บทที่ 4
945 Words
สมิงดำ [มาเฟียร้ายรัก] บทที่ 4
ก่อนหน้าที่สมิงดำจะเข้ามาในห้องนี้ก็ได้โทรไปหาสิงขรมาแล้ว
>>{"ว่างไหม"}
{"พอมีเวลา..มึงโทรมาทำไมวะ"}
>>{ตอนนี้กูอยู่คลับของมึง"}
{"อ้าวไหนบอกว่ามึงติดธุระที่กรุงเทพฯ"}
>>{"เรื่องนั้นช่างมันก่อน มึงจำได้ไหมที่เคยชวนกูลงทุนที่นี่ด้วยกัน"}
{"จำได้สิวะ และมึงก็ปฏิเสธ"}
>>{"ถ้ากูจะตอบตกลงตอนนี้ยังทันไหม"}
{"อะไรนะ?"}
>>{"กูเบื่อรอแค่ส่งของแล้วอยากทำงานบ้าง"}
{"ผีป่าเข้าหรือเปล่าเนี่ย"}
>>{"ตอบมา หรือมึงจะขายที่นี่ให้กูเลยก็ได้"}
{"มึงบ้าหรือไง กว่ากูจะหาทำเลดีๆ ได้"}
>>{"50 50"}
{"ตามนั้นก็ได้ ส่วนเรื่องสัญญาเดี๋ยวกูเสร็จธุระจากที่นี่แล้วเราค่อยคุยกัน"} สิงขรคิดว่าดีเหมือนกันเพราะช่วงหลังเขาไม่ค่อยได้อยู่คลับเลย
กลับมาตอนเหตุการณ์ที่สมิงดำบอกว่าเป็นหุ้นส่วนของที่นี่ครึ่งหนึ่ง
"ถ้าคุณไม่เชื่อก็ลองโทรไปหาเจ้าของที่นี่ดูสิ"
ฟ้างามมองหน้าอีกฝ่ายครู่หนึ่งก่อนจะหันมาบอกให้พิมพ์ออกไปข้างนอกก่อน
"ออกไปได้ยังไง อย่าบอกนะว่าจะไม่รับผิดชอบเรื่องนี้" เสี่ยไพโรจน์ไม่ยอมเกิดมาเพิ่งเคยมีคนทำกับตัวเองแบบนี้
"ใช่ คนทำผิดก็ต้องได้รับโทษ" สมิงดำพูดช่วยลูกค้าอีกแรง
"คุณยังไม่รู้ว่าเมื่อสักครู่มันเกิดอะไรขึ้น อย่าตัดสินมั่วๆ" ฟ้างามหันไปพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชอบใจ
"ตกลงใครใหญ่กว่าใครกันแน่เนี่ย" เสี่ยไพโรจน์พูดแทรกขึ้นเพราะดูผู้หญิงจะไม่เกรงขามหุ้นส่วนของที่นี่เลย
"ทางลูกค้าไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้รับความยุติธรรมจากเรา ผมสัญญาว่าจะลงโทษคนที่ทำผิด"
"พิมพ์ขอโทษค่ะ พิมพ์ไม่ได้ตั้งใจ"
"นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะลูกค้ายังหัวแตก"
"แต่ลูกค้า.."
"ไม่ว่าลูกค้าจะทำอะไรคุณเป็นผู้หญิงเอนเตอร์เทนคุณต้องทำตามที่ลูกค้าต้องการ"
"ผู้หญิงเอนเตอร์เทนแล้วไงคะ" ฟ้างามทนฟังต่อไม่ได้แล้ว คิดไว้แล้วเชียวคนนิสัยเหมือนกันก็คงจะเข้าข้างกัน
"ถ้าผมจำไม่ผิด คุณเป็นแค่หัวหน้า" สายตาของคนที่พูดบ่งบอกถึงความดูแคลนอย่างไม่ตั้งใจ
"ขอบคุณค่ะที่ยังรู้ว่าฉันเป็นหัวหน้า และหน้าที่ของฉันคือต้องดูแลลูกน้อง"
"หึ.." ริมฝีปากหนากระตุกยิ้ม
"จะเอายังไงกันแน่ ผมจะไปโรงพยาบาลแล้วนะ"
"ใครอยู่ข้างนอกบ้างพาเสี่ยไปโรงพยาบาลก่อน" เขาตะโกนออกไปบอกลูกน้อง
"แล้วเดี๋ยวฉันจะกลับมาดูว่าพวกคุณจะลงโทษผู้หญิงคนนี้ยังไง" ก่อนเสี่ยไพโรจน์จะออกไปยังไม่แคล้วที่จะหันกลับมาพูด
"ทางนั้นมีอะไรกัน" กายที่ถูกธามม์คุมประพฤติอยู่มองไปเห็นเสี่ยไพโรจน์ถูกพาตัวออกมาจากห้อง และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะได้รับบาดเจ็บ
"อะไร"
"ทางนั้นไง" พอธามม์หันไปมองกายก็รีบชิ่ง
"เฮ้ยไอ้กาย"
"เกิดอะไรขึ้น..นาย?" เข้ามาในห้องถึงเห็นว่าเจ้านายก็อยู่ในนี้ด้วย
"มีอะไรกัน" ธามม์ที่ตามกายมาคาดว่าในห้องนี้คงเกิดเรื่องจริงๆ
"พิมพ์มีเรื่องกับแขกนิดหน่อยค่ะ" คนที่ตอบทั้งสองก็คือฟ้างาม
"แบบนี้คุณเรียกว่านิดหน่อยงั้นเหรอ"
"ฉันคิดว่าแค่หัวแตกมันยังน้อยไป ถ้าเป็นฉันรับประกันได้เลยว่าลูกค้าคนนั้นจะไม่ได้รับบาดเจ็บแค่นี้"
แปะๆๆ อยู่ดีๆ สมิงดำก็ปรบมือ เหมือนชมเชยคนที่พูด แต่สายตาเขายังคงมองเธอไม่ต่างจากตอนแรกเลย
"มันทำอะไรคุณ" กายหันไปถามพิมพ์ที่ดูเหมือนว่ายังมีท่าทีตกใจอยู่
"ไม่มีอะไรค่ะ"
"มันลวนลามคุณเหรอ"
"เปล่าค่ะ มันยังไม่ได้ทำ"
"เอาแบบนี้แล้วกันในฐานะที่ฉันเป็นหุ้นส่วนที่นี่..เธอชื่ออะไรนะ"
กายแปลกใจมากกับคำพูดของเจ้านาย ตอนนั้นที่เสี่ยสิงขรชวนให้มาร่วมลงทุนเขาก็ได้ปฏิเสธไปแล้วแต่ตอนนี้ทำไมถึงได้ยินว่าเป็นหุ้นส่วน
"ชื่อพิมพ์ค่ะ"
"นายมีอะไรจะพูดกับพิมพ์เหรอครับ" กายรีบขยับตัวเข้ามาใกล้พิมพ์ เพราะเขารู้ในความเจ้าชู้ของเจ้านายดี
"ก็ในเมื่อผู้หญิงคนนี้ไม่รักในงานเอนเตอร์เทน ก็ต้องให้เธอทำงานอื่น"
"ไม่นะคะพิมพ์ทำได้ค่ะ"
"แล้วลูกค้าที่นี่จะหัวแตกอีกกี่คน"
"พิมพ์จะพยายามไม่ให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นอีกค่ะ"
"เรื่องนี้ฉันจะดูแลคนของฉันเอง" ฟ้างามรู้ว่าพิมพ์กำลังเดือดร้อนต้องการเงิน ถ้าให้กลับไปเป็นพนักงานเสิร์ฟไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้เงินก้อนมาใช้หนี้
"คนของคุณ? ผมฟังผิดหรือเปล่า ที่นี่มีชื่อคุณเป็นหุ้นส่วนเหรอ"
ธามม์ที่ยืนมองอยู่เงียบๆ จับสังเกตได้ว่าสมิงดำเหมือนจะไม่ชอบหน้าฟ้างามเป็นพิเศษ คนแบบเสี่ยสมิงดำเนี่ยนะจะไม่ชอบหน้าผู้หญิงสวยๆ แบบนี้
"ก็ฉัน.."
"อย่าเอาคำว่าหัวหน้ามาอ้าง เพราะนั่นก็พนักงานที่กินเงินเดือนอยู่เหมือนกัน" สมิงดำรีบพูดดักทางเธอไว้ จนอีกฝ่ายถึงกับอ้าปากค้างพูดต่อไม่ได้
🖊ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่
- Writer
