะยี่หวาภรรยาของธามม์เข้าใจผิดคิดว่าเขาและพิมพ์เคยมีใจให้กัน ธามม์เคยเป็นคนช่วยเหลือหาที่ทำมาหากินให้พิมพ์ในครั้งนั้น แต่พอร้านที่พิมพ์คิดว่าจะใช้เลี้ยงชีพตอนนี้ถูกไฟไหม้ ไฟนั้นได้ลุกลามไปถึงบ้านอีกหลังที่อยู่ใกล้กัน เธอเลยต้องหาเงินมาใช้หนี้ที่ทำให้เพื่อนบ้านได้รับความเสียหายด้วย พิมพ์จึงกลับมาทำงานที่เดิม แต่ถ้าเธอจะกลับมาเป็นเด็กเสิร์ฟเหมือนเดิมคงอีกนานกว่าจะหาเงินใช้หนี้ได้ เธอเลยขอธามม์กลับมาทำงานเอนเตอร์เทนลูกค้า เพราะงานนี้ทิปที่ลูกค้าให้ดีมาก
"เราทำได้ใช่ไหม" ฟ้างามเพิ่งรู้เรื่องของพิมพ์จากยี่หวาเลยออกมาดู ฟ้างามเป็นผู้ดูแลผู้หญิงที่เอนเตอร์เทนลูกค้า แต่ก่อนพิมพ์ทำงานเสิร์ฟเลยไม่ได้อยู่ในความดูแลของฟ้างาม แต่ก็รู้จักกันเป็นอย่างดี และรู้ด้วยว่าที่พิมพ์ออกจากที่นี่ไปเพราะมีเรื่องกับเด็กที่อยู่ในความดูแลของตัวเอง
"ทำได้ค่ะคุณฟ้า พิมพ์ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" จบประโยคพิมพ์ก็ยกมือขึ้นไหว้ เหมือนไหว้ผู้ใหญ่คนหนึ่ง ทั้งๆ ที่ ทั้งสองก็อายุเท่ากัน
"ถ้าใครพูดอะไรเราต้องอดทนหน่อยนะ อย่ามีเรื่องกันเด็ดขาด" เพราะคนที่พิมพ์มีเรื่องยังคงทำงานอยู่ที่นี่
"พิมพ์สัญญาค่ะ พิมพ์จะทำตัวให้ดี"
"ดีแล้วล่ะจ้ะ ไปนั่งรอกับเพื่อนทางนั้นไป" หลังจากที่ทุกคนเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัวเสร็จก็มีมุมหนึ่งให้นั่งรอรับแขก ..อยู่ที่ว่าแขกจะเลือกใครเข้าไปคุยด้วย
"อุ๊ยๆๆ ฉันตาฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย" ในความเงียบนั้นอยู่ดีๆ กิ๊ฟซี่ก็อุทานขึ้นเมื่อเห็นใครบางคนเดินมาทางนี้
"ถ้าเธอตาฝาดพวกฉันก็คงตาฝาดเหมือนกัน"
"เธอเคยเห็นคนที่กลืนน้ำลายตัวเองไหม"
"แหวะใครจะกลืนน้ำลายตัวเองล่ะคายออกไปแล้ว"
"แต่มีใครบางคนแถวนี้กลืนมันเข้าไป"
พิมพ์เดินมานั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่ พอนั่งลงเธอก็หยิบเครื่องสำอางออกมาจากกระเป๋า และก็เพิ่มเครื่องสำอางบนใบหน้า ทำเหมือนว่าคำพูดของคนพวกนั้นไม่ได้มีผลกับชีวิตของเธอเลย
"นั่นเด็กใหม่เหรอ" แขกมาเลือกดูว่าอยากให้ใครเข้าไปนั่งด้วย มองไปก็เห็นผู้หญิงที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนอยู่ในมุมนี้กำลังแต่งหน้าอยู่
"เสี่ยขากิ๊ฟอยู่ทางนี้ค่ะ" กิ๊ฟหรือกิ๊ฟซี่มองไปก็เห็นว่าลูกค้าประจำของเธอมา
เสี่ยคนนั้นทำเป็นไม่ได้ยินเสียงเรียก แล้วหันไปกระซิบบอกผู้ดูแลว่าเลือกผู้หญิงคนไหนเข้าไปเอนเตอร์เทน
กิ๊ฟซี่ยกยิ้มมุมปากก่อนจะดันตัวลุกขึ้น เพราะคิดว่าเสี่ยเรียกตัวเอง
"พิมพ์ไปทำงาน"
"........" บรรดาผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้วยกันหันไปมองที่พิมพ์แทบจะพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"สงสัยพิมพ์จะรุ่งทางนี้ คนแรกก็ได้ลูกค้าเป็นเสี่ยไพโรจน์เลย" บอดี้การ์ดที่คุมอยู่ที่นี่เดินผ่านทางนั้นมาพอดี เลยนำมาพูดกับเพื่อนแบบขำๆ
"เสี่ยไพโรจน์เป็นใคร" กายที่ยืนอยู่แถวนั้นด้วยได้ยินเลยหันไปถาม
"ลูกค้าประจำที่นี่ทิปหนักด้วย"
"ไม่ได้หนักแค่ทิปนะ" เพื่อนอีกคนกระซิบบอกกาย
"ยังไง"
"งานแรกพิมพ์จะไหวเหรอ" พูดมาแค่นี้ผู้ชายด้วยกันก็พอเข้าใจแล้ว
"ตอนนี้อยู่ห้องไหน"
"ห้องวีไอพีหนึ่ง"
พอรู้ว่าอยู่ห้องไหนกายกำลังจะเดินเข้าไปดู แต่จังหวะนั้นก็มีเสียงเรียกมาจากหน้าประตู
"ไอ้กาย!"
เท้าที่กำลังจะก้าวถึงกับหยุดชะงักก่อนจะหมุนตัวกลับมามองตามเสียงที่เรียก
"นาย?"
- Writer
