-หลายวันต่อมา-
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
…คุณแทนคุณ
โทรมาทำไมของเขานะ
ติ๊ด!
“คะ”
(ทำอะไรอยู่) ทำงานสิยะก็ฉันมาฝึกงานไร่คุณเนี่ย ถามอะไรแปลก ๆ -_-
“ทำงานค่ะ”
(อีกยี่สิบนาทีพักเที่ยงอยากให้พี่ไปรับไหมหรือจะเดินมาเอง) ถามอะไรแบบนี้อย่าบอกนะว่า...
“เดินไปไหนคะ”
(มากินข้าวไง) นึกแล้ว ก็พอรู้แต่ถามไปงั้นล่ะ
“จะกินข้าวกับพี่ ๆ ที่โรงอาหารค่ะ”
(ไม่ได้กินข้าวเที่ยงด้วยกันสองอาทิตย์กว่าแล้วมากินหน่อย ให้พี่เดินไปรับไหมเอาตามนี้แล้วกันนะถ้างั้นแค่นี้ก่อนพี่จะโทรบอกเอยให้มากินข้าวด้วยกัน)
“ฮะ? ฉันยังไม่ได้...”
ตื๊ด ๆๆๆ
“คุณ คุณ เฮ้อ!” ให้มันได้อย่างนี้สิพูดเองเออเองหมดเลย!
“เป็นอะไรจ้ะน้องเอย”
“คะ? อ๋อเปล่าค่ะพี่เอื้องไม่มีอะไรค่ะ” ฉันตอบพี่เอื้องแล้วหันไปมองยัยพริ้งพลอยที่กำลังนั่งโม้อะไรต่อมิอะไรให้พี่ ๆ ในแผนกที่นั่งใกล้ชีฟังเหมือนอย่างทุก ๆ วันจนกลายเป็นเรื่องปกติที่ไม่ค่อยมีใครชิน สงสารพ
