กว่าจะเสร็จสิ้นมื้อค่ำฉันก็อึดอัดแทบตาย รู้ไหมว่าฉันแทบจะปั้นหน้าไม่ได้ ทั้งต้องปั้นหน้าว่าไม่ได้เป็นอะไรกับเขา ทั้งต้องปั้นหน้าว่าฉันโอเค ฉันไม่ได้อยากร้องไห้ และฉันยังมีความสุขดี
“อย่าให้น้องกูนอนดึกนะมึง สงสารหลานกูด้วย”
“หึ ๆๆ เสือก” พี่ลุคกับเขาลากันด้วยการแซว ฉันเดินมาส่งว่าที่คุณพ่อคุณแม่ที่จะไปนอนบ้านเล็กริมผาตรงหน้าบ้านกับเขานั่นล่ะเลยได้ยิน
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเก่งได้ขนาดนี้ ทั้งที่ตัวเองเจ็บปวดแต่เขาก็ยังแซวพี่ลุคได้หน้าตาเฉย
หึ! ขนาดต่อหน้าพี่ลุคกับยัยเอยเขายังปั้นหน้าแสดงว่ายินดีได้เลยแล้วนับประสาอะไรกับคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานอย่างฉัน การแสดงออกว่ารักทั้งที่ใจไม่ได้รู้สึกแบบนั้นก็คงไม่ยากเหมือนกัน
“อ่าส์! หลานพี่จะได้มีครอบครัวอบอุ่นแล้ว” เขามองรถของพี่ลุคกับเอยขับออกไปแล้วก็พ่นลมหายใจอย่างกับโล่งอกและสบายใจ
รู้ไหมคะว่านี่คือคำแรกที่เขาคุยกับฉัน เราไม่ได้คุยกันเลย
